The Tender Bar (2021)

Een redelijke cast, maar het verhaal op zich spreekt mij niet echt aan. Maar wie weet.

Matige film over een jongen die opgroeit zonder vader en die levenslessen krijgt van zijn oom. Een coming-of-age film waarbij het verhaal wat focus mist en eerlijk gezegd ook wat aan de saaie kant is. Het is niet slecht, maar allemaal al eens eerder en beter gezien. Wel een fijne soundtrack en een goeie rol van Ben Affleck als de oom.

Nee, dit is echt mijn genre niet, kon ik niet uitkijken ook.

Je moet er echt voor zijn.

Vond het saai en het sleepte me niet mee.

Het verhaal njah.

Aardige sfeervolle film van George Clooney, met een prettige soundtrack.
Radar Love is gelijk een goede opener, die symbolisch door de moeder werd afgezet. Zoals veel in het leven van protagonist JR vroegtijdig stopt of net niet slaagt.
JR is een rustige jongen/jongeman die zich niet gek laat maken en vecht om zijn dromen waar te maken.
Ja er komen nogal wat schrijversclichés voorbij. Moeilijke jeugd, afwezige vader, alcholisme... Maar blijkbaar is dit gebaseerd op de gelijknamige autobiografie van J.R. Moehringer. Hij is niet de eerste schrijver met een dergelijke afkomst, zullen we maar zeggen...
Ik had JR wel een gelukkiger liefdesleven gewenst, al was hij daar zelf nogal debet aan. Steeds maar weer achter die zelfde vrouw aan die hem al keihard op Kerstavond had gedumpt. Hoe dom kun je zijn...
De sfeer in de Tender Bar is goed, leuke rol van Affleck. En de 80s, de auto's en het buurtje zien er sfeervol uit.
Een film met een nogal melancholische ondertoon, maar waar toch de hoop het van de wanhoop wint.
Christopher Lloyd weer vertrouwd lekker gek en excentriek. De scène van het ontbijt op school vond ik het leukst.

Het kwam allemaal wat traag op gang, maar eenmaal over de helft begon de film me wel te raken. Een bar is natuurlijk een fijne setting, Ben Affleck is daarin zelfs bijzonder charismatisch (verrassend!) als mentor van JR. Zeker het eerste uur wordt volledig gedragen door Affleck, maar vanzelf wordt de verhaallijn met JR steeds interessanter. Omgaan met tegenslagen in carrière en liefde zijn mij dan ook niet vreemd en hier worden de terechte levenslessen getrokken. Hier en daar sleept het wat en wordt het toch net te dramatisch, waardoor ik niet boven de 3,5* uit kom. Ook de nogal korte statische scènes gaan na een tijdje toch wel wennen.

Zeker voor de adolescenten onder ons, geef het een kans. Iets te geforceerd, maar rustig genoeg verteld om niet uit de bocht te vliegen.

Sympathieke coming of age-film van George Clooney, maar inhoudelijk iets te weinig opmerkelijk en op safe spelend om echt op te vallen binnen het genre. De soundtrack staat bijvoorbeeld bol van de lekkere maar nogal voor de hand liggende klassiekers, al is Radar Love van The Golden Earring in de openingsscene dan wel weer doeltreffend gekozen. De prima cast helpt gelukkig flink mee om hier iets aangenaams van te maken: Ben Affleck is erg goed in een belangrijke bijrol en het is ook leuk om Christopher Lloyd weer eens te zien.

Een leuke film voor tussendoor. Nergens schiet de film ergens in uit ook al vind ik de sfeer in de film wel prettig.

Je kunt het niveau van acteren toch weer goed zien en voor mij het idee dat Ben Affleck daar toch wel bovenuit steekt.De scenes waarin hij meespeelt maken de film en zijn in zijn rol ook goed opgezet. De scenes zijn ook sterk opgezet met de boodschappen die erin verwerkt zitten. Het verhaal is niet bijster uitgebreid, maar zoals gezegd vind ik de sfeer prettig.

Muziek is alomtegenwoordig in The Tender Bar. Met name daarom ademt de film die is gebaseerd op de memoires van de Amerikaanse journalist en schrijver J.R. Moehringer, een nostalgisch tijdsbeeld. Vergezeld door een toelichtende voice-over verbeeldt de film de jonge jaren van Moehringer in twee tijdslijnen. Als vaderloos kind en als vaderloos student.

De film wisselt veelvuldig tussen JR als jongen en JR als student en poogt zo de betekenis die de ontbrekende vaderfiguur heeft op de ontwikkeling van zijn identiteit vorm te geven. Die verteltechniek is springerig en verhoedt helaas al te grote geestelijke verankering in de psyche van de jonge Moehringer. De film is trouw aan een paar rode draden en gebruikt losse fragmenten uit het leven van JR om die rode draden te voeden. Het fragmentarische aspect voorkomt dat de film erg indringend wordt. Het blijft redelijk luchtig. Maar goed, erg vermakelijk is de film wel.

Eén van die rode draden is de vriendschappelijke band die JR met zijn oom Charlie (prettig gespeeld door Ben Affleck) heeft. Hun relatie is het emotionele hart van de film. De band tussen beide overstijgt in de microkosmopolitische wereld van JR in aangrijpend opzicht alle andere relaties en verwantschappen. En dat zijn er nogal wat. In deze film passeren vele personages. Al die interacties houden de film levendig maar zijn er tevens de oorzaak van dat verhaallijntjes tamelijk oppervlakkig worden behandeld. En zo is The Tender Bar nooit meer dan een leuke en hartverwarmende Coming of Age en een leuke en hartverwarmende feelgood.

Goed drama over een knul die in een warm nest kan opgroeien zonder dat hij het goed en wel beseft en steeds opnieuw blijft hopen naar dé loser in zijn leven...zijn vader.

Het vleugje humor en de allesomvattende vriendschap zijn hier wel de rode draden.

Sommige verhaallijnen waren volgens mij wel overbodig (zoals die kanker van de moeder) en droegen niet veel bij aan het hele verhaal.

Andere zaken bleven iets te onderbelicht zoals de vriendschap met zijn maten op de unief.

Uiteindelijk blijft het geheel vrij oppervlakkig en moet niet verder gezocht worden dan wat men te zien krijgt.

Goede soundtrack, goede vertolkingen en leuk kijkvoer....meer hoeft het echt niet te zijn.

Het geheel deed mij ongewild terugdenken aan feelgood cinema uit de '80's....zou den bompa daar voor iets tussen zitten...??

Fijne film die geen moment verveeld door het fijne sfeertje en de goede rollen, vooral Ben Affleck speelt een hele mooie rol. Ook al blijft het allemaal wel redelijk op de oppervlakte.

Rustige biopic over de jeugd en tienerjaren van een bekroonde Amerikaanse journalist/schrijver, die bij het ontbreken van een vaderfiguur aan de hand van zijn oom met vallen en opstaan volwassen wordt. Ik ben geen fan van Ben Affleck, maar in deze film komt hij goed voor de dag. Leuke bijrol ook van Christopher Lloyd, die volgens mij gewoon zichzelf speelt.

leuke film, als je niet van trage films houdt moet je er niet aan beginnen. Ik heb er wel van genoten.

Als kind groeit JR [Daniel Ranieri] op in het huis van zijn opa [Christopher Lloyd] en oma [Sondra James] terwijl zijn moeder [Lily Rabe] worstelt om het hoofd boven water te houden. Zijn vader [Max Martini] werkt ver weg als radio-DJ en diens spaarzame bezoekjes lopen altijd uit op een teleurstelling. Gelukkig is daar oom Charlie [Ben Affleck] die een soort surrogaatvader wordt en in wiens café JR een tweede thuis vindt. Jaren later probeert de volwassen JR [Tye Sheridan] een carrière op te bouwen als schrijver of journalist. Gebaseerd op de memoires van J.R. Moehringer, wiens levensverhaal weinig afwijkt van de formule die ten grondslag heeft gelegen aan soortgelijke films. Afflecks routinematige spel helpt ook niet.

Qua setting, verhaal, soundtrack zou dit volledig m'n ding moeten zijn. Helaas moet ik zeggen dat ie een beetje... saai is. Het verhaal mag iets meer om het lijf hebben, ondanks dat de film niet per se te lang is. Dit lijkt me een geval waarbij een verhaal gewoon beter geschikt is om gelezen te worden ipv bekeken. Desalniettemin bleef ik wel met een tevreden gevoel achter. Een beetje onvoldaan, maar wel tevreden.

Sfeervolle coming of age verhaal over een jongen die opgroeit zonder vader en zijn vader hier en daar ziet in zijn leven maar zijn vader is uitschot pur sang. Ik ben het er mee eens dat de film nergens echt opvalt maar tegelijkertijd geeft dat wel een realistisch gevoel. Een film die overduidelijk gebaseerd is op een boek en daarbij leunt op de personages zoals: Charlie, zijn moeder, zijn opa, zijn vrienden op school en uiteindelijk ook de bijfiguren in die kroeg; een soort boulevard van gebroken dromen. Hoewel fijne mensen, wil je niet eindigen in die kroeg en moet je je dromen achterna gaan. Ergens is dat een typische coming of age maar toch doet deze film het goed al zijn de personages in het boek waarschijnlijk beter uitgewerkt.