Dumbo (1941)

Ten eerste is de animatiestijl heel anders dan de rest van de film. Maar ook de toon is compleet verschillend. Dumbo is een vrij droevige film en dan duiken er opeens losbandige scenes op die haast onder invloed LSD lijken te zijn gemaakt. Heel apart.

Het wereldwijd bekende, hartverwarmende, schattige en eenvoudige verhaal over het kleine olifantje en onvoorwaardelijke moederliefde. Jammer dat de film opgerekt moest worden met een surrealistisch en hallucinerend bedoeld intermezzo met de roze olifanten: het doet niet enkel afbreuk aan het verhaal, maar is volstrekt overbodig en bovendien vervelend en saai.

Na de kostbare flops Pinocchio en Fantasia waardoor Disney aan de rand van de afgrond lag, kwam de studio met deze relatief eenvoudige tekenfilm die voor een betrekkelijk laag budget ($ 812.000) werd geproduceerd. Op animatiegebied haalt Dumbo ook bijlange na niet het niveau van Disney’s eerdere animatieklassiekers, maar hierdoor is het nog geen mindere tekenfilm.

Het verhaal van Dumbo heeft een bepaalde charme die na 70 jaar nog altijd niets aan kracht heeft ingeboet. In tegenstelling tot SnowWhite en Pinocchio die op beroemde kinderverhalen waren gebaseerd, was Dumbo niet op een boek gebaseerd maar op een verhaal uit 1939 bedacht door Helen Aberson. Deze maakte samen met illustrator Harold Pearl het korte verhaal rondom Dumbo voor een speelgoedlijn genaamd ‘roll-a-book’.

Tijdens het maken van Dumbo was het op de studio’s niet altijd koek en ei. Voor het eerst staakte het studiopersoneel omdat ze meer geld wilde. In de film zie je hiervan ook een scène terug waarin de clowns het liedje zingen “We’re gonna hit the Big Boss for a raise”. De film beleefde uiteindelijk op 23 oktober 1941 zijn première in New York. Samen met SnowWhite and the Seven Dwarfs was Dumbo de enige tekenfilm uit de periode 1937-1942 waarbij de Walt Disney Studio een winst boekte.

Na ruim 70 jaar blijft Dumbo ontroeren vanwege z’n vertederende scènes en Disney toont z’n creativiteit in de droomscène waarin een dronken Dumbo over allerlei vreemde olifanten droomt.

Het enige minpunt aan Dumbo is misschien dat hij wel erg kort duurt, maar niettemin blijft het een leuke animatieklassieker.

Dit is wel een héél korte Disney zeg.

Een best vermakelijke Disney, maar ik vind hem niet top.

Leuk door de tijdloosheid van het verhaal, maar meer ook niet.

ik vind dit een van de zwakste films ooit van Disney

met pesterijen als rode draad in het verhaal

3 sterren

Inhoudelijk gezien is Dumbo een film met een enigszins apart onderwerp doordat het hoofdpersonage gepest word, en waarin de scene met de roze olifanten ook wat vreemd is voor dit soort films. Buiten dat bevat de film wel een aantal hartverwarmende momenten en een portie humor, waardoor enkele vreemde kenmerken ook worden afgewisseld met goede momenten. Desondanks is het een film geworden die niet al te hoogstaand is, maar wel uiteindelijk als voldoende aanvoelt.

Een van mijn favoriete Disney films.

Dumbo is wat kleiner van schaal in vergelijking met voorgaande grote producties Pinocchio en Fantasia. Het heeft een prachtig en heel simpel en lief verhaaltje verteld in een vrij korte speelduur. Dit verhaal en de manier waarop de animaties zijn gemaakt gaan onder je huid zitten en weten telkens weer juist op alle emoties in te spelen. En die animaties zijn enorm belangrijk in Dumbo aangezien er heel weinig dialoog aanwezig is en alles door de ogen en doormiddel van de geweldige animators verteld moest worden. De animatie is echt perfect en ziet er vandaag de dag nog steeds erg mooi uit. Jammer dat we deze techniek vandaag de dag maar weinig meer zien. Door dit soort filmpjes krijg je steeds meer respect voor wat deze mensen kunnen.

Dumbo is en blijft een prachtig gemaakte film met een perfecte vertelling van het verhaal.

Ook een van mijn favoriete Disney films.

Sfeervol, maar te kort.

Verder ben ik het eens met DVD-T betreffende de schitterende animatie.

Ik ben zeer benieuwd wat Disney ons gaat voorschotelen met de geplande remake.

Best leuk, deze Disneyklassieker, alleen iets te kort.

Het plot is natuurlijk niet hoogstaand en de animaties zijn een beetje ingehaald door de tijd, maar gelukkig blijft Dumbo een fantasierijke Disneyfilm van voldoende kwaliteit.

3*

Mede door klassieke Disneyfilms als Bambi en Dumbo is de wijze waarop we tegen het dierenrijk aankijken de laatste eeuw sterk veranderd. Werd voorheen simpelweg afgewogen of een dier nuttig dan wel schadelijk was, tegenwoordig kijken we daar vanuit heel andere gevoelens en gedachten naar. In de oude tekenfilms werden verschillende dieren sterk vermenselijkt: een goed voorbeeld daarvan is Bambi. Veel kinderen zullen nog altijd bij het zien van een hertenjong verrukt uitroepen: 'Kijk, daar is Bambi!'. Antropomorfisme bestond al veel langer natuurlijk, in fabels en kinderboeken met name (Reinaart de Vos, The Wind in the Willows, Alice in Wonderland), maar pas met de enorme kassuccessen van Disney werd het toedichten van menselijke eigenschappen aan dieren de normaalste zaak van de wereld. In boeken, strips, tekenfilms, op televisie.. Hier in Nederland was er eind jaren zestig de Fabeltjeskrant en maakten wij lieve kijkbuiskinderen kennis met antropomorfische dieren als Meneer de Uil, Truus de Mier, Bor de Wolf en Lowieke de Vos (Hatsikidee!). Bovendien kaartte Disney ook nog eens zaken aan (onbewust) die nu enorm actueel zijn: het gebruik van bont in 101 Dalmatians, jacht op wilde dieren in Bambi en wilde dieren in het circus in Dumbo. Wellicht belangrijk om te weten: het WWF werd opgericht in 1961.

De bijnaam Dumbo is een samentrekking van Dumb (dom) en 'Jumbo', zijn werkelijke naam. Dom is Dumbo zeker niet, eerder onschuldig en een beetje schuw. Maar bovenal is Dumbo ontzéttend schattig: een lief klein olifantje met joekels van oren. Het wemelt in de film van de allersnoezigste scenes: de moeder van Dumbo die haar jong heen en weer wiegt in haar slurf, Dumbo die een badje neemt (zó vertederend om te zien) en natuurlijk die geweldige scene dat Dumbo van een teil water drinkt waarin per ongeluk een fles champagne is gevallen, dronken wordt en droomt van roze olifanten: Hoempa pa! Hoempa pa!

Een droevige doch hartveroverende film over gevangenschap, onderdrukking, slavernij, vriendschap, volwassen worden en bevrijding tot slot... Dombo, het vliegende olifantje.

Interessant, Ebenezer Scrooge! Ik het ook met jou eens. Alleen jammer van dat "olifantastische"... Moest dat nou?

...ik vond hem wel geniaal eigenlijk.

Na Fantasia, een vreemde maar prachtige eend in de bijt, werd het voor Disney tijd om verder te gaan met het ontwikkelen van films met een duidelijke verhaallijn. En zo komen we tot de vierde 'lang'speelfilm , Dumbo!

Deze vond ik na kijken zeer moeilijk te beoordelen. Je merkt namelijk meteen al wat negatieve dingen in tegenstelling tot de voorgaande films. De animatie is bijvoorbeeld wat minder maar ziet er nog steeds goed uit. De kleuren zijn ongelooflijk fel en de omgevingen iets minder gedetailleerd. Sommige mensen vind ik er zelfs een beetje eng uitzien (bijvoorbeeld die werkmannen aan het begin van de film zonder gezicht). De dieren daarentegen, en vooral de olifanten, zijn dan weer prachtig weergegeven. Met zijn zestig minuten is dit ook de kortste Disney tot nu toe.

Langs de andere kant is Dumbo een film die me diep in het hart raakt. Vanaf het eerste moment dat ik het kleine olifantje zie , smelt mijn hart... en dan dat kreetje ... Ik heb tijdens de film zowel tranen van blijdschap als van verdriet gelaten, je kan al waarschijnlijk raden op welk moment dat laatste voorkwam...wat een triestige bedoeling was me dat.

En ik denk dat het bovenstaande nu net een reden is of deze film je nu bevalt of niet, want laat ons eerlijk zijn ... Dumbo is een hit or miss. Buiten Dumbo wordt geen enkel personage echt uitgediept. Timothy de muis komt wel heel sympathiek over maar het is geen tweede Japie Krekel. De kraaien zorgen voor een leuk moment, maar buiten een leuk lied dragen ze niet echt iets bij aan de film. De moeder van Dumbo zien we amper en zegt in heel de film maar drie woorden.

Verder heeft de film niet dat grootse gevoel en de episch bekende liedjes die Sneeuwwitje, Pinocchio en Fantasia wel hadden.

Die roze olifanten ... Alweer, je houdt ervan of het is je ding niet. Ik vind het een geweldig donker en psychedelisch stukje. De roze olifanten die schaatsen zijn trouwens ongelooflijk geanimeerd. Echt top! Dat laatste stuk als alles in het honderd liep met die flitsende beelden vond ik er wel wat te veel aan... in positieve zin wel te verstaan Heel gedurfd van Disney.

Dumbo zit dus als vierde film in een underdog positie en laat dat nu net de charme van de film zijn. Voor mij hoeft deze film niet langer te duren, hoeft het niet groots en magisch aan te voelen. Emotie is een term die hier belangrijk is. Ik zat heel de film lang met oftewel een glimlach, een traan of een grimas op mijn gezicht en meer moet dit niet zijn. Alweer een topper van Disney maar ter conclusie toch iets minder dan de drie voorgaande films! 4* dan maar omdat 3,5 iets te weinig is voor een film die me zo kan raken

Ik heb echt veel te weinig van dit soort films gekeken in mijn kindertijd, of ik heb ze gezien toen ik nog te jong was om het mij nu te herinneren. Ik weet wel dat ik altijd een boek hierover had en daar gek op was, de film heb ik wat gemengde gevoelens over.

Ik ga niet al te kritisch zijn over een film uit ’41. Ik hou het in dit geval maar even globaal. Het verhaal op zich vind ik aardig sterk. Een tijdloos onderwerp: anderen uitlachen omdat ze anders zijn. Dit is eigenlijk ook zeer goed in beeld gebracht, zoals het buitensluiten. Een onderwerp dat kinderen vandaag de dag (helaas) nog zullen herkennen.

In de loop van de film begint fantasie een steeds grotere rol te krijgen. Oké, natuurlijk worden kinderen niet met de ooievaar gebracht en kunnen dieren niet praten, maar ik doel hiermee dan met name op het verhaal. Voor mij was het dieptepunt toch wel het gedeelte waarin ze dronken waren. Totaal overbodig, niet grappig en begin mij er zelfs gigantisch aan te ergeren. Ik begrijp de meerwaarde hiervan dan ook niet zo goed.

De speelduur is aan de korte kant, wat deze film overigens goed doet. Een (veel) langere film had het waarschijnlijk veel te langdradig gemaakt. Toch had het eerdergenoemde dieptepunt opgevangen kunnen worden door andere dingen wat verder uit te werken. Denk hierbij aan de hereniging van Jumbo en Dumbo, wat toch eigenlijk helemaal niet in beeld is geweest. Enfin, zoals ik al zei ga ik niet té kritisch zijn en hier ook niet veel te zwaar aan wegen. Uiteindelijk met veel plezier naar de film gekeken en dan ook een ruime voldoende, 3.5*.

Een van de vroege Disney klassiekers. Ik kan er niet zoveel mee. De animatie is niet slecht, maar ook niet bijzonder fraai. Verder is Dumbo een bijzonder oninteressant hoofdpersonage en ook de bijrollen en het plot stellen weinig voor, zodat het toch best een lange zit is voor een op zich korte film.

Prima Disney filmpje. In mijn vroege jeugd vaak gezien, dus kwam aardig wat nostalgie bij kijken, maar zal intussen wel zo'n 15 jaar geleden zijn dat ik hem voor het laatst heb gezien. Vind dat de film prima wegkijkt: je hebt niet het idee dat je naar een film zit te kijken die verouderd is en niet meer kan vermaken vandaag de dag. De animaties zijn leuk, met een knotsgekke roze olifanten scène (als kind echt nooit doorgehad dat dat kwam door de alcohol, dacht er eigenlijk niks bij als kind behalve dat het gewoon bij deze film hoorde). De liedjes liggen me jammer genoeg niet meer, die zijn wel echt net een tikkie te verjaard voor mij. Ik heb het altijd opmerkelijk gevonden dat Dombo geen dialoog heeft, maar ik het nog steeds zo zielig vind als zijn moeder hem wordt ontnomen. Arm ding. Dat raakt me echt nog steeds. Denk dat dat dus wel de grootste plus is voor de film. Zou wel zeggen bij herziening dat de roze olifanten scène te lang was voor een erg korte film. Aardige film wel, dat zeker.

3*

Één van de minder Disney classics die ik tot nu toe gezien heb, ondanks de speelduur van een klein uur had ik moeite om door de film heen te komen. De film komt erg gedateerd over.

Sommige stukken animatie, zoals de scene met de roze olifanten die uit de bellen veroorzaakt werden, leken meer op een LSD trip dan op een tekenfilm, verrassend en toch ook wel leuk.
De liedjes in de film vind ik erg storend en de keuze om Dombo slechts vijf minuten voor het einde te laten vliegen vind ik erg jammer. Ik hoop dat Burton hier in zijn live action versie een andere keuze in maakt.

L.S.D(isney)

Een tijd geleden was ik eens begonnen aan het (her)zien van een groot aantal Disney klassiekers. Het was een tijd dat je in Kringloopwinkels nog VHS tapes kon vinden en ze smeten er toen echt met naar je hoofd voor spotprijzen zoals 10 of 20 cent. De aanschaf van Dumbo stamt ook nog uit die tijd en toch bleef dit altijd links liggen. Misschien omdat dit een film is die ik als kind nooit heb gezien of eerder het feit dat dit me eigenlijk echt niet aansprak? Ik zou het niet weten, maar vanmiddag eindelijk eens gaan zitten voor Disney's vliegende olifant.

Het verbaasde me trouwens dat dit reeds afklokt op zo'n goede 60 minuten. Nu zijn die eerste Disney films (Dumbo was de 4e in de reeks) nooit aan de lange kant, maar dit voelt wel erg hard als een poging om met weinig middelen toch volk naar de cinemazaal te lokken. Iets wat je ook wel in de animatie ziet. Hier en daar nog wel eens een leuk ideetje (vond vooral het mislukte optreden van Dumbo en de andere olifanten waarna het hele circus wordt afgebroken tof) maar op zich is er weinig aandacht besteed aan achtergronden en de echt indrukwekkende scènes (de achtervolging van de koningin door de dwergen aan het einde van Snow White staat nog altijd in mijn geheugen gegrift) ontbreken. Daar komt dan ook nog eens bij dat de film nogal onevenwichtig aanvoelt en opeens wordt er een heuse LSD trip (al kwam het deze keer door alcohol) in het verhaal gepropt. Een complete breuk met de rest van de film en dit lijkt me vooral een overblijfsel uit Fantasia, misschien wel één van de zwakste Disney films aller tijden, te zijn.

Klinkt allemaal bijzonder negatief nu ik het er nog eens op nalees en dat is ook niet helemaal correct. Dumbo zelf is een enorm aandoenlijk personage en de nodige Disney elementen zijn hier al voldoende aanwezig. Een leuke side-kick, een aantal slechte personages (de andere olifanten, met uitzondering van de moeder van Dumbo natuurlijk), veel muziek en een aantal originele ideeën. Zo is de opening met het 'leveren' van alle kinderen erg leuk gedaan en ben ik enorme fan van de scène waar Dumbo's moeder doordraait en ze subtiel de kleur van haar ogen hebben aangepast wanneer ze kwaad is. Sowieso zijn de scènes tussen die twee (het troostmomentje is hartverscheurend) het beste wat de film heeft te bieden.

Hier en daar dus een wat vreemde film (de opbouw van het circus waarbij alle gezichten van de mensen onherkenbaar worden gemaakt onder andere) en een aantal scènes die compleet niet in de film lijken te passen zorgen ervoor dat Dumbo vooral als een onevenwichtige film kan beschouwd worden. Niet slecht, maar Disney heeft eerder en zeker later betere films gemaakt.

3*

Merkwaardig deze opmerking.

Ik las al eerder iets in die richting in een bericht van een andere user hier.

Het lijkt mij namelijk voor de hand liggend waarom de scène er zo uitziet.

Op de eerste plaats zijn alle werklui (oftewel "roustabouts") Afro-Amerikanen (zoals ook in werkelijkheid het geval doorgaans was bij de Amerikaanse circussen)

Dat is te zien aan de donkere huidskleur.

De scène speelt zich af in half-duister en slecht weer.

Moeilijk om dan nog gedetailleerde gezichten weer te geven.

In die zin zeker zinvol dat het er zo uitziet als het er uitziet.

Ik heb er nooit eerder bij stilgestaan eigenlijk.

Overigens vind ik die tent-opbouwscène een waar juweeltje, en behorende tot het mooiste dat de film te bieden heeft.

Hier is hij nog een keer

Dumbo Song of the Roustabouts HD - YouTube

Het valt direct op dat de tekenstijl en animatie sterk vereenvoudigd is. Minder gedetailleerd vooral, met beperkte schaduwen en voor zover ik weet geen gebruik van de beroemde 'Multiplane Camera'. Ook het korte verhaal is bijzonder simpel en eindigt nogal abrupt en haastig, alsof de studio plots geen tijd of geld meer had. Het is verder een heel sentimentele historie, waarin een pasgeboren olifantje van zijn moeder wordt gescheiden en in de rol van circusclown beland. Hij wordt hierbij geholpen door een goedaardige muis, die tegen alle stereotiepen ingaat en Dumbo zijn ware kracht laat zien. Ik moet zeggen dat alles wel werkt; zowel emotionele als komische scènes slagen in hun opzet. Het meest memorabele moment is zonder twijfel de hallucinatie in de vorm van dansende roze olifanten. Precies een 'deleted scene' uit Fantasia. Misschien een beetje ongepast, maar anders wel een leuke toevoeging. Ondanks zijn iets goedkopere en eenvoudige uiterlijk van hetzelfde niveau als Sneeuwwitje en Pinokkio.

De komst van de remake van Tim Burton leek me een prima moment om me eens aan deze klassieker te wagen. Want ik ben niet opgegroeid met de Disney tekenfilms (The BFG en de Tovenaar van Oz waren mijn getekende jeugdklassiekers), ik ken de personages enkel van naam. Dus interessant om de film op latere leeftijd voor het eerst te zien. Vooropgesteld; het personage Dumbo is een aandoenlijk figuur, het kleine olifantje met z'n grote oren is bijzonder schattig. Ik ben ook blij dat ze hem geen tekst hebben gegeven. Dat de muis, de vogels en alle andere olifanten praten werkt prima, maar de keuze om Dumbo zelf niet te laten praten pakt enorm goed uit.

De film duurt maar een uurtje en dat is fijn, want het verhaal zou oorspronkelijk een filmpje van 30 minuten worden en werd tot een uur gerekt. En dat is wel voelbaar. Erg to the point is de film in ieder geval niet in zijn vertelling. Dat is in het begin nog niet zo storend, de reis van het circus en vooral het visueel erg aantrekkelijke opzetten van het circus is prima, maar daarna gaat het hier en daar toch echt wat slepen. Zo'n droomsequentie met roze olifanten is visueel misschien interessant, maar ging me te lang door. Net als de clowns ervoor en de vogels erna. Maar goed, desondanks is Dumbo een sympathieke tekenfilm. Maar dan vooral vanwege het enorm sympathieke titelfiguur.

3 sterren.

“Did you ever see an elephant fly?”

Prima animatiefilm over het olifantje met de grote oren, Dumbo. Hartverwarmend zou je deze Disney klassieker wel kunnen noemen, en het is indrukwekkend hoe secuur en gedetailleerd de makers te werk zijn gegaan. Dat maakt dit soort films ook zo speciaal, en daarbovenop heeft Dumbo ook nog een sentimenteel verhaal met een mooie boodschap. Laat dat maar aan Walt Disney over.

Dit is denk ik de tekenfilm die me vroeger leerde dat baby's van ooievaars komen. Schitterende scene vond ik het. Gedurende het eerste half uur is de film sowieso op zijn best met leuke scenes zoals 'de geboorte' van Dumbo, het circus en hele mikmak dat in de trein wordt gepropt en diezelfde trein die door het landschap tuft. Met de komst van Timmy wordt het allemaal minder leuk.

Naast Timmy zijn er nog veel meer personages die niet leuk zijn, zoals de volwassen olifanten die als pestkoppen worden neergezet. De kraaien vallen ook volledig uit de toon. Dumbo zelf kan niet praten, wat niet zozeer een minpunt is. De focus ligt nu meer op non-verbale communicatie en dan valt op dat de animatie gewoon prima in orde is.

De liedjes blijven niet hangen, maar een hoogtepunt wat de tweede helft van de film nog enigszins vermakelijk maakt is de trip van Dumbo. Vroeger kon ik er niks mee, teveel stijlbreuk, maar nu kon ik er zelfs van genieten. Toch een mindere Disney waarbij de korte speelduur dan juist wel weer fijn is.

Toevallig kwam Dombo (o.a.) vandaag in het nieuws, want de kraaien zouden racistisch zijn. Pffff knettergek zijn ze geworden. Blij dat er op de schijfjes geen disclaimer op zit van een minuut. Moet volgens mij helemaal worden ingeprent.

Afijn omdat ik de Live Action nog niet zo heel lang geleden heb gezien, vond ik dat ik het origineel uit 1941 ook maar eens moest bekijken. Wat opvalt is dat Disney zeker in de begintijd nogal wisselde met stijlen kleuren etc etc. In Dombo wat dat betreft een mix van stijlen. We beginnen zeer klassiek met dat treintje, maar dan gaat ie over naar de wat normalere lijntjes en bewegingen. Tot Dombo een paar flinken slokken alcohol neemt en je een scala aan kleuren en golvende bewegingen te zien krijgt met als roze de boventoon voert. Niet erg, maar dat stuk duurde mij veel te lang! En daarbij was het eind te kort en te snel in elkaar gezet. Mad mother was ineens al bevrijd en we slaan zomaar even een klein stuk over. Best wel een beetje jammer. Dat hadden ze in Dombo 2019 toch een stuk beter voor elkaar gebracht. Wat ik in de laatste versie trouwens sowieso leuker vond is de beleving van het vliegen met die giga oren. Helaas is dit stuk tot bijna het eind verweven in de oude versie. Zo zijn er wel meer verschillen. Hier is de muis de gids wat ik wel leuk vond overigens. En de kraaien op het eind is zeker leuk. Die miste je dan weer in de laatste versie.

Maar goed ondanks de minpunten vond ik deze oude Dumbo toch zeker geslaagd. Vooral de olifanten deden het goed. En het thema verstoten worden omdat je anders bent (pestgedrag) is anno 2020 ook nog niet veranderd.

Viel me trouwens op dat er twee versies zijn. De Nederlandse versie duurt 64 minuten de UK versie 69 minuten. Waar dit in zit weet ik niet.

Hoe dan ook Dumbo is vertederend leuk heeft lekkere muziek en is over het algemeen mooi getekend. Vond 'm wel een tikkie minder dan Bambi die ik deze week ook nog zag.

Film 3.0

Beeld 4.0

Geluid 4.0

Extra's 4.0

Een oerklassieker van Disney die in de top 1000 en bij uitbreiding in de top 1527 staat van MovieMeter. Onder dat mom eens herbekeken. Dumbo is nooit mijn favoriete Disney geweest. De climax of hét gegeven waar iedereen zit op te wachten - en de (huidige) kinderen in het bijzonder is de vliegende olifant. Alleen komt dat pas naar voren helemaal op het einde en slechts voor een paar minuten. Geduld is een mooie deugd ...

Het einde lijkt ook afgeraffeld. Er worden precies enkele stappen overgeslagen. Als je de erg lange roze olifanten show in beschouwing neet, lijkt de productie wat onevenwichtig. Nochtans prima opbouw en een aantal mooie scènes zoals de podiumopbouw en de openingsscène met de ooievaars.

Een film ook over pesten en uitsluiting welk vandaag ook nog steeds van belang is. Prima animatiefilm eigenlijk uit 1941, maar voor de huidige generatie kinderen toch aanpassen met wat ze gewoon zijn. Niet onlogisch natuurlijk.

Redelijk.

Niet mijn favoriet uit de Disney-stal, maar natuurlijk wel gewoon een klassieker. De vrij korte speelduur in acht genomen is het allemaal wel vrij vlot te behappen, al ligt het aantal hoogtepunten niet al te hoog. Wel nog steeds leuk om te zien, en ook bij deze verbaas ik me wel dat dit al 80 jaar oud is.

3

Herkeken, en deze keer dus niet met kinderogen, maar als oude man die overal wat over te zeiken heeft. Voordat ik van wal steek om mijn ongenoegen uit te spreken, wil ik aangeven dat ik besef dat deze film 80 jaar oud is, en dat de mensheid in die tijd anders over bepaalde zaken dacht. Misschien kan ik mijn ongenoegen beter uitspreken tegen de professionele critici die er met zijn allen voor hebben gezorgd dat deze op IMDb een belachelijk hoge meta-score heeft van 96%!

De film gaat over een olifant met extreem grote oren, wat voor de overige circusdieren, maar vooral van de mede-olifanten zelf, een reden is om het olifantje te pesten, belachelijk te maken, uit te schelden en uit te sluiten. (Als er iets is dat olifanten nooit doen is het dat wel, als één van de meest sociale dieren die er bestaan.)

Uiteindelijk wordt "Dumbo", wat ook al een pest-naam is toch geaccepteerd, omdat hij blijkt te kunnen vliegen. Hoe in godsnaam is dit uit te leggen aan kinderen? Omdat hij één of ander talent blijkt te bezitten, is het ineens een reden om niet meer te pesten? Daarbij, hij wordt dan niet meer gepest, maar wel misbruikt. Er komt geld in het laadje en die klotemuis steekt de dollars in zijn zakken en wordt schatrijk door Dumbo die gewoon als een freakshow moet optreden. Hoe is dit een happy end? Het is walgelijk.

Verder is de film racistisch. Tegenwoordig zie je dan wel eerst een disclaimer voordat je de film gaat kijken, maar toch. De werknemers die de tent opbouwen zijn zwarte slaven, en die sluwe nare irritante rotkraaien? Ingesproken / gezongen door Cliff Edwards, een witte man, die met een African American accent “talkin’ jive” zingt. Dit, is niets anders dan een gezellig ouderwetse minstrel show, die dankzij Disney+ anno 2021 nog in vele huiskamers te zien en te horen is.

En dan heb ik het nog niet gehad over de bizarre scène waar Dumbo dronken is.

Troep, dit. 0.5*

Pff. Sorry Hannibal, kan me vaak wel vinden in veel van jouw woorden. Maar hier ben je écht een oude man die héél erg aan het zeiken is.

Anyway. Ik vind het wel een leuke film nog steeds. Fraai geanimeerd en dramatisch ijzersterk. Juist het ongepolijste, wat veel kinderfilms van nu ontberen, spreekt me aan.