Meningen

Er zitten tegenwoordig veel West-Vlamingen in Brussel blijkbaar.

Wie na Ex-Drummer nog niet doorhad dat Mortier een regisseur is om in de gaten te houden, zal dat na het zien van deze film wel doorhebben. Veel mensen (veel vrienden van me althans) knapten af op het rauwe nihilisme en cynisme van Ex-Drummer maar konden wel de visuele pracht, fijne soundtrack en doorleefde acteerprestaties van de film appreciëren. Ik ben er zeker van dat deze mensen Mortier anders zullen bekijken na het bekijken van deze film. Van cynisme zien we niet veel meer. In de plaats krijgt de kijker een ander soort rauwheid dan de rauwheid uit Ex-Drummer. Een emotioneel portret over een van de meest fascinerende gevoelens die de mens kent, schuld. Wat wel nog overeind blijft, is het overtuigd West-Vlaams gevloek, dat misschien wel een leuk trademark van Mortier kan worden.

Zonder te veel in te gaan op het hoe en het waarom van de dingen, creëert Mortier een tafereel waarin de emotie centraal staat. De erg menselijke (en uitstekend neergezette) personages lijken ieder een ander aspect van Sam's schuldgevoel te vertolken en dat kwam bij mij uitstekend over in de chaotische (positief in dit geval, want toepasselijk) opbouw van de film. Er werd gekozen voor een score door de Bony King of Nowhere. Ik verwachtte trage gitaarliedjes met een hoge graad melancholie, zoals deze Gentenaar ze als de beste kan maken, maar mij een beetje slapjes leek voor een film als deze. In de plaats hoorde ik een krachtige gitaar de scenes aan elkaar spelen en ik was blij verrast.

Het is echter vooral het visuele dat de film draagt. Prachtige shots op plaatsen die erg goed bijdragen aan de sfeer van de film (vooral de scenes in de metro en de vele vertraagde momenten waren om je vingers bij af te likken).

Mortier heeft geen scenario naar Brusselmans nodig om een goede film te maken. Hij bewijst keihard dat hij de beste Belgische filmmaker van het moment is.

La Haine en Elephant zijn hier ook voorbeelden van als ik me niet vergis.

Wederom een behoorlijk intense ervaring met Du Welz aan het stuur. Ook zonder cinematograaf Debie is dit visueel een érg knappe film. In combinatie met de afwisselende soundtrack geeft dit energetische stukjes tot gevolg - met als hoogtepunten het dansen rond het vuur en de climax van de film in de hagel. Qua acteerwerk krijgen de twee kinderen in de film een vermelding, hun prestatie kruipt onder de huid.

Wie van de waanzin en de wrange humor van Calvaire hield gaat hier ook aan zijn trekken komen. Alleluia voelt aan als een bijzonder duivels liefdesverhaal waarbij de liefde eigenlijk vooral is vervangen door krankzinnigheid.

Soms heb ik zo'n avond waarin mezelf ervan vergewis dat ik zin heb in een Michael Bay film. Een avond hersenloos vermaak met lekker veel explosies, niet al te veel verhaal en een fikse dosis 'fuck yeah america!'. The Rock was bovendien mn lievelingsfilm toen ik klein was, een reden te meer om op Bad Boys II af te stemmen. Ik heb er jammer genoeg niet van genoten.

Helaas, net als bij Armageddon moest ik besluiten dat Michael Bay eenvoudigweg niet goed is in het maken van hersenloos vermaak. Het was niet mogelijk lui achterover te liggen in de zetel en te genieten van wat het beste dat de special effects studios ons te bieden hebben omdat Bay er niet in slaagt zijn scenes op een genietbare manier te orchestreren. Dat heeft vooral te maken met de ongelooflijke overdaad en de veel te snelle montage (letterlijk hoofdpijnverwekkend). Actiescenes kunnen op een geweldig mooie manier in beeld worden gebracht en op zo'n manier worden gemonteerd dat je mond er van open valt, maar dat doet Bay gewoonweg niet.

Verder, naast de actiescenes dan, zag ik cliché personages - de kwade politiechef, de gestileerde buitenlandse boef, de brave versus de badass cop - en een paar ronduit zielige scenes, zoals wanneer ze die vriend van de dochter van Lawrence binnenlaten. Smith en Lawrence komen eigenlijk helemaal niet over als het personage dat ze horen te spelen, hun credibility is onder nul en ik vraag me af waarom Smith steeds nog als typische LA-nigga wordt gecast terwijl hem dat al een hele tijd niet meer afgaat.

De meest bedroevende scene is wanneer ze met hun hummer door een sloppenwijk in Cuba vlammen. 'Fuck yeah America' ten top, maar op een erg zielige manier.

1*

Erg mooi, vooral de geweldige achtergronden springen in het oog.

Het verhaal is niet veel soeps, maar gezien de korte speelduur stoort dat niet echt. Wat resteert is een nogal gestructureerde weergave van opgroeien en alles wat daar bijhoort. Iedere pijler in het volwassen worden wordt getoond, en op die manier is Bambi misschien wel de meest educatieve van de vroege Disneys.

De figuurtjes zijn leuk en de gags zijn met mate gedoseerd doorheen het verhaal. Een ander pluspunt is dat de beesten niet om de haverklap in zingen uitbarsten, in de plaats is er gekozen voor een nogal prominente, mooie score. Mooiste scène is het gevecht met het ander hert, erg mooi in beeld gebracht.

3,5* : vertederende film, die lang niet zo zielig is dan ze in mijn herinnering stond opgetekend.

Moest ik niet van de uitstekende box office en de lovende kritieken gehoord hebben, zou ik ook wel durven opperen dat dit een mogelijke cultfilm zou worden. Black Swan is een duidelijk you hate it or you love it geval, lijkt me.

Tijdens het kijken van de film moest ik herhaaldelijk aan het eerste deel van Martyrs denken. Beide films hebben het over een soort escalerend mentaal proces bij het hoofdpersonage, dat als gevolg heeft dat het personage vanuit zijn eigen psyche met allerlei horrorkwellingen zit opgescheept. Om er uiteindelijk ook aan tenonder te gaan. Bij films als Black Swan en Martyrs moet je de horror niet (in de eerste plaats) zoeken in de gore of de enge visuele effecten, maar de psyche die achter de horror schuilt. Ik vind Black Swan dan ook geen psychologische thriller, laat staan een drama, maar psychologische horror waar ik meer van wakker ga liggen dan van de afgerukte ledematen of de gruwelijk schreeuwende Japanners uit andere horror.

Aronofsky is helemaal terug. Met The Fountain maakte hij een kunstwerkje dat ondanks zijn visuele pracht mij niet kon aanspreken door de abstracte inhoud. In The Wrestler vertelde hij een krachtig verhaal dat weliswaar me niet erg lang bijbleef. Met Black Swan heeft hij geen kunstwerkje of verhaal gemaakt, maar een Film, net zoals Requiem for a Dream een Film was die mij deed vermoeden dat Aronofsky een van de meest talentvolle regisseurs van onze generatie is. Black Swan bewijst dit.

Net zoals in RFAD presenteert Aronofsky ons een aanvankelijk sober portret van een bepaalde gesloten wereld waar je als buitenstaander moeilijk vat op kan krijgen. Het gekwelde personage van Portman daalt in een steeds diepere toestand, en de transformaties die daarbij horen escaleren mee met haar. Van kleine details zoals een knipogend schilderij tot de on stage transformatie ; het past allemaal erg goed in het plaatje. Ik moest denken aan het vroege werk van Polanski en Cronenberg (The Fly, anyone?)Vergezeld van een groezelige cinematografie en geweldige muziek (Mansell heeft goed begrepen dat Tsjaikovski staat als een huis en dat je aan een balletfilm niet te veel hoort te foefelen qua muziek) maakt deze plot dat ik steeds meer verrukt werd naarmate de film vorderde.

Verder zou ik ook nog wat kunnen zeggen over de sterke plot (ik vind de link tussen de sterke concurrentiestrijd, de paranoia die stress met zich meebrengt en de dualiteit van de zwarte en witte zwaan althans erg goed gevonden) en de geweldige acteerprestaties (Cassel straalt zoals steeds klasse uit, ook in het Engels), maar de sterkte hiervan spreekt zo voor zich bij het kijken van de film dat ik het maar aan de toeschouwer laat om hierover te beslissen.

5*. Na herziening wordt dit wellicht de tweede Aronofsky in m'n top 10.

Leuke film, die je een mengeling tussen X-Men First Class en Carrie zou kunnen noemen qua inhoud. Humor wordt goed gedoseerd, net zoals het drama, tot wanneer Andrew zot begint te worden. Dan verliest de film zijn menselijkheid (mede doordat het allemaal wel heel plots en overdreven hard gebeurt) die hem tot dat punt onderscheidde van andere superheldenfilms.

Maar goed, we krijgen een coole climax met veel explosies in plaats, en dat was toch waarom ik deze film ben gaan kijken. Het ziet er allemaal erg mooi uit, maar het 1st person perspective voegt eigenlijk weinig toe. Wellicht is het een keuze om de film een graad van realiteit mee te geven, maar daarvoor is de inhoud toch veel te onrealistisch (daarmee doel ik vooral op hoe ze hun krachten krijgen: ze raken iets alien-achtig aan, alles begint licht te geven en hopsa hun neus begint te bloeden en ze hebben superkrachten van de meest cliché soort). Op zich niet echt storend en het is eens wat anders dan de doorsnee films, maar het lijkt me vooral een aftreksel van andere films die hun populariteit aan deze gimmick te danken hebben.

Ook leuk vond ik de (hoewel iets voorspelbaar) keuze om een van de hoofdpersonages van een toffe stille jongen tot een bijzonder krachtige vijand te maken. Magneto anyone? Al bij al 3 sterren voor deze best vermakende film.

In mijn ogen een sterke film, maar niet het meesterwerk dat veel mensen erin lijken te zien.

Ik ben het erover eens dat het camerawerk en de geweldige acteeprestatie van de protagonist er duidelijk bovenuit schieten. Ook de erg gevarieerde soundtrack kon ook ik goed pruimen.

Waar ik echter moeite mee had was dat het een tijdje duurt voor je doorhebt waar de film precies heenwil. Ik zat steeds te twijfelen of dit nu een karakterschets van de man was, of een werkelijk verhaal dat naar iets toe werkt, of een soort stilistisch sfeerbeeld van eenzaamheid. Je kan deze onbeslistheid als origineel beschouwen, maar ik vond dit simpelweg frustrerend. Wanneer het dan duidelijk wordt in welke richting de tweede helft van de fim zal gaan (zijnde dat hele gedoe rond maffiageld), kon ik niet anders dan licht ontgoocheld te zijn, misschien net omdat ik halverwege de film vrede had genomen met de onduidelijkheid omtrent het personage.

Ik beschouw deze film dan ook niet als een originele oefening in vertelstructuur, maar als een gevoelig drama dat zich iets interessanter wil voordoen dan de inhoud van de film kan dragen. Ondanks dat laatste een verdiende 3,5*

Erg leuke zombiefilm!

Dead Set moet het vooral van z'n setting hebben, die vooral aan het begin en het einde van de film goed wordt gebruikt. Aan het eind van de film bedacht ik dat het hele idee wellicht begonnen moest zijn met dat allerlaatste beeld: 'Stel je voor.. Big Brother maar dan met een huis vol zombies!'.

De zombies zien er erg goed uit en de gore wordt niet gespaard (de scene waarin de producer wordt opgegeten is onvergetelijk). Het tempo zit er goed in ondanks de lange speelduur, en dat heeft vooral te maken door de afwisseling met de rustigere, eerder komische scenes (de poep scene!). De auteur van deze reeks is iemand uit het comedy milieu als ik me niet vergis, en dat is aan de reeks te zien. Geweldige personages, stuk voor stuk, met als uitschieter de producer, die me erg deed denken aan David Brent uit the Office.

Door de combinatie van een leuke setting, goede horrormomenten en erg geslaagde humor is dit een leuke horrorfilm. De typische clichés van de zombieflick zitten er in, maar wanneer dat voor moderne klassiekers als Dawn of the Dead of the Walking Dead geen struikelblok is, mag dat ook voor deze film geen belemmering zijn.

4,5*!

Taxi Driver anno 2010, zou een mooie kop zijn voor deze film, hoewel dat misschien wat teveel eer zou zijn voor deze gestileerde misdaadfilm. Hoe dan ook leuk om nog eens wat uit Hollywood te zien rollen dat durt af te wijken van een standaard verhaaltje en dito hoofdpersonage.

Gosling zet een erg cool personage neer. Zijn tandenstoker hoeft haast niet onder te doen voor Clint Eastwood's sigaretje en wanneer hij een boef toefluistert dat hij zijn kop zal afknallen dan had een brullende Pacino daar niet veel meer aan kunnen toevoegen. Zoals de mensen boven mij al aanhalen heeft dat weinig te maken met Gosling die de pannen van het dak acteert, maar eerder met dat het een bijzonder coole antiheld die hij moet vertolken, met verve overigens.

Verder mooie fotografie (viel me vooral op bij het rijden), opvallende editing (positief bedoeld) en een toffe soundtrack, die soms wel wat teveel overheerst. Heerlijk toch, wanneer een film gewoon degelijk begint en langzaamaan je meer kan overtuigen tot je uiteindelijk erg tevreden de eindaftiteling ziet afrollen. Want dat is de kracht van Drive, je wordt meegesleurd in de film ; niet zozeer in het (bijkomstige) verhaal, maar in het wereldje en lonely cowboy-achtige sfeertje van Goslings personage. Goede film dus.

Trouwens zeer leuk om Bryan Cranston nog eens bezig te zien. Het heeft ongetwijfeld te maken met mijn liefde voor zijn personage in Breaking Bad, maar wat zie ik die man toch ongelofelijk graag spelen. Een film gelijkaardig aan deze zou hij zo kunnen dragen.

Niet de allermooiste Disney, maar wel eentje die blijft hangen.

Animatie toch een pak minder dan de vorige Disney's, zeker tegenover Pinocchio zijn de achtergronden en de mate van detail een beetje een ontgoocheling. De personages zijn dan weer mooi, aandoenlijk geanimeerd. Dumbo krijgt een heel karakter mee met realistisch aandoende emoties puur vanuit de karakteranimatie, chapeau.

De muziek was iets minder, op het nummer van de kraaien na blijft er weinig hangen. Vanwege de fijne, lieve personages en het simpele niets-pretenderende verhaal toch een 2,5, met een halve ster erbij voor de geweldige roze olifanten, misschien wel het leukste stukje disney dat er is.

Wat me ook opviel is dat de thematiek van Dumbo voor Disney opvallend duister is (niet geaccepteerd worden, roddel- en pestgedrag). De film is op die manier in lijn van Pinocchio, Bambi en jaren later The Hunchback.

Hier sluit ik me bij aan. Er wordt een nogal te verwachten beeld geschept van de 'strijd' die Lucas als onafhankelijk regisseur voert, waarbij de grote filmbazen uiteraard als domme geldwolven worden afgespiegeld. Ik vond het allemaal een beetje te zwart-wit, het lijkt wel of het allemaal een grote familie was die achter de productie van Star Wars zat, en ik ben er zeker van dat net bij een filmsage als Star Wars er een genuanceerder beeld kan worden getoond. Zo vond ik het opvallend hoe de regisseur van Episode 3 op geen enkel moment aan het woord komt en er ook geen woord wordt gerept of deze man als regisseur het wel ok vond dat Lucas zich zo opdrong tijdens de opnames. Dit was iets waar ik meer over had willen horen, om maar iets te noemen.

Verder wel een uitgebreide en erg informatieve docu over hoe films en vooral special effects werden gemaakt in de tijd dat computers nog een beetje eng waren, daarom een 3*.

Leuke film, iets tussen een zwarte komedie en een romcom met bejaarden. Nergens echt speciaal, maar toch over de hele lijn vermakelijk. De twee acteurs kende ik eigenlijk niet, maar ze lijken wel te werken als duo, ik onthou de namen alleszins.

Minpuntjes zijn de irritante vrouw en het soms wat melige/flauwe sfeertje. Neemt niet weg dat dit een best gezellige film is.

Fikse tegenvaller. Ik verwachtte een klassieker in het genre te zien, maar ik kreeg een ronduit slechte film.

Misschien heeft het te maken dat ik ben opgegroeid met moderne slashers (die ongetwijfeld heel wat hebben gehaald uit films als deze), maar de film kon me totaal niet in het verhaal of de spanning betrekken. De typische situaties die in zoveel latere slashers aan bod komen zijn ook hier van de partij, met als verschil dat ze in de latere films veel beter zijn uitgewerkt.

Zielige acteerprestaties, uiterst duffe dialogen en een spanningsopbouw die niet bij mij werkte (na een keer of 3 Myers te laten opduiken en verdwijnen had ik het wel gezien) waren de grootste minpunten. Neem daarbij een soundtrack die erg cheap en makkelijk overkomt en kills die keer op keer zo'n 5 minuten op voorhand te voorspellen waren en dan kom je uit op een pijnlijke kijkervaring.

Ook de moordenaar kon me totaal niet boeien, het mysterie dat rond hem hoorde te hangen moest worden aangeduid door het personage van Pleacense, maar door diens dramatisch gedoe vond ik dat die dokter nog eerder dan Myers krankzinnig overkwam.

Het einde maakte het compleet. Erg saai en als er al wat mysterie of engheid rond Myers hing is dat helemaal verdwenen door zijn geklungel aan het eind van de film.

1*

Binnenkort The Thing maar eens checken, misschien houdt Carpenter meer stand in een ander genre.

Waar de Dardennes de problematiek rond illegalen gebruiken als achtergrond om een verhaal rond morele keuzes te vertellen gebruikt deze film het onderwerp om een nogal simplistisch good vs bad guys verhaaltje te vertellen.

Laat dit nu net hét onderwerp zijn dat een film verdient die twee kanten van het verhaal weergeeft. Het is makkelijk te sympathiseren met een zielig personage als Zina, maar het hele gedoe rond illegalen reikt natuurlijk veel verder dan goed aangepaste buitenlanders die ondanks hun goede bedoelingen alsmaar worden tegengewerkt, ineengeslagen en teruggestuurd. Allemaal nogal overdreven en makkelijk voorgesteld.

Dat terugsturen zelf vind ik eigenlijk maar een normale gang van zaken gezien de omvang van de instroom van illegalen. Je moet al erg naief zijn te geloven dat een systeem met totaal open grenzen zou werken. Bovendien heeft een stad als Molenbeek (of breder genomen België) al genoeg gedaan, volgens mij.

Tijdens de scene waarin het zwarte meisje zelfmoord pleegt en de bewaker dramatisch beseft dat ze niet langer deel wil uitmaken van het schijnbaar fascistisch systeem dat illegalenopvang heet kreeg ik de indruk dat dit meer een links pamflet is dan een film die een verhaal wil vertellen. Als drama kon dit eigenlijk goed door de beugel, maar ik heb me tijdens de film zo hard zitten ergeren aan de hypocriete thematiek dat ik de film moeilijk goed kan beoordelen.

Bij herziening overtuigt Inception iets minder. Heeft vooral te maken met dat het overrompelende 'wauw wat is er hier allemaal aant gebeuren'-effect weg is.

De film oogt en klinkt nog steeds fenomenaal (verdiende Oscars voor special effects en sound design voor mijn part) en Leo speelt as usual krachtig, maar het is vooral het veel te drukke verhaal dat de film parten speelt. Op zich is het redelijk te volgen - als je de paar concepten waar het om draait doorhebt wordt de film een pak gemakkelijker om te kijken - maar het blijft gewoon teveel een aframmeling van plottwists en opeenvolgingen van coole trukjes om het verhaal weer maar eens op een geforceerde manier interessant te maken. Zorgde voor mij voor een zekere verhaalmoeheid. Daarom een halfje eraf.

Neemt niet weg dat Nolan steeds geweldige eyecandy maakt. De gewichtloze gevechten, het spelen met de zwaartekracht van de aarde, het omzeilen van perceptie met spiegels en paradoxen, het hele idee van een droom in een droom, het anders ervaren van tijd, enzovoort. Nolan moet een grote interesse hebben voor fysica, want er wordt erg creatief mee omgegaan. Dit zorgt ook dat Inception er voor mij erg uitspringt en wat maakt dat dit een intelligente film is met grote herkijkwaarde. Bij zoveel leuke vondsten heb je trouwens geen druk script meer nodig.

Ook de score van Zimmer wordt bij herziening minder. Vaak klonk het erg lelijk want te bombastisch vond ik, but that's just me. Uiteindelijk kom ik toch nog op een kleine 4* uit.

Bij het lezen van sommige berichten hier heb ik de indruk dat veel mensen hier twee werelden in 1 film verwachten. Aan de ene kant heb je de no-nonsense pulpstijl die het voornaamste kenmerk van de film vormt. Aan de andere kant heb je het feit dat dit geen pulpfilm, maar een Hollywoodfilm is met een budget én (misschien net door dat budget) met bepaalde verwachtingen vanuit de studio en vanuit het publiek die bij een Hollywoodfilm horen.

Je kan je druk maken om het feit dat het nog wat pulpier kon met meer seksscenes die blijkbaar zijn weggelaten en door het allemaal nog wat stoerder te maken (door er meer een wraakverhaal à la Kill Bill van te maken perhaps?). Hou er dan wel rekening mee dat dit nog steeds een mainstream film blijft, waarvan het doelpubliek geen Japanse weirdness gewoon is, om maar iets te zeggen.

Je kan je ook druk maken over de oppervlakkige acteerprestaties, de grote focus op cool, groteske actiescenes en onnozel verhaaltje. Hou er dan wel rekening mee dat dit bedoeld is als pulp die niets meer nastreeft dan een plezante film te maken.

De magie van Machete (en ook Planet Terror) is net dat Rodriguez erin slaagt een perfecte middenweg tussen deze twee dingen te vinden. Hij maakt dat een pulpfilm aangenaam wordt om naar te kijken, door ons te verwennen met (naar mijn mening) goede special effects, een sterrencast van oude en nieuwe zonnestelsels, en een heerlijk soepje van one-liners die dialogen haast overbodig maken. Ook van de soundtrack heb ik eigenlijk een pak meer genoten dan bij zoveel Score-Oscar-Nominees. Deze film heeft geen doorleefde acteerprestaties, geen tot in de puntjes afgemeten score of geloofwaardige actie, maar dat hoeft ook niet. De trashy stijl vult al deze zaken gewoon perfect in en maakt ze overbodig.

4* voor een film waar ik me heel goed mee heb geamuseerd.

Visueel het strafste dat ik tot nu toe van Von Trier heb gezien, en dan vooral de intro en het einde van de film. Wauw! Ook in de twee hoofdstukken zitten er tussen de losse camera en hobbelige editing erg mooie shots. Voorzien van de mooie soundtrack was dit gewoon achterover leunen en genieten van de ervaring. Ik ben dan ook blij dat de eerste film van Von Trier die ik de bioscoop zie deze film is. De eindscene op het scherm van de laptop bekijken zou de film een pak aan kracht beperken.

Qua inhoud weet ik nog niet honderd procent wat ik er precies van vind. Het was een leuk gegeven, die hele apocalyps, en dat betrekken met enkele uiteenlopende personages hun manier van omgaan is stevig genoeg om een lange film rond te weven. Het hele gedoe rond Justine haar vreemd gedrag kon ik echter niet goed plaatsen. Ik was in het tweede deel steeds aan het wachten op het moment dat Justines bizarre gedrag enigszins in verband werd gebracht met de naderende planeet, maar dat moment is er niet gekomen. Terwijl alles er wel op wees dat ze er een soort verband mee had. Ik bleef dus met wat vraagtekens hangen (niet in de laatste plaats omdat Justine niet langer de hoofdrol heeft in het tweede deel en werd gereduceerd tot een onheilspellende vage schim).

Ik had omwille daarvan een gevoel dat er het een en ander aan me voorbijging bij het kijken van de film. Op dit forum lees ik allerhande slimme verwijzingen naar de bijbel en Tarkovsky, misschien betekent dit dat ik wat te hard focus op de inhoud en dat de film het meer moet hebben van de pure ervaring die aan de kijker wordt overleverd en van bepaalde emoties die de regisseur wil projecteren, zonder de kijker bij het handje te nemen. Het smijten met symboliek maakt dat ik de film nog eens wil kijken, over een tijdje, met een andere blik op de film.

Lof gaat ook naar de acteerprestaties van de twee vrouwen. Ze hebben beide een rol gekregen waarin je heel wat van jezelf kunt insteken als actrice, lijkt me, en ze doen het dan ook erg goed. Langs de andere kant had de rol van de jonge zoon voor mijn part mogen zijn geschrapt. Nogal een overbodig personage die de sfeer er ook wat uithaalt.

Het feit dat ik toch behoorlijk met verstomming ben geslagen is een goed teken. Melancholia mist zijn effect niet, maar dat effect zit vooral in de sfeer en ervaring die de film aan de kijker geeft.

3,5*

Mooie vertolkingen van Pitt en Hill zijn de grootste pluspunten van Moneyball, jammer dat Hoffman niet wat meer op de voorgrond mocht, zijn personage had wel wat meer in petto. Verder een sportfilm, maar dan net wat anders door het gebrek aan sport en een nogal technische aanpak van het genre. Door mijn totale gebrek aan kennis van honkbal was het soms even wachten waar de uitvoerige dialogen nu eigenlijk op uitdraaien, maar de film verliest zichzelf gelukkig niet in zijn eigen materie.

Eigenlijk de tweede film van Aaron Sorkin in een korte tijd (na the Social Network) over een onderwerp dat op zich niet zo boeiend of erg memorabel is, maar door een vlot scenario en montage toch overeind blijft. Knap.

Olive Kitteridge is het mooiste dat ik van 2014 gezien heb. Door de ogen van Olive, een vrouw met bijzonder veel karakter maar weinig empathie, zien we verschillende personages de revue passeren in het dorpje in Maine. De rode lijn doorheen de 4 afleveringen lijkt in de eerste plaats depressie, maar de serie herleiden tot een opsomming van depressie-symptonen doet de serie geen eer aan - daarvoor zit er teveel wit en te weinig melodrama in.

Olive Kitteridge is meer dan dat. Romantici kunnen in de serie een ode aan het (willen) leven zien, pessimisten onthouden vast de veelal tragische verhaallijnen die rond het hoofdpersonage verweven zijn. McDormand speelt de rol van haar leven. Iedere bijtende opmerking die ze maakt naar de personages die de pech hebben haar te omringen (vooral haar goedzak van een man) is bijzonder uitgekiend, maar misschien nog groter is de kracht van McDormands gelaatsuitdrukkingen en lichaamstaal als ze zwijgt. Erg sterk. Ook Jenkins doet het prima als haar tegenpool.

Hou je van kabbelende karakterschetsen à la The Hours of A Single Man? Ga dan voor deze serie, kruip onder een dekentje en laat je onderdompelen in de melancholie en de kleine tristesse van het leven.

Vind je dan dat het zo ontbreekt aan thematiek in deze film? Op weg naar huis had ik toch het een en ander om over na te denken na het zien van Piel Que Habito. Net als in Hable Con Ella wordt de grens tussen het moreel toelaatbare verkend. Kwesties als een ongewilde sextransformatie en de macht als dokter én wraaknemer lijken me toch niet van de meest gemakkelijke onderwerpen. Deze film gaat volgens mij over macht uitoefenen over anderen, en je al dan niet schikken naar de situatie waarin je verkeert.

Waar Almodovar in deze film echter niet in slaagt is het hoofdpersonage (Banderas) enigszins te nuanceren. De dokter komt soms wat karikaturaal over als de 'mad professor' en een gevoelsregisseur als Almodovar had ongetwijfeld een meer menselijke draai aan het personage kunnen geven. Dat het verhaal (ie de hele transformatie) nogal surreëel is draagt er eveneens aan bij dat ik me niet helemaal kon binden met de film.

Verder is dit met klasse gemaakt, kan ook niet anders met zo'n regisseur aan het roer. Mooie beelden en meer dan degelijke acteerprestaties (ook van Banderas, ook al had ik mn bedenkingen over zn personage). De interessante chronologie maakt bovendien dat de film 120 minuten kan boeien. Knappe dramatische soundtrack ook, de hitsige violen pasten goed bij de beklemmende sfeer van de film.

Al bij al een mooie film die een degelijk portret maakt van personages die elk op hun eigen manier nogal twisted zijn en daarmee om moeten gaan. Daarnaast toont de film ook op een schokkende manier waarom bio-ethiek van belang is. Ik wilde eigenlijk Melancholia gaan kijken in de cinema, maar ik was de verkeerde zaal binnengestapt. Toen ik zag dat het de nieuwe van de Spaanse meester was toch maar blijven zitten, en heb het me niet beklaagd.

3,5*

Ik hou werkelijk van films als deze die eens een nieuwe invulling aan animatie geven.

Princess vertelt geen realistisch verhaal, maar de verschillende switches in stijlen lijken in mijn ogen te benadrukken dat het ook niet de bedoeling is om een realistisch verhaal te vertellen maar vooral om treffend over te komen. Daarvoor wordt alles uit de kast gehaald: erg schrijnende personages, heerlijke actiescenes die goed gebruik maken van het feit dat de film animatie is en een wraakmotief waarin iedereen zich kan vinden. Of ben ik de enige die het terecht vindt dat een pedofiel gewelddadig met een koevoet in het kruis wordt gehakt? Een wraakfilm zoals ik ze graag heb, heerlijk koelbloedig en rechtlijnig.

De animatie is leuk. Zoals eerder aangehaald is de invloed van Japan zichtbaar, zonder een kloon ervan te zijn. Ook de soundtrack kon ik pruimen, wat ik vooral hoorde was het zachte geluid van de strijkers die het grootste deel van de film aangenaam vergezelde afgewisseld door stevige rock.

Grootste minpunt: de allerlaatste scene. Ongelooflijk overbodig en door mij als heel erg storend in het geheel van de film ervaren. Daarvoor een halfje eraf, om uiteindelijk op 4* uit te komen.

Nieuwsgierigen naar deze film, laat u niet misleiden door de lage score. Rubber is een van de fijnste films die ik in een lange tijd heb gezien, en als dat je nog niet kan overtuigen, kan ik nog aanhalen dat ik dit een van de meest unieke films vind die ik ken.

Rubber is leuk omdat het verhaaltje op twee manieren wordt weergegeven. Enerzijds heb je het erg droge gebeuren rond de band zelf die random mensen begint te vermoorden. Anderzijds heb je het metafilmische kader rond dit verhaal. Het einde van Reconstruction kwam in me op tijdens het kijken daarnet, maar er zijn vast nog talloze andere voorbeelden. Dit is een film over film, maar reken wel op een veel hogere graad aan silliness dan in een film als Reconstruction.

Het is de combinatie tussen dat heerlijk droog absurde van het verhaal en het fijne kader rond de film die de film voor mij zo speciaal maakt. Neem daarbij mooie woestijnshots en een meer dan uitstekende score en je krijgt een film waar je niets meer van kan verlangen. Dupieux is een fijne producer, maar ik ga vanaf nu eerder zijn films dan z'n muziek volgen. 4,5*

Bij een volwassen herziening (het moet zo'n 15 jaar geleden zijn sinds ik de film als kind zag) blijkt Sneeuwwitje de tijd minder goed te hebben doorstaan dan andere Disneys. Mooie animatie (vooral pluimen voor de achtergronden en de dwergen, sneeuwwitje zelf vond ik wat minder), dat wel, maar de structuur zit voor een moderne kijker nogal saai ineen, zoals Ajax&Litmanen al precies uitlegde. Een uur lang naar het huishouden van de dwergen kijken maakte dat ik interesse verloor en het lijkt me enkel nog voor de kleintjes echt oké. Zeker in vergelijking met Pinocchio gebeurt er dus eenvoudigweg wat te weinig.

Met uitzondering van een dwerg of twee zijn de personages ook nogal leeg. Sneeuwwitje en de stiefmoeder hebben niet echt een invulling gekregen en dienen slechts als lege hulzen om de clichés van het sprookje over te brengen. Ook op dat vlak heeft Disney meer z'n eigen draai gevonden in de komende features.

Nu ook niet dat de film echt slecht was bij herziening, want wat Sneeuwwitje dan weer wel meeheeft is erg mooie muziek, met enkele songs die voor altijd zullen blijven hangen. In combinatie met de levendige animatie is het daarom zeker niet onprettig het klassieke sprookje te herbeleven, middenstuk incluis.

Snow White is kortom een degelijke start voor de animatiestudio, die erin slaagt een mooie animatiefilm op het scherm te toveren, maar er tegelijk nog moest inkomen een heuse feature film te creëren die 80 minuten boeit.

Toch een ontgoocheling, ik had er meer van verwacht.

De eerste helft van de film was behoorlijk saai, ik verwachtte een vuile horrorfilm maar de hele opbouw was allesbehalve meeslepend en niet erg interessant. Qua gore maakt de tweede deel van de film wel veel goed, maar de (verschrikkelijke) dingen die de personages elkaar aandoen konden me niet raken omdat de hele film een opstapje leek om die paar gruwelijke scenes in beeld te brengen. De regisseur leek me gewoon erg gefascineerd door geweld en heeft daar dan een verhaal rond geschreven, ofzo.

De analogie met de situatie in Servie de laatste decennia vind ik vooral vergezocht. Net zoals het personage van de gekke regisseur in de film volhoudt dat je meer van porno kan maken door het kunst te maken, lijken de makers van Srpski film hun film te willen voorstellen als meer dan de film is, door een politieke boodschap bij de haren te trekken. Om de kijker werkelijk te kunnen overtuigen en raken van de verschrikking van zo'n bewind is er dus meer nodig dan een paar extreme scenes in je film te steken.

Wat positief overblijft zijn een paar leuke scenes waar je je ogen niet van kan afhouden (of net omgekeerd bij andere kijkers misschien), een goeie soundtrack, en uiteindelijk ook wel een gedurfd onderwerp. Er had alleen wat meer mee kunnen zijn gedaan.

Viel best mee.

Het boek heb ik een hele tijd terug gelezen. Wat er me daar vooral van is bijgebleven is de eindeloze repetitie hoe knap en onweerstaanbaar Edward is. Als jongen heb je daar niet zo veel aan. Voor de rest gebeurde er nogal weinig, maar al bij al een niet onaardige love story.

De film lijkt me een vrij trouwe verfilming, alles kwam me toch vrij bekend voor. Het is eens wat anders om vampieren als een soort onaardse, pacifistische engelen te zien in een film. Er werd gelukkig niet al te veel vertrouwd op de voice over, in de plaats goed visueel gebracht.

Waar ik wel moeite mee had waren sommige eigenschappen van de vampieren. De manier waarop ze door het bos lopen en in de zon licht geven had door een ander regisseur misschien wel minder onnozel in beeld kunnen zijn gebracht. Soms had het ook wat enger gemogen, tienerfilm of niet, een paar schrikmomenten had niet misplaatst geweest in een film die zijn stof heeft gehaald uit horror.

Robert Pattinson doet het goed, hij is echt geknipt voor de rol als getormenteerde romanticus, is ook gewoon een sympathiek personage vind ik. Over Stewart haar personage ben ik minder te spreken. Bella Swan dient duidelijk als een soort lege, karakterloze huls waarin meisjes zich horen te plaatsen en identificeren, en ze heeft daarom ook totaal niets te bieden. Zonder reden half depressief en cynisch rondlopen, dat is alles wat er over haar gezegd kan worden.

Daar ben ik me serieus aan beginnen storen, en naarmate de film vorderde bleef de vraag in me bovenkomen waarom een knappe romanticus met 100 jaar levenswijsheid en een hele hoop coole talenten voor een duffe verwelkte bloem als haar zou vallen?

Al bij al toch een onderhoudend liefdesverhaal, drie sterren waard.

Mooie meeslepende film over een thema dat steeds aanspreekt, kinderen in oorlogstijd.

Ik had een verhaal verwacht over kinderen die hun onschuld verliezen, maar veel eerder gaat het over onschuld die intact blijft, ook in oorlogstijd. De kogels vliegen hen regelmatig over de oren, maar dat weerhoudt hen niet verliefd te worden, in de rivier te gaan spelen en een centje bij te verdienen. Het zijn ook die eenvoudige taferelen waar de film het voornamelijk van moet hebben, als in een soort 'Het leven zoals het is: oorlogstijd'.

De jongen die Chava speelt doet het opvallend goed. Hij kan erg overtuigend overkomen in zowel de rustige als de brutale scenes. Een ander sterk punt is de fijne bijpersonages, die de film behoorlijk charmant maken.

In de berichten boven me lees ik dat het sentiment een kritiek is op de film. Ik denk dat je daar moeilijk om heen kunt in een film die over kinderen in oorlogstijd handelt. Zeker wanneer de film duidelijk als bedoeling heeft enerzijds de mensen te onderstrepen die tegen hun wil in het conflict betrokken worden en anderzijds het hele conflict scherp veroordelen. Ik heb me er alleszins niet aan gestoord.

4*!

Op papier is deze film niet veel meer dan Rocky, maar dan met twee broers in plaats van 1 armzalige jongen. Alle cliché's van een boksfilm zitten er ook in, en het eerste half uur had ik de indruk dat ik naar een aftreksel van The Figher/Rocky anno 2012 aan het kijken was. Neem daarbij een groot pak typisch Amerikaans sentiment en je krijgt een beeld dat dit een behoorlijk standaard filmpje is.

Ondanks dit alles, is Warrior toch een geslaagde film. Alles wérkt ongelooflijk goed in deze film, en ondanks dat je beseft dat het behoorlijk cliché aanvoelt, voelde ik erg mee met de personages. Het is ook dat wat deze film bekijkenswaardig maakt: erg sterke, doorleefde personages, inclusief in de bijrollen. Meer pluspunten gaan naar de mooie soundtrack, de mooie beelden en een montage die maakt dat je van begin tot eind geboeid blijft.

Warrior is daarom uiteindelijk een film die op zich niet bijster origineel is of erg lang bij me zal blijven hangen, maar toch een technisch erg sterk stukje cinema dat voor mijn part in de annalen der bokscinema mag worden opgenomen, als zoiets bestaat. 3,5*

Serieuze teleurstelling.

Meer dan een uur en half heb ik moeten wachten tot het duidelijk werd waar deze film over gaat. Het hele eerste deel van de film is een slepende voorstelling van (te veel) personages en hopeloze pogingen om de personages interessant te maken. Wat bij mij niet lukte, het kon me echt gestolen worden wat er met de verschillende helden gebeurt op het einde van de film. In de eerste plaats heeft dat te maken dat geen enkel personage doorheen de film meer diepgang krijgt dan een achtergrondverhaaltje en in de tweede plaats met het scenario dat veel te traag op gang komt. Waar is de bruisende dynamiek van 300? De plot waar het in het laatste uur plots over bleek te gaan was trouwens ook bijzonder slap.

Voor een superheldenfilm die het van zijn serieux moet hebben is dat geen goed nieuws. Snyder maakt het een en ander echter goed met zijn knappe dynamische stijl en coole effecten. Net op de momenten dat ik terug wat geinteresseerd dreigde te raken in het hele gedoe rond onze getormenteerde helden draait hij er echter een (vaak) weke, totaal ontoepasselijke popsong door. En dat zo'n 5 keer opnieuw. Met bekende nummers in een film steken heb ik geen probleem, maar neem dan toch nummers die enigszins bijdragen aan de sfeer van de scene.

Ik ben het met JJ_D eens op vlak van die seksscenes. Eerst die blauwe kerel die zichzelf vermenigvuldigt om beter te kunnen vogelen en later dat koppel dat eerst in spandex wat bad guys ineen moet slaan voor het lukt hem recht te krijgen. Ik vond het niet zozeer smakeloos, eerder ronduit belachelijk.

Nee, dit was helemaal mijn ding niet. 1* voor de leuke effecten en de neus van Nixon.

Wat een pareltje.

Op een bijzonder fijnzinnige manier weet Ebola Syndrome problematiek weer te geven zoals rassenhaat in Zuid-Afrika en ambitie in een wereld waar je verheffen uit de klassengebonden samenleving onmogelijk lijkt. De ondertoon in het verhaal is duidelijk een terechte frustratie waar het hoofdpersonage maar niet van los kan komen en dan vooral door zijn afkomst en ongelukkige achtergrond. Op die manier geeft de film een degelijk portret waar een hoopvolle immigrant in de 20ste eeuw zoal mee te kampen heeft.

Kai kan zich halfweg de film echter losmaken van zijn uitzichtloze situatie. Op dat moment lijkt de film te tonen dat de American Dream zeker nog niet dood is, zelfs in de moeilijkste gevallen. Door hard te werken en zich op zijn doel te richten slaagt Kai er immers in de zaak over te nemen en behoorlijk wat geld te verdienen. Het blijkt echter een luchtbel te zijn, die op het einde van de film op een explosieve manier wordt doorprikt. Samen met Kai brandt het ideaal van de American Dream op.

Ook vandaag de dag is de film nog actueel. Het botsen van de Zuid-Afrikaanse, Aziatische en Zuluculturen vormt een degelijke parabel die niet zo veraf staat van onze multiculturele samenleving vandaag de dag. Ik zag er ook kritiek in op de oorlog in Irak, maar daar ben ik niet zeker van.

Deze zwaarmoedige thematiek is nog niet alles wat Ebola Syndrome te bieden heeft. Omgaan en verantwoordelijkheid nemen met overdraaglijke ziektes (de film begint niet voor niets in de jaren 80, toch wel het decennium waarin aids op de voorgrond kwam) en ethische vraagstukken betreft de vleesindustrie passeren eveneens de revue.

Neem daarbij enkele emotionele treffers (de hereniging van Kai met zijn familie komt in me op, maar ook de bijzonder sensuele vrijscenes mogen vermeld worden) en ik kan besluiten dat we hier met een tijdloze klassieker te maken hebben die ook aan de allerkleinsten enkele fundamentele waarden kan bijbrengen.

Heb deze gisteren ook in Gent gezien.

Opnieuw een leuke film van Woody Allen. Allen slaagt er bij mij steeds in leuke tussendoortjes qua films te maken. Tussen films die een groots verhaal willen vertellen of op eendert welk vlak willen uitblinken heb je een film als deze, die niets anders beoogt dan een leuke situatieschets over een aantal mensen te maken. Met een vleugje humor, erg menselijke situaties en scherpe dialogen zoals we van hem gewoon zijn, slaagt Allen er ook in deze film in een werkje te maken dat niet de geschiedenis zal ingaan als filmisch meesterstuk, maar je wel even kan meenemen in zijn verhaaltje.

Terwijl het meestal de leuke dialogen zijn die bij de films van Allen een glimlach op m'n gezicht kunnen krijgen, waren het bij deze film de verschillende kleurrijke personages en de interactie ertussen die de film speciaal maken. Ik vond vooral de drie mannelijke hoofdpersonages een pluim verdienen. Dat Banderas, Brolin en (vooral) Hopkins zo'n fijne prestatie weten neer te zetten in een rol waarmee je hen niet direct in verband zou brengen is voor mij het belangrijkste positieve punt aan deze film. Ook Jones, die de oude moeder vertolkt, verdient een vermelding. Zij zorgt samen met Hopkins voor de leukste komische momenten.

You Will Meet a Tall Dark Stranger bewijst dat Allen nog steeds films kan maken die ik leuk vind. Opnieuw ben ik tot de conclusie gekomen dat zijn films best niet te veel verhaal hebben om bij mij het best over te komen.

3,5*