The Velvet Underground (2021)

Heel benieuwd naar deze film.

Oeh, ik ook. Fantastische band, en de eerste verhalen klinken positief.

The Velvet Underground was mijn favoriete rockband in mijn jeugd dus ik hoop dat ie ook in Nederland wordt uitgebracht!

Todd Haynes lijkt me in elk geval de / een juiste man voor de klus.

Je moet naar Apple+

'The Velvet Under­ground': even rauw als de band zelf (film) | OOR

Komt dit niet in de bioscoop?

Zou echt zonde zijn...

Kijk uit naar de Blu-ray.

Als je het heel cru stelt, dan bestaat de film uit pratende hoofden over een collage van foto's. Het probleem van deze muziekdocumentaire voor mij is dat het een archieffilm is. Daar kan Todd Haynes niet veel aan doen, maar het zorgt er wel voor dat dit in mijn ogen niet tot de top kan behoren van het genre van de muziekfilm. Er is maar heel weinig echt bewegend beeld van de band terwijl ze spelen (het mooiste fragment zie je misschien wel tijdens het begin van de eindcredits) of van Lou Reed. Wat de film The Velvet Underground wel goed doet, is een sfeerschets geven. Namelijk de sfeer van de alternatieve scene in de jaren '60 in New York. De eerste vijftig minuten ofzo heeft überhaupt de band zich nog niet gevormd en zie je alle inspiratie en culturele inbedding van de leden. Pas daarna komt er ook wat meer The Velvet Underground-muziek de film insluipen, hoewel de nummers die voor meer dan de helft spelen een uitzondering blijven. Vervolgens houdt Haynes een chronologische volgorde aan, waarbij je de wisselende samenstelling van de band over de verschillende albums meekrijgt. Het muzikale proces, wat mij persoonlijk meer interesseert, komt helaas niet veel aan bod. Ik waardeer de film als tijdsbeeld en het heeft me meer inzicht gegeven in de hele kring van avant-garde cultuur waar The Velvet Underground toe behoorde, maar als muziekdocumentaire is het bepaald niet zo goed als gehoopt.

De nog levende geïnterviewden in deze terugblik op de stormachtige carrière van de destijds even verguisde als aanbeden band “Velvet Underground” heel even in beeld komen, maakt Haynes vooral gebruik van archiefbeelden, home videos, filmmateriaal van de onvermijdelijke Andy Warhol en foto’s. Het is een gewaagde keuze, omdat het daardoor visueel wat eentonig wordt, maar Haynes gebruikt die methode bewust omdat je als kijker daardoor meer opgaat in de muziek en de (nog steeds) onconventionele poëtische teksten van Lou Reed. Alle bandleden komen aan het woord en Haynes laat zich gelukkig niet verleiden tot een uitgebreid hoofdstuk over Andy Warhol, hoe belangrijk die in een aantal opzichten ook was. In plaats daarvan onderstreept hij dat “Velvet Underground” een typisch voorbeeld was een groep waarin het succes het gevolg was van de samensmelting van talenten die verder rijken dan Lou Reed, John Cale en Nico. Een voorbeeldige muzikale documentaire.

Net gezien op Apple+TV,

mooie docu,

veel van de geschiedenis van deze band geleerd !

Heeel lang geleden, toen je nog gewoon een joint kon roken in Tuschinski de jam sessie uit 1966 gezien. Als er na de eerste klanken al bezoekers de zaal verlaten weet je dat je goed zit.

Voor de liefhebber

Deels mee een. Avant-garde is ook moeilijk te vangen in een dergelijke documentaire. Voor bewegende beelden van de Velvets is er de film van Andy Warhol.

De turbulente jaren 60. Politieke omwentelingen en herdefiniëring van waarden. Rebellie van de jongere generatie tegen het establishment. Processen die hun weerklank vonden in kunst, literatuur, film en muziek uitmondend in stromingen als Nouvelle Vague en New Hollywood. Er werd thematisch gekunsteld over drugs, feminisme, racisme en de Vietnamoorlog. In deze turbulente context speelde de band The Velvet Underground een bijzondere rol.

Onder de kunstzinnige leiding van Andy Warhol groeide de band die bestond uit Lou Reed, John Cale, Sterling Morrison en Moe Tucker uit tot een band van naam en maakte deel uit van de (door Warhol gestichte) kunstbeweging Factory. Na een snelle muzikale opmars die de band redelijk populair maakte, volgde het verval in het begin van de jaren 70 ook snel. De muzikale erfenis ebde nog lang door en doet dat nog steeds. All Music noemt The Velvet Underground in 2017 zelfs nog als een van de belangrijkste inspiratiebronnen voor andere musici. Het is ook rond dat jaartal dat regissuer Todd Haynes zit na te denken over een documentaire over de band, hun muziek en de invloed die de band had op andere kunstenaars. Die documentaire kwam er.

Naast talrijke interviews van bandleden, volgers en getuigen toont de film schaarse archiefbeelden van optredens en oefensessies. De muzikale inbreng is ietwat teleurstellend. Hoewel de band centraal staat, geeft de film vooral een beeld van de tijdsgeest en van de perikelen binnen Factory. waar The Velver Underground deel van uitmaakt.

Een ander type kunst. Een ander type muziek. De composities van de muziek en de thema’s die in de nummers naar voren komen krijgen de aandacht. Zowel harmonisch als tekstueel improviseerde de band veel. Een van de geïnterviewden is bandlid John Cale, die het heeft over de angst om te improviseren in plaats van veilig ingestudeerd te spelen. Het kost tijd om de angst af te schudden en de muzikale ontwikkeling die daaruit voortkomt te omarmen. Er aan toe te geven. En dan ontstaan mooie unieke dingen. Ja, soms is de docu wat aan de zweverige kant. Maar goed, dat hoort bij het tijdperk.

Behalve een documentaire over de band en haar muziek is de film ook een documentaire over muzikale en kunstzinnige principes. Best interessant. Ik had trouwens wel moeite met de splitscreens die veelvuldig worden gebruikt. Ben daar geen fan van. En ja, the Velvet Underground is een bijzondere band. Maar dat wist ik al.

Vooral fijn qua vorm en de eerste helft is sterker dan de tweede. Ik vond het gebruik van archiefmateriaal uit 1001 bronnen heel erg fijn en ook de manier waarop splitscreen, herhaling, zooms en er creatief iets nieuws van maken. De inhoud van de documentaire steekt daar weer conventioneel tegen af en het is bijna jammer als de gezichten erbij in beeld komen. De film is vrij minitieus in de opkomst van VU maar gaat vrij snel door de ondergang en negeert het album dat zonder Cale en Reed gemaakt werd helemaal en stipt de reünie en Songs for Drella heel even aan. Interviews zijn best boeiend, maar naast de geweldige muziek zijn vooral de archiefbeelden en de manier waarop deze gebruikt zijn het hoogtepunt.