Doraibu Mai Kâ (2021)

Psychologische en erg gevoelige film. Origineel van verhaalconstructie en meteen zeer zeker gevarieerd.

Film ook over raakpunten tussen mensen. Schuldgevoelens en nood aan bijstand, begrip en troost.

Lijkt aanvankelijk wat langdradig te zullen maar naarmate één en ander wordt verduidelijkt wordt ieder moment interessant en boeiend tot dat de film in het tweede deel je volledig in de ban houdt.

Ook genieten van kleur en beeldcomposities.

Mooi.

Ik vond het een lange slaapverwekkende zit.

Begrijp de lovende kritieken niet.

Depressief kijkende rokende aziaten met lege monotone dialoog.

Heerlijk!

Mooi ingetogen drama zoals vooral de Japanners dat goed kunnen. Nu heb ik ook een zwak voor dat land en Hiroshima in het bijzonder. Mede daardoor vond ik de lange speelduur juist wrl prettig.

4*

Wat overschatte film vind ik. Traag, monologen van 12 minuten. Heel erg 'het leven is lijden". Kortom hoogdravend.

Tegenvaller.

Mooie film, hoewel het middenstuk het minste is. De opening (die overigens verrassend lang duurt) en het laatste uur stelen de show. Op zich dus wel een goede opbouw, want het middenstuk was eigenlijk ook gewoon goed. Er zitten een aantal grandioze scene's, qua filmwerk, dialogen, acteerwerk, alles. Maar tegelijkertijd mis ik toch net het overdonderende gevoel om echt een indruk op me te maken. Misschien moet hij even bezinken, want er zitten zoveel verschillende verhalen in de film, die alleen hun eigen emotionele ruimte nodig hebben.

Zoals eerder hier geschreven slaat de film wel een hele sterke balans tussen de overduidelijke symboliek en de wat minder voor de hand liggende.

Snap overigens wel dat een hoop mensen hier weinig mee aankunnen, het is niet de meest uitnodigende film.

Wat een verschrikkelijk goede film, om en rond dè stad van as en rouw, Hiroshima, waar een rode Saab met het stuur aan de verkeerde kant, voor Japan dan toch, een rit naar de eeuwigheid en terug lijkt te maken om twee getormenteerde zielen rust en bovenal troost te geven. Waanzinnig. Ik heb ademloos zitten kijken, af en toe een traantje weggepinkt, want ach wat had ik te doen met die zwijgzame vrouwelijke chauffeur. Er gebeurt teveel om op te noemen, en er blijft heel veel nog onbegrepen, omdat ieder detail een extra lading en betekenis lijkt te krijgen. Een sigaret is niet zo maar een sigaret. En o wat is gebaren taal oogstrelend en ... veelzeggend. Op naar de volgende kijkbeurt waarin 3 uur voorbij vliegt.

Is Hiroshima niet 1 groot gat geworden?

Prachtige moderne stad geworden. Beetje a la Rotterdam met veel ruimte maar minder hoogbouw.

Reeks off-topic berichten verwijderd.

Ik heb het mooie (kort)verhaalm van Murakami gelezen en was dan ook geweldig geïnteresseerd in deze film. Maar ik was echt niet mee. Dat Jpanse formalisme: soms werkt het en soms mis ik de trein. Zoals hier. Dat de chauffeur niet veel zin heeft om te praten, tot daar aan toe. Het protocol van heel het repeteren heeft ook nog wel iets bezwerends, repetitiefs. Maar drie uur lang dat hele emoties durven tonen (voor een acteur dan nog) en 'tussen de regels lezen', daar had ik op de duur geen energie meer voor. Misschien op een ander tijdstip, als ik zelf in een andere bui ben, in de bioscoop? Wie weet… Nu even niet.

Gisteren opnieuw in de fascinerende wereld van de rode Saab gedoken. "Kan je me naar een plek brengen waar ik rustig kan nadenken?" - "tok, tok" klinkt het als de chauffeur met haar knokkels op de motorkap tikt, zoals de acteurs doen tijdens de emotieloze repetities na het einde van hun tekst als ware het een "soetra."
Die rode Saab staat symbool voor "warmte, liefde en ... de waarheid." In de Saab wordt altijd de waarheid gesproken! Die Saab brengt Mr Kafuku (geschreven in de twee Japanse karakters van huis en succes, en zijn vrouw Oto heeft als karakter geluid, wat dan weer mooi resoneert met de cassettebandjes) na een lange rit naar de plek des onheils, daar waar de wereld van de chauffeur instortte en waar een diep trauma postvatte. Afijn, eind van het verhaal is dat de boodschap toch voornamelijk gestalte krijgt (in mijn eigen woorden) : "wij zullen het aardse leed doorstaan, het verdriet verwerken en aldus overleven."

Een vertelling, bestaande uit (opgenomen) monologen en dialogen, bijna 3 uur lang. Te lang om deze 'trage' film - (ondanks de nominaties voor vier Oscars) met volle goesting uit te kijken...