Bombers B-52 (1957)

Een gewone film.

Gisteren een ogenschijnlijk vergelijkbare film gezien, Strategic Air Command (1955). Bijna hetzelfde verhaal. Maar waar die film erg ver doorschiet in de aandacht voor de vliegtuigen en het verhaal in de film bijna volstrekt negeert, is deze film voorzien van een daadwerkelijk verhaal. Het past dan wel op een luciferdoosje, maar het is er wel. En er is zelfs best veel ruimte voor - voor de relaties in het gezin van Chuck, de emoties van de beschermende vader tegenover zijn opgroeiende dochter, en de ongemakkelijke omgang met de man die misschien wel zijn schoonzoon gaat worden, maar ook zijn baas is.

Gelukkig blijft het allemaal best oppervlakkig, en western-achtig simpel en rechtdoorzee. Maar de hoeveelheid verhaal die er nu is leidt al heel erg af van de hoofdzaak - want zijn dat niet de vliegtuigen, de strakblauwe lucht, de bommen en de neopatriottische bedoening daaromheen. Het verhaaltje over de mensen, de liefde, de relaties - wat brengt het, dat niet al in elk boeketreeksje staat. Is daardoor de veel extremere, meer gefocuste, en meer cult-achtige Strategic Air Command uiteindelijk ruim vijftig jaar later niet de betere film?

Deze film heeft daar tegenover dan wel weer een paar mooie rollen. Karl Malden zet in ieder geval een heel goede en supersympathieke sergeant neer. Daar is echt weinig tegen in te brengen. En Efrem Zimbalist komt ook goed weg met zijn karakterswitch van rotzak naar ideale schoonzoon. Maar de echte troef is een mooiere, en meer passend bij een cultstatus: de onvergetelijke Natalie Wood doet mee. Helaas niet in zo'n mooie hoofdrol als de poster belooft. Maar toch - het geeft de film net een klein beetje iets bijzonders. Waar ik eigenlijk die inbreng, het bijzondere, het interessante verwacht had van de B-52 is het toch vooral Natalie die daarmee wegloopt. Had ze nou maar een echte hoofdrol gehad, dan was het een heel interessante film geweest. Nu is het meer een allegaartje dat veel belooft en maar weinig waar kan maken.

Want net als Natalie komen ook de vliegtuigen minder op de voorgrond dan de poster belooft. Nog net niet helemaal beeldvulling. Zo indrukwekkend als in Strategic Air Command wordt het nergens. Jammer eigenlijk - het voelt toch een beetje als een teleurstelling, als je ze in deze volgorde ziet. Andersom was misschien beter geweest. Want dit is zeker geen slechte film, maar iets veel ergers nog dan dat - het is een vrij gewone film. Te weinig willen kiezen, te weinig focus.

Vergeetbaar.