Natural Born Killers (1994)

Dit atypische werk van Stone bedient zich van een merkwaardige combinatie van satire en effectbejag. De bijna megalomane uitvoering loopt hiermee bijna parallel met het televisieprogramma van Robert Downey's personage. De morbide grappen, een apathische Lewis, een schmierende Tommy Lee Jones; de film laat doelbewust het idee van subtiliteit volledig varen. Er is geen enkel sympathiek personage te bekennen en de hoofdrolspelers zijn zelfs volledig gespeend van enige morele ambiguïteit. Gewoon de culminatie van onvervalste slechtheid in tha face, dacht Stone. Dat de naam Quentin Tarantino aan dit project is verbonden, verklaart wel wat, maar ook voor diens doen is dit voorbij alle grenzen. Mijn persoonlijke oordeel over dit gegeven is tweeledig: aan de ene kant is het vermaak in optima forma, anderzijds werkte de robuuste cinematografie en het expliciete vertoon van geweld gaandeweg afvlakkend. Als we aangekomen zijn bij de rebellie in de gevangenis, heeft de perplexe kijkervaring inmiddels plaatsgemaakt voor hoongelach.

Hamburgers op het menu vandaag, en daar paste wel een lompe film bij dacht ik zo. Ik verkeerde in de veronderstelling dat dit een oorlogsfilm zou zijn. Dat bleek toch iets anders te liggen, maar ik kan zeggen dat ik meer dan voldoende aan m'n trekken ben gekomen. De openingsscène deed erg aan Tarantino denken, en bij de openingscredits bleek ook dat het scenario van zijn hand is. Toch kan geen één van zijn eigen films tippen aan de extremiteit van deze film. Niet zozeer qua grafisch geweld, maar vooral wat betreft de beeldtaal en de intensiteit loopt deze film toch echt mijlenver voor op Tarantino's werk. Visueel dus een behoorlijke trip. Behoorlijk experimenteel: kleur, zwart-wit, animatie, filtertjes, alles komt voorbij na eerst flink verhakt te zijn op de montagetafel. Het verhaal kan me uiteindelijk niet heel veel schelen, genoeg te zien: het is dynamisch, surreëel en intens. Misschien dat het op maat gesneden soundtrack het geheel nog wat meer had kunnen versterken. Nochtans een sterke collectie nummers, van Leonard Cohen naar Een nacht op de kale berg van Moessorgski tot Rage Against The Machine. Van te voren gehoopt op fijn vermaak, maar het blijkt dus the way beyond te zijn. 4,5*.

Een film die kant noch wal raakt of vlees noch vis is. Hoe je het ook omschrijft dit is in feite gewoon bagger. Elke tien seconden overgaan van kleurbeelden naar zwart-wit. Dan een keertje een animatie ertussen, dan een dier zoals een konijn en dan weer een blote borst. Waar ben je als regisseur dan in godsnaam mee bezig. Ik vind het echt vreemd dat hier voor een licht psychedelische trip wordt gekozen. Wat voegt dat toe aan het verhaal? Daarnaast ook serieuze verheerlijking van geweld. De boodschap die deze film brengt daar kan ik moeilijk achterstaan. De acting is vaak ontzettend over de top. Zeker van Mallory (Juliette Lewis), Tommy Lee Jones (wat bezielde hem?) en Robert Downey Jr. Die laatste heb ik eigenlijk al altijd een overgewaardeerd acteur gevonden. Film 2 van Oliver Stone en dit gaat na een 2*-film nog verder bergaf.