Logboek

stem geplaatst

Ik kan hier ook nog wel een voldoende aan geven want ik heb me al met al wel vermaakt. Bijzonder is het allemaal en Momoa en (zeker) Black doe een kunstje dat ze vaker doen maar er zit genoeg plezier in dat die kunstjes wel werken. Die wereld is ook wel aardig in beeld gezet (ik ben zelf geen speler dus geen idee wat er allemaal bedacht is voor de film of hoe dat spel eruit ziet), cgi overtuigt, die dorpsbewoners zijn geinige wezens en de actie is redelijk. Eenmaal uit de zaal ben je de film al wel vergeten en dat zegt ook wat, maar voor in de zaal prima. 3,0*.

Heel matig. Het sfeertje, mede door de donkere fotografie, is nog wel oké en gelukkig is de film ook erg kort maar spannend of leuk of boeiend wordt dit ding nergens. Stijf acteerwerk en de film gaat traag vooruit en plot en personages weten nergens interesse te wekken. En ineens is de film klaar voor mijn gevoel. 1,5*.

Uiteindelijke teleurstellend. Op een bepaalde manier boeit de film nog net genoeg en intrigeert die ook ondanks dat de twee meiden erg raar geschreven zijn en hun gedrag was vreemd en geloofde ik ook niet echt. Te gemaakt. Maar qua acteren wel oké, de sfeer is ook wel prima en vaag was ik wel benieuwd wat er nu speelde al merkte ik, toen ze aankwamen bij dat huis, dat er vermoedelijk iemand niet meer leeft en bij de strandscène wist ik dat zeker. Of er nu een zusje is overleden (ik vermoed dat, maar 100% zeker ben ik er niet eens van) of dat er één schizofreen is blijft voor mij wat onduidelijk. Te meer die scène waarin de ene zus sterft nogal raar is, ook donker gefilmd en daarmee evengoed een droom kan zijn of een waanbeeld. Als iemand een overtuigende verklaring heeft dan lees ik die graag. Niettemin, echt verrassen doet de film niet en me echt meenemen ook niet, richting het einde voor mijn gevoel wat plichtmatig uitgekeken zonder enige emotie. 2,5*.

Aardig sfeertje, het idee van de hele film is ook wel oké en her en der genoeg leuke grappen en momenten. Maar ook een hoop gelul en oninteressante stukken waar Allen zichzelf boeiender vindt (vermoed ik) dan dat ik van hem vind. Dit ding duurt maar 85 minuten maar voor mijn gevoel kwam er soms geen einde aan. De aankleding is ook wel oké en geinig hoe bepaalde bekende historische stukken van de radio (War of the Worlds) ook haar weg vinden. Maar als het gaat om nostalgie, daar weet Allen mij niet te raken. Liedjes als Video Killed the Radio Star of Radio Ga Ga doen dat veel meer. 2,5*.

Op momenten erg geestig, maar ondanks de beperkte lengte van anderhalf uur wel te lang. Te veel momenten die stilvallen en op den duur gaan de grappen zich wel herhalen omdat ze een beetje uit hetzelfde vaatje tappen. Dus kortweg voor drie kwartier best vermaakt en daarna nog drie kwartier plichtmatig uitgezeten met minder en minder interesse. 2,5*.

Best geinig, een soort Taken maar dan minder goed. Vooral de actie valt wat tegen hoewel het af en toe lekker lomp is, maar eigenlijk nergens heel speciaal of bijzonder. Statham redt de meubelen dan nog wel en de film is verder wel degelijk in elkaar gezet, maar valt af en toe ook wat stil. De film kent misschien ook te veel plotjes en zijpaden. Wel goed dat het dochtertje van Statham niet ook nog eens ontvoerd wordt. Daar speelt de film wel mee natuurlijk maar weet te verrassen door dat niet te laten gebeuren.

Beekeeper, de vorige samenwerking van Ayer en Statham, sloeg echt helemaal nergens op maar was daardoor wel beduidend leuker om te zien. Deze A Working Man is te gewoontjes om echt te overtuigen. Verder prima in de bios gezeten, helemaal alleen in een zaal. Dat is ook wat waard. 3,0*.

Qua sfeer en toon wel oké, Carson is een fijne lead en speelt charmant. Maar de film valt te vaak stil en duurt echt veel te lang voor hetgeen ze wil vertellen. Zeker het tweede uur weet vaak niet echt te boeien daarmee. Slecht is de film echt niet en de aankleding is ook best prettig maar de film verrast te weinig uiteindelijk. Had hij korter geduurd dan had ik nog wel een voldoende kunnen geven, nu valt het oordeel net de verkeerde kant op. 2,5*.

Tegenvaller. Ik had gehoopt vooral een film a la United 93 of recenter September 5 te zien, waarin het moment van toen herbeleefd werd vanuit de personages. Dat neigt er wel naartoe te gaan, zeker na pakweg een halfuur maar ook door de documentairestijl die wordt gehanteerd. Echter verzandt de film daarna vooral in een document van iemands eigen ervaring van opgesloten zijn in een hotel. Op dat vlak stelt de film teleur.

Nu kan ik een film niet afkeuren om hetgeen het niet is (geworden) maar wel op hetgeen het is. En ook dat valt enorm tegen. Het begin is al wat stroperig en langdradig, temeer de personages zelf niet echt gaan leven. De hele opbouw en opzet zijn best leuk bedacht en kunnen prima als kapstok dienen, maar hetgeen verder getoond werd boeide me totaal niet. Op wat momentjes na dan. Maar die eindeloze scènes in de hotelkamer zijn volstrekt oninteressant en vooral saai. Visueel ook weinig te beleven ondanks wat gespeel met split screens en telefoons in beeld. 1,5*

Om maar met de deur in huis te vallen: dit ding krijgt nog wel een voldoende. Het onderwerp ziet vooral op de breedste vorm van verkrachting, of beter (want de term is beladen en dekt voor veel mensen slechts een bepaald soort verkrachting): onvrijwillige seks, zoals die tegenwoordig in de wet staat. Bergman pakt het onderwerp breed op met verhalen van vrouwen (als slachtoffer) en mannen (niet per se als dader maar zeker niet als slachtoffer), de juridische kant (voor mij persoonlijk als jurist het interessants - Spong zegt ook enkele rake en veelal boeiende dingen wat dat betreft), het zedenwerk bij de politie etc.

Ik vraag me wel altijd af of zij heel veel mensen interviewt en slechts enkelen toont of dat ze een goed gevoel heeft bij welke malloten ze direct raak heeft. Zo volstrekt onverschillig als men bij de zedenpolitie reageert (alsof men haar en daarmee de slachtoffers niet serieus neemt) daarvan mag ik hopen dat dit een klein deel is (maar verdere duiding daarover ontbreekt helaas).

Belangrijkste kritiekpunt is echter het volgende. Zoals vaker bij Bergman is de docu wat los zand, eerder een verzameling impressies dan echt een strak en sterk lopend en onderbouwd verhaal. Verkrachting zoals men dat in het maatschappelijk verkeer vooral bedoelt (met geweld dus) en onvrijwillige seks in alle gradaties (van mensen die verstijven tot mensen die achteraf er toch spijt van hadden) worden op een hoop gegooid en dan is verdere duiding echt wel nodig. Ik bedoel, ik heb ook weleens seks gehad zonder dat ik dat wilde maar mijn ex wilde wel en ik deed mee om haar wat te plezieren of omdat ik een bepaalde druk voelde, maar dat is een ander kaliber dan onvrijwillige seks terwijl je echt echt niet wil laat staan seks d.m.v. geweld. Dat euvel had ik ook een beetje bij de film How to Have Sex (Film, 2023) . Bij een film valt dat nog te vergeven (hoewel het die specifieke film zwakker maakte) maar bij een documentaire verwacht ik meer. Bergmans stijl is ook om vaak niet door te vragen en op veel momenten verlang je daar als kijker wel naar.

Ik heb best wat kritiek maar de reden dat ik toch een voldoende geef zit vooral in het onderwerp van deze website: ik beoordeel de docu ook als filmische kijkervaring en die ervaring was prima. Ik heb me niet verveeld (verre van) en de pacing en afwisseling zijn ook goed gedaan waardoor dit ding boeiend blijft. Ondanks de hiervoor genoemde gebreken dus toch een voldoende. 3,0*

Het idee is leuk maar de uitwerking minder. Ondanks de flitsende regie en felle kleuren (waar ik normaal wel fan van ben) zit er visueel niet heel veel bijzonders bij eigenlijk. Het tweede uur was ook te veel herhaling van zetten waardoor de verveling ook wel toesloeg. Dan zit er nog prima wat maatschappijkritiek in verweven en die hele wereld over spoken en talentenjachten is geinig bedacht, maar de kijkervaring was simpelweg minder sterk bij mij. 2,0*.

Visueel wel een tof ding. Lekkere felle kleuren soms, heel duister, het oogt zeer goedkoop (met weinig vloeiende animatie) maar ergens past dat wel. Wat sfeer betreft een prima film. Maar inhoudelijk een pak minder boeiend en deze stijl past voor mij beter bij kortfilms, stop-motion blijft altijd lastig om me echt erin te verliezen (uitzonderingen daargelaten). Dus ondanks de beperkte lengte van maar ruim een uurtje heb ik me ook verveeld. 2,5*.

Niet per se een slechte film maar simpelweg mijn smaak niet. Enorm druk, lawaaiig op een vervelende manier, personages die me weinig boeien en vaak irriteren en vol met allerlei figuren waarvan de precieze rol mij ook niet helemaal duidelijk was (maar ik ken deze cultuur niet heel goed en heb de eerste film ook niet gezien). Zeker het begin was erg rommelig verteld. Daarna weet te film me in ieder geval niet enorm te vervelen maar dit ding duurt minuten en dat zijn er 50 te veel.

Visueel redelijk maar vooral een gemiddelde van hit and miss. Soms oogt de film als een game van 1 jaar terug en soms worden er wel toffe dingen gedaan. Vooral dat paleis in de wolken met het vele wit was mooi. Of die aanval aan het eind van die vlucht gouden strijders tegen zwarte demonen, dat zag er vet uit.

Na de film is er nog een kleine extra scène van zo'n 5 minuten en die scène was oprecht geestig en wat mij betreft het beste deel van de hele film. Maar verder qua beleving uiteindelijk niets beleefd en me redelijk verveeld. 1,5*.

Ik ben rond 2005 echt films gaan kijken en deze titel is er zo'n een die altijd al bij me bekend was, dacht ik. Maar blijkbaar komt deze pas uit 2011. Bijzondere film wel die zich ook blijft ontwikkelen en blijft boeien. Soms wel erg gek, als er ineens iemand totaal serieus met een tijdgerpak rondloopt. Dat zijn wel momenten dat de film wel schuurt langs de grenzen van hetgeen ik nog waardeer (en soms gaat de film erover). De zeer ingetogen Banderas overtuigt het meest, de overige acteurs zijn oké. Visueel aardig maar niet heel bijzonder en richting het einde raakt de film wat spankracht kwijt als alle paaltjes geslagen zijn en de finale niet echt weet te spetteren. 3,5*.

Aardige film waarin de setting binnen deze franchise vooral positief opvalt. Ik had geen idee deze franchise te kijken en was in zoverre eerst even wat verward (dit lijkt wel op predator) en daarna wel aangenaam verrast. Niet per se een hele goede film maar de sfeerzetting is prima, sommige scènes ook wel spannend en Midthunder als lead doet het leuk. De film duurt wel wat traag en richting het einde wordt het iets minder speciaal. 3,0*.

Lekker lomp en daardoor zeker vermakelijk. Prima tempo, fijne actie, enkele prettige gore in beeld (die gebroken pols). De hoofdpersoon overtuigde me dan weer niet volledig, ik geloofde hem niet echt. Dan waren de andere acteurs beter. De twist halverwege zag ik niet aankomen maar werkte prima omdat het verhaal daardoor een andere wending neemt en de film daardoor zich blijft ontwikkelen. 3,5*.

Schitterende film. M'n derde Kalatozov in korte tijd en wat mij betreft zijn beste en mooiste. Meer een soort impressionistisch werk als de camera vloeiend glijdt in de Cubaanse straten en over de velden en door de jungle. Cuba is ook echt de hoofdpersoon en de film toont het land in veel facetten.

Ook een stuk propaganda. Zeker. Maar dat mag. Helemaal als dat wordt uitgevoerd zoals hier. In het eerste deel (van de vier) was ik nog even verrast en verward: dit leken blije Amerikanen, dat is iets van voor de revolutie. Maar al snel viel dat deel op zijn plek. In dat deel zelf al waar het leven van de gewone Cubaan ernaast schril afsteekt maar helemaal in de volgende delen. Wat inhoud betreft is de opbouw briljant, waarmee je in het vierde deel heel goed snapt dat iemand zich aansluit bij de revolutie.

Maar goed, Cuba mag de hoofdpersoon zijn en inhoudelijk en thematisch is de film ook sterk: de echte reden om de film te zien is de bloedmooie fotografie. Ik vraag me af of ik ooit een mooiere film zag in zwart-wit. Alleen al direct die palmbomen die fluorescerend in beeld zijn gezet, maar ook het donkere van de nacht en de camera die glijdt en de vele interessante shots (met die lift die daalt) of momenten (vrijwel alles rond het vuur). 4,5*.

Net iets minder leuk dan het eerste deel dat nog wel een voldoende kon krijgen. Er zit iets meer lijn en verhaal in dit vervolg maar de grapdichtheid is simpelweg lager. De acteurs zijn allemaal nog prima in hun rol maar redden het met het zwakkere script ook niet echt. Raúl Juliá als pater familias blijft mijn favoriet. 2,5*.

Meer een verzameling sketches dan een echte film. Als geheel sleept dit ding daarom ook een beetje, temeer langs niet elke sketch even goed werkt. Maar gelukkig nog genoeg momenten die wel op zijn minst geestig zijn. Alleen om dan weer afgewisseld te worden met mindere momenten. Wel knap hoe de film niet heel lang duurt maar elke personage toch behoorlijk uniek weet over te komen in die beperkte tijd. Ik denk dat plezier meespeelde daarin (dat zie je) en er wordt dus ook prima geacteerd voor dit soort films. 3,0*.

Een beetje nikserig vooral. Leuk om eens te zien (en de wisseling van de mooie kleuren uit de film en de simpele zwart-witbeelden van archiefmateriaal is geinig om te zien en vooral te ervaren) maar al snel dacht ik: wat heb ik nu precies gezien? Ik krijg vooral zin die film zelf weer eens op te zetten dus direct maar een blu-ray besteld want ik wil die beeldenpracht graag goed weergegeven zien. 2,5*.

Op momenten wel aardig (die hele finale is prima) en Farrell brengt charisma en schwung mee, maar de film zakt halverwege ook te vaak weg en sleept nogal ondanks de beperkte lengte. Wel oogde alles een beetje goedkoop voor mijn gevoel waardoor ik niet echt lekker in de sfeer van die plaats en periode kon komen en daarmee krijgt de film net geen voldoende. 2,5*.

Visueel mooi aangekleed maar ik vond de film vooral. saai. In het begin rommelig verteld waardoor ik er al niet lekker in kwam en daarna als geheel erg duf. Depp is geschikt voor zulke rollen maar wil al snel een luie acteur zijn en hier valt dat net de verkeerde kant op. En één acteur kan een film net aan redden of juist breken (zie Downey Jr in de twee Sherlock-films, om maar een andere detective te noemen). 1,5*.

Wat was dit? Blijkbaar een parodie op sitcoms, maar dat zijn al parodieën op het leven maar dan net aan binnen het geloofwaardige. Deze film gaat er te ver overheen en is daarmee nergens leuk of grappig. Enige geinige is het visuele aspect, hoe beeldformaat maar vooral kwaliteit van fotografie halverwege veranderen (en aan het eind weer teruggaan). Dat is leuk om te zien hoe eenzelfde ruimte er volstrekt anders uit kan zien. Enfin, ik keek de film vanwege Gaite Jansen maar zij is nauwelijks in beeld (maar voldoet nog wel, ze lijkt wel redelijk door te hebben in wat voor film ze zit en raakt de juiste toon ervoor). 1,0*.

Snow White dus. Zonder Seven Dwarfs in de titel want alsof het gedoe met Zegler (rechts haat haar) en Gadot (links haat haar dan weer omgekeerd) nog niet genoeg was, was er ook gedoe met de dwergen. Disney wilde met echte kleine mensen werken (wat best een aardig idee was) maar ook daar viel weer iemand over. In de eerste scène wordt de prinses geboren in nacht van sneeuwval. Even hoop je als kijker dat ze toch niet hardop gaan roepen dat ze daarom de naam heeft gekregen (want zo goedkoop kan men het niet maken) maar uiteraard, dat is wel het geval. Al kan de naam ook gebaseerd zijn op de behoorlijk kleurloze vertolking van Zegler. Ze is niet eens slecht te noemen en ze heeft best een fijne zangstem maar ze brengt ook nul energie en nul charisma mee. Ze krijgt wel meer mee dan in de tekenfilm maar ze is net zo eendimensionaal gebleven.

Gadot in dit geval als boze stiefmoeder. Hoewel, boze bonusmoeder had beter gepast als we toch met idioot hedendaagse gruweljargon gaan praten (gemiste kans wat mij betreft, al is het maar om de term bonusmoeder in een negatief daglicht te stellen). De scènes tussen haar en Zegler werken nog het beste. Beide zijn geen supergoede actrices maar hun onderlinge haat (en Gadot neemt Zegler totaal niet serieus volgens mij, zij kijkt echt neer haar op haar) werkt op die momenten wonderwel goed. Een geluk bij een ongeluk.

Om echt goed de film te kunnen beoordelen heb ik daarna de tekenfilm uit '37 teruggekeken. (Dat leek me sowieso een mooie stap om eens alle Disney-klassiekers in chronologische volgorde te herzien wat ik al een tijdje wilde doen). Wat opvalt aan dat origineel, dat superieur is trouwens, is dat die film enorm sprankelt. Heel weinig plot maar des te meer muziek, zwarte humor, vrolijkheid en levendigheid. Die dieren voegen ook echt wat toe. Een genot om te zien. Het gaat soms minuten helemaal nergens over (de dwergen, die constant Little Men worden genoemd in die film trouwens, die zich moeten wassen bijvoorbeeld) maar die film kijkt wel heerlijk weg daarom. En imponeert en is uniek.

Dat alles ontbreekt in deze real life remake. De film is duf en ingedut. Nu zag ik aan het eind pas dat Marc Webb de regisseur is en dat verklaart een hoop. behoudens één knaller (te weten (500) Days of Summer) heeft de beste man enkel prullen geproduceerd. En ja, daar reken ik zijn beide Spider-Mans ook bij. Er zitten minder muzikale intermezzo's in en vooral meer plot en karakaterontwikkeling voor Sneeuwwitje. Maar voegt dat echt wat toe?

Eerlijk is eerlijk, een een-op-een remake had niet gekund. Animatie leent zich nu eenmaal voor andersoortige films en dat werkte in het origineel maar zou hier niet passend zijn geweest. Echter zijn alle toevoegingen volstrekt inwisselbaar. Is het een slechte film? Niet eens per se. De aankleding is best oké (de fotografie is dan weer minder bijzonder) en enkele toevoegingen zijn prima verwerkt (de kleine mensen die zelf moeten schoonmaken bijvoorbeeld). Alleen brengt de film ook niets bijzonders en ondanks de beperkte speelduur van minder dan twee uur sleept de film ook wat richting het einde. 2,0*.

Hm. Wel interessant maar ook heel erg binnen de lijntjes en de film weet daardoor niet te verrassen maar ook nergens echt onder de huid te kruipen. Knap spel wel van Bardem die alles moet doen met zijn gezicht en blikken en gelaatstrekken en dat fantastisch doet. Je kan uren naar hem kijken en bedenken wat er allemaal omgaat in hem. Iemand die het wel luchtig laat zien naar buiten toe en oprecht zijn best doet het leven positief te zien maar waar ook heel veel verdriet achter verstopt zit. Slecht is het allemaal niet (zijn relatie met Rosa wordt ook fris en prettig gebracht zonder neppe dramatiek), maar zowel qua verhaal, uitwerking en visueel aspect dusdanig degelijk dat het allemaal stiekem zelfs wat saai wordt. 3,0*.

Nee, dit vond ik niks. Om twee redenen. De geloofwaardigheid zat echt wel in de weg hier. Zowel qua verhaal als qua actie die er veel te ver over gaat en daarom ook nergens spannend of boeiend wordt. En daarop aansluitend vond ik die actie ook niet prettig met alle slowmotions etc. Dat was in 2008 nog wel hip (toen al niet meer volgens mij) maar is nu wel echt uitgekauwd en irriteert vooral. Mede doordat Bekmambetov weinig bijzonders toont qua regie. McAvoy is nog wel een aardige lead maar Jolie loopt er verloren bij en Freeman doet dit ook op de automatische piloot. 1,5*.

Ik zag deze film in 2013 en gaf toen 1,5. Ik vond de film er lelijk gedateerd uitzien. Enfin, ik zag een trailer langskomen dat deze film opnieuw zou draaien en zowaar, ik vond de film er mooi uitzien. Dus toch maar naar de bios gegaan met hogere verwachtingen, mijn smaak is immers ook wel veranderd. En die verwachtingen kwamen aardig uit. Nog steeds geen meesterwerk wat mij betreft, maar ik vond de film een pak boeiender en vooral mooier dan 12 jaar geleden. De film blijft op een bepaalde manier wel afstandelijk, ook door het acteerwerk dat wat oppervlakkig blijft. Juist het camerawerk, door bijvoorbeeld in te zoomen op Deneuve's gezicht, maakt dat je in haar geest weet te kruipen maar Deneuve zelf vond ik wat kleurloos. Deels is dat haar rol maar dit was wel erg vlakjes op momenten. En dat spelen met droom en werkelijkheid geeft af en toe leuke momenten maar maakt ook dat ik de film beleefde met afstand. Wel een film die vermaakt en op een zekere manier ook boeit maar niet iets dat me omver blaast. Niettemin een fikse ophoging in score. 3,5*.

Toch wel fijn uiteindelijk. Enerzijds echt te donker en treurig allemaal. Is het niet het verhaal (met drama op drama op drama), dan wel de stemmige muziek of de in sepia gedrenkte fotografie waar elke vorm van vrolijkheid uit is gehaald. Ook het stemmenwerk is heel vlakjes, emotieloos haast. Al paste dat wel bij deze stijl en het vertellen van een heel levensverhaal.

Maar, ik vond het al met al wel een mooie film. Ondanks alle drama heeft dit ding best een lichte frisse toon en het vele gebruik van voice-over werkte goed hier, juist om een heel leven te tonen. De animatie is oké (echt fan word ik nooit van deze stijl) en vooral lekker vol details. Daarnaast is de film op momenten echt wel komisch met veel 18+-grappen en donkere humor en dat waardeerde ik wel. Dat de morele boodschap, zoals vaker bij animatie, er weinig subtiel in wordt geramd vergeef ik de film. 3,5*.

p.s. Geinig om een potje Vegemite te zien. Dat spul is echt zeldzaam ranzig maar Australiërs zijn er dol op.

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

Ik wil de film zeker niet slecht noemen. Die wereld is leuk bedacht, production design is erg fijn en vooral de special effects vlekkeloos - de robots zien er echt goed uit. Pratt heeft ook een leuk rolletje en brengt wat nodige luchtigheid. Alleen duurt de film echt veel te lang en na pakweg drie kwartier zakt de film gewoon wat in. Het ding wordt wat traag, er zit weinig boeiends bij en het enorm vlakke acteerwerk van Brown (de robots gaven meer teken van leven) helpt dan ook niet echt. Ook al ziet de actie er prima uit, de film deed me weinig meer en eindigt dan toch in mineur qua kijkervaring. 2,5*.

Wat een lage ratings hier want dit was gewoon erg fijn bioscoopvermaak en een prima komedie - ik heb vaak genoeg moet lachen en de film is gewoon leuk om te kijken. Het zomerse sfeertje van L.A. wordt goed gebracht mede door de goede keuze voor locaties. Beide hoofdrolspeelsters zijn prima (Palmer is sowieso fijn en door SZA ben ik positief verrast) en ook veel bijfiguren zijn vermakelijk.

Het had soms allemaal nog wat scherper gemogen en de film begint richting het einde wat voorspelbaar te worden en begint ook wat slepen (als de komedie wat wordt losgelaten en het drama iets meer toegelaten). Maar ondertussen doet deze film waarvoor ik van films houd. Hij brengt me even naar een andere plek en laat me daar heerlijk toeven. 3,5*.

Best oké. Redelijk ongeloofwaardig (steeds meer en meer richting het einde) an af en toe graflelijke cgi. Ook de boef van dienst was iemand met 0 charisma maar vooral iemand die zichzelf wat overschreeuwt om maar iets van uitstraling proberen te krijgen maar dat werkt niet (John David Washington in die film met Zendaya was ook zo'n goed voorbeeld daarvan). En de hoofdpersoon is redelijk kleurloos, maar wel sympathiek.

Neemt niet weg dat de film vlotjes is, de locatie op die brug is geinig, een aantal nevenpersonages heeft een leuke rol, de film kent redelijke actie ook en ik heb me best vermaakt. Dus prima om eens te zien in de bios en dat is het dan. Maar soms is dat voldoende. 3,0*.

Veel te lang en vooral veel te mak om echt te boeien voor de volle duur. De film is niet slecht en weet redelijk de toon van Mann en vooral het eloquente goed te benaderen. De film voelt als iets chiques aan, de inmiddels verdwenen wereld die er nog net is maar op haar laatste benen. Qua sfeer ook prima. Maar visueel ook erg degelijk met veel statisch camerawerk. Alleen vaak als wordt ingezoomd dan merk je ineens de regie, vooral op die jongen waar Von Aschenbach wat voor voelt. Daar helpt juist die zoomfunctie enorm om het gevoel van Von Aschenbach over te brengen. Maar ja, 130 minuten met te veel saaie momenten. 2,5*.

Vooral saai. En Jean-Baptiste is vooral irritant en voorbij de geloofwaardigheid en daardoor ook nooit grappig. Dit wordt dan realisme genoemd maar ik vond de film behoorlijk theatraal en dit verhaal had prima in het theater gepast want de locaties zijn vooral binnen en de camera enorm statisch (en de fotografie ook weinig boeiend). De stukjes met die dochters van Chantelle zijn al vele malen beter. Als geheel zou ik de film niet slecht noemen en dat er niet overal antwoord op komt en je geen uitleg krijgt of dat er aan het eind niet echt een einde is waardeer ik ook zeker. Alleen vond ik de film als kijkervaring niet echt geweldig. 2,5*

Qua idee wel aardig maar te episodisch om echt erin meegenomen te kunnen worden. Veel momentjes en scènes zijn ook net te kort om echt te beklijven. Elle Enchanted is wel leuk maar Sturgess te glad, zelfs voor die rol - ik geloofde niet dat Hathaway hem leuk vond. Verder qua sfeer en toon best oké en visueel ook wel aardig. 2,5*.

Te lang. De meeste losse verhalen gingen eigenlijk nooit echt werken en ondanks dat er veel verhalen en personen in zitten was dit alles toch te weinig voor 130 minuten film. Gek eigenlijk want het is veelal zwaarder drama maar misschien is dat het euvel wel. Voor zwaar drama wordt juist steeds net te weinig tijd genomen (en simpelweg boeit me dat minder). Af en toe aardige beelden van Parijs maar ook visueel wat saai. Niet slecht allemaal en een uurtje lang aangenaam kijkvoer maar langzaamaan minder interessant. 2,5*.

Mwoh. Het kan aan mij liggen (vast wel) maar dat het hier om een vader en dochter ging (ik dacht man en vrouw) en dat het om PTSS ging haalde ik er niet direct uit. Achteraf misschien wel maar ik dacht vooral dat het soms rare droomscènes waren. Dat deed wel wat met mijn kijkervaring. Visueel aardig hoewel niet helemaal mijn smaak en waar ik echt enthousiast van houd. Dat het zonder tekst was werkte redelijk maar hield een en ander wat afstandelijk hier. 2,5*.

Mwoh. Film weet nooit echt te ontbranden. Vol aardige ideeën maar matig en weinig origineel in de uitwerking. Visueel valt er ook niet veel te beleven. De voice-over is wat vervelend, acteerwerk over de breedte niet heel bijzonder en vooral de humor slaagt niet. De film lijkt eerder voor kinderen gemaakt (wat dacht Ruffalo te doen met deze vertolking?) dan daadwerkelijk satire of laat staan een pakkende film. Vakkundig gemaakt en het tempo is nog wel oké waardoor die 139 minuten (dat zijn er sowieso te veel) op zich nog soepel zijn uit te zitten maar dat is het wel. 2,5*.

Wel geinig gedaan. Als verhaal minder boeiend en dat dit een collage is uit verschillende films helpt ook niet mee. Zeker in het eerste deel is dit te veel een verzameling losse scènes. Hoewel sommige losse momenten wel tof waren. Vanaf het tweede deel wordt het juiste ritme gevonden en kijkt de film wel lekker weg. Vooral als kroniek van de opkomst van China als hypermodern land werkt de film goed. Je ziet hoe in 20 jaar de steden (de treinen en flats) en mensen en kledij een heel stuk moderner worden. Dan doet de film op verhaalniveau minder maar heeft gelukkig genoeg te vertellen. Alleen had de beleving veel beter gekund. 3,0*.

De film is ergens wel raar maar laten we wel wezen: zo heel gek is dit anno 2025 ook niet meer. Op zich prima gemaakt op momenten maar ik denk ook vaak dat men maar wat deed. Dat ziet er soms best oké uit maar lijkt geen enkele functie te hebben en is eerder een op zichzelf staande gimmick (denk aan die kleurenfilters die steeds veranderen bij het gesprek). Af en toe wel prima montage, op een bepaalde manier intrigerend maar die 75 minuten zijn echt te lang om te boeien door een matig middenstuk en een finale die te lang duurt. 2,5*.

Herzien na bijna 20 jaar, toch een halfje verlaagd. Een enorm goed gemaakte film. De fotografie en het effectieve camerawerk vol leuke ideeën (die camera die vanuit first person wordt geschoten vlak voor de moord op Connery), de muziek episch en de aankleding uitstekend, Ook het tempo is geweldig, er wordt geen seconde verspild en die 119 minuten kijk je zo uit. Daarnaast een boeiend verhaal en je leert nog wat bij zo al. Daarnaast zijn er enkele scènes die echt op zichzelf mogen staan zoals de ode aan Potemkin.

Maar de film blijkt ook enorm oppervlakkig. Veel meer dan ik me herinnerede. Eigenlijk verloopt alles heel gladjes ondanks dat er enkele hoofdpersonen sterven - dat deed me ook weinig. Het acteerwerk is verder niet slecht maar ook niet briljant. Connery is leuk maar ook niet briljant, Costner enorm kleurloos als altijd maar redt met zijn charisma (ook als altijd) nog heel veel en DeNiro amuseert zich duidelijk maar is toch wel licht karikaturaal. Dat alles zorgt wel voor een fijne kijkervaring van een geweldig goed gemaakte film waarin veel moois is te zien, maar geen overdonderende kijkervaring. En de score daarbij is navenant. 4,0*.

Op zich een leuk idee en de uitvoering is ook oké maar de film mist wel wat focus - dit ding lijkt echt nergens heen te gaan en toont vooral wat momenten. Prima gedaan verder maar als som der delen minder boeiend. Stopmotion zal wel nooit mijn favoriet worden maar in zo'n kortfilm kan ik het al beter hebben dan in een langere animatie. 3,0*.

Een Oscar gewonnen als kortfilm, maar juist die lengte beperkt de film nogal. Een en ander blijft behoorlijk oppervlakkig en gaat nogal snel waardoor ik nooit echt lekker in het verhaal kwam en de film me niet wist mee te nemen. De opbouw, met die mooie versie van Creep, is prima maar vanaf dat moment gaat alles te snel en wil me te veel vertellen waardoor je de vertwijfeling van Parren (ook al speelt zij best goed nog) niet voelt. De finale pakt dan weer meer de rust maar ook daar gaat een en ander snel en het is ook al te laat om nog echt te overtuigen. Vakkundig gemaakt en de film vermaakt ook zeker maar overdondert nergens. 3,0*.

Typisch zo'n film waar ik een zekere kwaliteit wel zie maar die me simpelweg totaal niet boeit. Het verhaal niet en vooral de personages en losse gebeurtenissen niet. Een en ander voelt simpelweg te gemaakt aan, gemaakt om een film te maken met allerlei conflicten. En dat met een enorm serieus smoelwerk. Dan helpt de vlakke kleurloze vertoning van Dolan ook niet bepaald, daar zit echt niets bij verder. Visueel wel oké, muziek is prima en de sfeer is redelijk getroffen. Maar als gezegd: ik vond er geen drol aan en heb me behoorlijk verveeld. 1,5*.

Ja, dit is helemaal het soort films waar ik van houd. Dan toch zeker het eerste volle uur. In een grootstad waar enkele normale mensen worden gevolgd die normale dingen doen en alles blijft enorm down to earth. Zo fijn. Juist doordat er weinig theatraals of bijzonders gebeurt maakt deze film zo zijn. Deze week zag ik ook Paris dat juist net op zwaarder drama zit en daardoor voor mij veel minder werkte.

De prachtige dromerige beelden van Mumbai helpen ook enorm, je voelt de tropische vochtige hitte gewoon (nog niet het niveau van In the Mood for Love maar het gevoel komt in de buurt). Ook prettig ingetogen geacteerd en kleine momentjes maken het, als zuster Anu in het begin gewoon wat op haar bureaustoel wiebelt en ronddraait.

Het laatste halfuur is iets zwakker omdat men uit de grote stad gaat en die hele sfeer wat verdwijnt. Nog steeds een prima film maar gewoon net iets minder boeiend. Het einde, die laatste scène, enorm klein gehouden is dan wel prachtig en de afsluitende muziek zorgde dat ik nog een tijdje de aftiteling bleef kijken. 4,0*.

Het leukste is het haarscherpe beeld op groot formaat, dan pas zie je hoe jong die gastjes waren eind jaren 60.

Typische docu met wat pratende hoofden en archiefbeelden, liefst gemixt met wat beelden van de maatschappij toen om een tijdsbeeld te scheppen. Echt niets bijzonders. Maar deze stijgt wel duidelijk boven veel soortgenoten uit om twee redenen: plezier en focus.

De focus zit er vooral in dat de docu zich enkel richt op de eerste jaren: de jeugd, het vormen van de groep en het eerste succes. Geen stukken van verval en omgaan met roem en heroïne maar vooral gericht op het maken van muziek en het produceren door Page. Dat is boeiend, vooral omdat men genoeg interessants te vertellen heeft. Over bijvoorbeeld de chemie tussen drummer en bassist en hoe juist zo hun nummers ook ontstonden. En dat ondersteund met beeld en vooral geluid van die nummers.

Maar de focus zit er ook in dat enkel de drie artiesten (en Bonham via een oude opname) aan het woord komen en ze hebben duidelijk plezier om over vroeger te vertellen. Dus geen uitgebluste of weinig inspirerende mensen die over een band mogen praten en hun eigen rol daar maar gewoon de muzikanten zelf die vooral over muziek praten. En daar hadden ze alle drie duidelijk zin in. Daarmee is dit gewoon een fijne documentaire om te kijken.

Daarbij speelt dat de pacing prima is met een goede afwisseling van docu en gewoon knalgoede muziek waardoor die 120 minuten echt zo voorbijvliegen. 3,5*.

Met de felle (veelal primaire) kleuren weet je: dit is er één van Almodóvar. Maar ook qua toon, thema's, beeldvoering doet alles in deze film aan hem denken. Niettemin ook een film die wat afstandelijk was en af en toe gewoon niet goed overkomt. Dat moment dat die zoon werd aangereden oogde wat knullig en werkte eerder op de lachspieren dan dat het me wat deed. En een halfuur ofzo ging het ineens over die zoon en ik dacht: oh ja die is net overleden maar op de een of andere manier deed de film dat nergens laten voelen. Verder wel erg veel drama bij elkaar met ook nog hiv en een zwangerschap. Te veel om te overtuigen laat staan te emotioneren.

Niettemin als sfeerschets wel geslaagd, als ode aan de vrouw en de zelfkant van de samenleving ook. Fijne beelden, prima muziek en behoorlijk acteerwerk waardoor de film goed wegkijkt en ook wel opvalt. Alleen te veel nadelen om echt vol geboeid te zijn. 3,0*.

Niet slecht, maar een tikkeltje saai. Aan Fonda's Lincoln zit echt geen kreukje en dat wreekt zich al snel. De film wordt vlotjes verteld maar leeft eigenlijk nooit en kruipt nergens onder de huid ondanks de verder overtuigende aankleding. De rechtszaak is op zich nog wel leuk maar weet nergens echt spannend te worden. Vakkundig gemaakt maar veel te glad om enige indruk achter te laten. 3,0*.

Visueel op momenten prachtig in contrastrijk zwart-wit - een verhaal als dit hoort ook niet in kleur maar moet ook wat ouderwets aanvoelen. Het begint al met de eerste shots en het onweer en slechte weer en pikzwarte takken op de voorgrond, maar ook bijvoorbeeld bij dat trappen beklimmen doet de camera goede dingen. En de hele film wel blijft dat soort momenten hebben. Leuk rolletje van Guinness en over de breedte wel aardig gespeeld maar ook duidelijk met acteerwerk van lang geleden dus echt helemaal meeleven lukte mij niet. Richting het eind weet de film daardoor net iets minder te boeien maar veel mag dat de pret niet drukken alleen een echte goede score komt er niet meer uit. 3,5*.

Op momenten wel aardig maar over het geheel net niet goed genoeg. Vooral de tweede helft voelde te veel alsof men toch nog drama in de film moest stoppen terwijl juist het eerste halfuur best geinig was. Visueel ziet het er qua kleuren wel aardig uit maar toch altijd valt wel op hoeveel zulke computeranimatie al snel verouderd raakt als je dat vergelijkt met ouderwets handwerk. 2,5*.

Twee weken terug gezien in Enschede in een zaal die vol Portugeessprekende personen zat, geinig om eens mee te maken.

Dit is een film die echt steeds beter en beter wordt en juist het stuk dat me normaal weinig doet, aan het eind met een enorme tijdssprong, wist me enorm te raken. Misschien wel omdat Salles in die anderhalf uur ervoor al flink heeft lopen beitelen. Geduldig maar precies en om dan keihard binnen te komen met nog een klein tikje. Al helpt het geweldige acteerwerk Torres daarbij ook. Naturel, ingetogen maar zo ongelooflijk innemend en invoelbaar. Zij was echt het hart van de film en 100% mens. Zeldzaam mooie vertolking.

De film begint sterk met het luchtige sfeertje (de jaren 70 en later de jaren 90 worden sowieso erg sterk neergezet) dat in de tunnel heel snel omslaat. Dat je als kijker weet: allemaal leuk en aardig en je kan best een goed leven hebben in die dictatuur maar ineens ook niet. Misschien komt dan wel het zwakste deel rond die ondervragingen, iets dat we al vaker hebben gezien. Gelukkig neemt de film dan een andere afslag. Niet meer de claustrofobische thriller maar een familiedrama over achterblijvers dat precies de juiste toon wet te raken en enorm goed weet neer te zetten wat zo'n verdwijning doet daarmee. Dan helpt mee dat in het begin ook precies genoeg tijd is genomen voor de familie om ze te leren kennen.

Maar juist de laatste drie kwartier zijn ronduit geweldig. Als het gaat om terugkijken, gerechtigheid en waarbij een zweem van melancholie zit. Het land is verder gegaan in die jaren, de achterblijvers blijven altijd hangen in de jaren 70 tot dat puzzelstukje eindelijk opgelost kan worden. Ik was echt geroerd hierdoor en dat gebeurt niet vaak. 4,5*.