Ghahreman (2021)

Een nieuwe Farhadi is altijd welkom. Grand Prix op Cannes geeft ook de nodige verwachtingen.

Vanaf 10 maart 2022 in de bioscoop (Cinéart Nederland)

Avant première vanavond aan de gang in Cinema Galeries in Brussel in aanwezigheid van Ashgar Farhadi. Veel te laat vernomen helaas

Zin in! Hopelijk weer veelbelovend. Vandaag maar eens een kijkje geven.

Heerlijk psychologisch spel en echt weer een topper dit van Farhadi! Uitstekend acteerwerk en de vraag blijft: één Held of géén Held?

*4.5

Rahim zit in de gevangenis nadat hij door een faillissement z'n schulden niet kon afbetalen.

Wanneer hij twee dagen verlof heeft, en z'n vriendin een tas met 17 goudstukken gevonden heeft, zoekt hij een manier om daarmee z'n schulden te kunnen afbetalen. De waarde van de goudstukken volstaat niet, dus besluiten ze om aangifte te doen van de vondst. Na een paar noodzakelijk leugentjes (een vriendin, dat kan niet zomaar in Iran) wordt Rahim tot held gepromoveerd. Alleen vragen die leugentjes om steeds meer leugens, en gelooft uiteindelijk niemand nog de waarheid.

In plaats van drama/thriller zou ik hier veeleer spreken van drama/komedie; ook al hield de dramatische ondertoon het publiek in de bioscoop vaak tegen om luidop te lachen.

Heerlijke acteurs, vooral Jadidi geeft het hoofdpersonage zo'n uitstraling dat je er alleen maar medelijden mee kan hebben.
Het kereltje dat z'n hakkelende zoon speelt: gewoon geweldig.

En verder toont de film je verschillende facetten van het leven in Iran: gezin, familie en huishouden, de positie van de vrouw, media, eergevoel, geld,...

Het slot was pijnlijk hard. Ik was er van overtuigd dat de eigenares van de goudstukken toch nog zou komen opduiken. En toen helemaal op het einde een kaalgeschoren Rahim met Farkhondeh en z'n zoontje aan de bushalte stonden, dacht ik dat ze naar Turkije zouden proberen geraken, en daarna hier in België asiel zouden aanvragen. Helaas, het werd wat anders.

Fijne zit, met als minpunt dat het verhaal ergens halverwege een paar keer in herhaling valt. Het had best wel een kwartiertje minder mogen zijn.

Todos Lo Saben viel me wat tegen. Goed dus om te zien dat Farhadi het nog steeds in zich heeft. Een Farhadi in normale vorm is zo goed in sociale dramafilms, vol personages die als echte mensen voelen met een voorgeschiedenis en goede en slechte kanten, of het nu alledaagse figuren of vermeende antagonisten of helden zijn.

Ditmaal laat hij (soms met komisch effect) de ene gebeurtenis tot de ander leiden op een manier waarbij je als kijker zelf ook gaat twijfelen over hoe rechtschapen hoofdpersoon Rahim werkelijk is. Soms steekt alles wel ietwat gemaakt mooi in elkaar, maar ik vond dit toch wel weer een heel indrukwekkende film hoor. Werd vaak gewoon wat nerveus van het verloop van alle gebeurtenissen.

Iranian courts have found Asghar Farhadi guilty of plagiarism on A Hero - lwlies.com

Interview: ‘De waarheid? Die bestaat niet in absolute zin’ | De Volkskrant

Nou pff ik vond hem een uur te lang, kwam niet uit boven het nivo zeurfilm

Een nieuwe film van Farghadi kan ik niet zomaar laten passeren en terecht overigens. Alweer een scherpe benadering van Farghadi van het Iraanse maatschappelijke stelsel dat weinig oog heeft voor de individuele persoon achter wetten en regelgeving.

Maar de film doet meer dan dat en stelt openlijk de vraag hoe je moet aankijken tegen Rahim. Ondanks zijn oprechte intenties werkt hij zichzelf in nesten door zijn verhaal te verbloemen of minimalistisch te duiden. Hij heeft echter veel te laat door dat zijn situatie een eigen leven leidt en hij daardoor letterlijk geleid wordt door de media, het justitiële apparaat, de vrijwilligersorganisatie ... En ga je daarin mee natuurlijk? Zo werd zijn stotterende zoon later opgevoerd om emo-televisie te creëren.

Je kan je natuurlijk ook afvragen in welke mate het systeem je dwingt om te handelen als Rahim. Interessante film waarbij de druk van de media, schuld- en eergevoel sterk naar voren komen binnen de islamitische samenleving in Iran. Uitermate boeiend. Knap!

Voor wie al bekend is met het oeuvre van Farhadi is dit meer van hetzelfde. Kortom: sterk sociaal drama, maar ook een weinig subtiele maatschappijkritische prent. Op een gegeven moment ligt het er echt wat te dik bovenop. Dat zal ook wel te maken hebben met de culturele verschillen tussen het westen en Iran. Als westerling kijk je toch met een andere bril. En dan worden zaken als eergevoel en de overdreven nadruk daarop sneller opgemerkt. Allicht storen Iraniërs zich daar minder aan.

Desondanks is het toch weer een fijne film geworden. De tweestrijd waarin de karakters van Farhadi altijd terecht komen wordt geloofwaardig gebracht. Zijn films gaan nooit over goed en slecht, ze tonen slechts de verliezers van een maatschappij met een verkrampte verhouding tot schaamte- en eergevoelens. Het eigenbelang is daaraan altijd ondergeschikt, met de nodige problemen tot gevolg. Voor Farhadi een koud kunstje om die in een indrukwekkend verhaal te gieten.

De wat kruiperige man Rahim zit een celstraf uit wegens faillissement. Dat vindt hij niet fijn, dus is hij blij met een zak met goud die zijn vriendin vindt. Het blijkt niet genoeg te zijn om zijn schulden af te lossen, en zo onder zijn straf uit te komen. En dan opeens is hij in strijd met zijn geweten en wil hij het geld teruggeven aan de eigenaar.

Een onwaarschijnlijk verhaal, met onwaarschijnlijke wendingen, maar wel een mooi inkijkje in de moderne Iraanse grotestadsmentaliteit, waar behalve kapitalisme ook eergevoel nog een grote rol speelt.

Regisseur en schrijver Asghar Farhadi kijkt in zijn films altijd naar mensen. Zijn films gaan vaak over mensen die een kleine misstap maken, even niet opletten en vervolgens in een web van misverstanden belanden. Een web dat een dermate stuwende kracht ontwikkelt dat de koers die het leven vaart niet meer door het getroffen individu wordt bepaald.

In Ghahreman is dat ook het geval, al heeft hoofdpersoon Rahim zijn fout al voor aanvang van de film gemaakt. Hij heeft geld geleend en kan dat geld niet terugbetalen. Een aanslag op zijn eergevoel. Rahim is een man die in eerste instantie zijn eer weer terug wil. Hij wil niet gebogen door het leven gaan en met een gemankeerd eergevoel zijn familie tegemoet treden. Zijn eer en zijn goede naam (en die van zijn familie) staan op het spel. In zijn cultuur zijn dat zaken die immens belangrijk zijn.

Middels het personage Rahim vertelt Farhadi over de verhouding tussen individu en samenleving. Rahim staat model voor de burger die waarden als heldendom, eer en respect hoog acht. Die instelling maakt hem kwetsbaar. Het liefst wil hij het verleden uitwissen en een nieuwe toekomst opbouwen. De herinnering aan zijn misstap en daaropvolgende misstapjes wordt echter levendig gehouden door de werking van de sociale media in combinatie met het oordelend vermogen van de leden van een conservatieve samenleving. Het ene moment word je opgehemeld. Het andere moment ben je veroordeeld.

Boeiend om toe te kijken hoe de verleidelijke reeks valstrikken waarin Rahim terecht komt hem beïnvloedt. Kiest hij voor zichzelf of houdt hij het hogere goed in ere. Hoe komt hij te voorschijn uit de opeenstapeling van verkeerde keuzes en misverstanden. Uit de opeenstapeling van aanvaringen met de wet en de samenleving. Als held? Of als gewezen held?

In meer dan twee uur volgt Farhadi een man die als individu steeds maar weer tegenslagen moet ondergaan die conservatieve en roddelende krachten uit de maatschappij bewerkstelligen. Een boeiend schouwspel dat soms wat onnodig gecompliceerd wordt verteld. Misschien heeft dat met de lengte van de film te maken. Die is te lang.

Het acteerwerk lijkt dik in orde. Amir Jadidi als Rahim speelt zijn rol ingetogen. Met beheerste dynamiek die een wereld van gevoel bedekt. Het jongetje dat zijn stotterende zoontje speelt, is volgens mij echt fantastisch. Maar toch. Moeilijk te beoordelen, vind ik. De taal is mij vreemd. Intonaties ontgaan mij. Dat vind ik vaak wel een grote aderlating bij het kijken naar exotische films. Ik heb altijd het idee dat ik iets mis. Iets subtiels. Iets atmosferisch. Daar had ik bij deze film ook last van.

Rahim Soltani [Amir Jadidi] zit al 2 maanden een celstraf uit wegens het niet aflossen van een schuld. Tijdens een weekendverlof vinden hij en zijn verloofde Farkhondeh [Sahar Goldust] een aantal goudmunten. Door een samenloop van omstandigheden geeft Rahim de munten uiteindelijk terug aan de rechtmatige eigenaar. Die ogenschijnlijk onbaatzuchtige daad levert hem een heldenstatus op in de plaatselijke gemeenschap waardoor schuldeiser Bahram [Mohsen Tanabandeh] onder druk wordt gezet om de schuld kwijt te schelden. Die wilt daar echter niets van weten. Wanneer een liefdadigheidswerker [Fereshteh Sadre Orafaiy] zich met de zaak begint te bemoeien is het een kwestie van tijd voor de volledige waarheid boven tafel komt. Intelligent, ironisch komisch drama met een glansrol voor Jadidi.

Naar mijn bescheiden mening is Asghar Farhadi een van de allerbeste regisseurs van het huidige tijdgewricht. Zijn films –ik heb ze alle negen gezien– blinken uit qua vormgeving en verhaalstructuur. Daarnaast is het acteerwerk tot in de puntjes verzorgd, maar dat geldt sowieso voor de meeste films uit Iran.

In vergelijking met de absolute toppers van Farhadi, zoals Darbareye Elly (2009) en Jodaeiye Nader az Simin (2011), vind ik deze film toch net ietsje minder. De film dreigt in het middengedeelte verstrikt te raken in zijn eigen intriges, zoals het hoofdpersonage verstrikt raakt in een web van halve of hele onwaarheden.

Dat neemt niet weg dat het een genot blijft om naar de kijken. Daar doet de mogelijkheid dat Farhadi misschien wel veroordeeld wordt voor het plegen van plagiaat wat mij betreft niets aan af.

From hero to zero...

Typisch arthouse materiaal, sterk uitgevoerd maar toch wat te lang aanslepend en verliest daardoor aan kracht. Ten eerste moet ik toegeven dat ik de man zelf, Rahim, een sul vond heel de film door. Geen groot licht, niet gemaakt voor succes... hij lijkt als goede samaritaan zijn draai moeilijk te kunnen vinden in de maatschappij. Een brave man, dat wel... hij geeft de zak met goudstukken die hij in handen krijgt liever terug aan de wetmatige eigenaar dan ze zelf te verkopen om zijn schulden af te betalen. Zijn daad maakt van hem een held, maar wanneer daarvan bewijzen gevraagd worden als hij een job zoekt en de roddel begint de ronde te doen dat hij dit zelf zou geënsceneerd hebben, gaat het de verkeerde kant op...

Farhadi schetst een complex interagerend kluwen van familiale en morele codes binnen een controlerende en wantrouwige samenleving. Ook de rol van de social media wordt gretig meegenomen. Het is nog maar de tweede film van hem die ik zie, maar hij heeft in ieder geval niet de neiging om zijn verhaal en personages simplistisch uit de doeken te doen.

Over een man die vanuit de gevangenis plots een held wordt en eigenlijk ongewild de interesses en lof van al wie, of wat hierdoor maar al te graag in de aandacht komt, moet ondergaan, maar er tenslotte vol op in gaat.

Helaas, via allerlei, wellicht goed bedoelde maar onhandige verklaringen is het verlies van zijn status vlug ingezet.

Mooie film, waarbij de observatie van personages in wisselende omstandigheden zeker een sterke kant van regisseur Farhadi uitmaakt en voor de kijker een van te genieten aanbod.

Is Ramin een leperd of een naïeveling ? Moet ge maar zelf uitmaken, net als in hoeverre Farhadi gewoontes, gebruiken en toestanden in zijn thuisland fijntjes hekelt.

Zeer mooie film van Farhadi maar A Seperation vond ik net nog iets beter. Hier is overal al mooi beschreven waarover de film gaat dus ik vond hem gewoon top...

In de basis wel oké maar veels te veel plot en te gemaakt (voor drama maar ook om maar weer de plot vooruit te helpen naar weer een obstakel) om te overtuigen. Qua sfeer wel oké, prettig ingetogen geacteerd en ergens wel een boeiend inkijkje in die maatschappij, maar dat is vooral een mooi omhulsel in een net iets te lange en zwakke film. Het eindshot is trouwens prachtig. 2,5*.

Het begint met een bezoek aan het indrukwekkende grafmonument van Xerxes I, dat in de vijfde eeuw v.Chr. nabij Persepolis uit de rotsen gehouwen werd. Ook gouden muntstukken bestonden toen al. Dan springt het naar Shiraz, een moderne stad met ruim een miljoen inwoners, ook in de regio Fars. De straten ogen westers, met gele taxi’s en bussen in het drukke verkeer.

Het verhaal van de schuldenaarsgevangenis heeft iets dickensiaans. Rahim heeft een schuld van 150.000 toman, omgerekend ruim 3000 euro. De intrige draait rond de wisseling van fortuin. Eerst heeft hij geen geld; dan heeft hij geld. Eerst is hij geen held; dan is hij een held. De titel krijgt iets ironisch. Er is een moreel dilemma tussen eerlijkheid en geldgewin. De grote ommekeer is wanneer de vermeende eigenares een dievegge blijkt.

Religie speelt geen grote rol, al wordt de vondst van de goudstukken uitgelegd als een mirakel. Rahims verloofde draagt een chador, maar dat is om de tas te verbergen. Het interieur van z’n zus lijkt op een Europees huis van veertig jaar geleden, met bloemetjesbehang en klevers op de koelkast. Enkele Perzische muziekinstrumenten zijn te zien en te horen: de tombak en de santur. Asghar Farhadi levert alweer een boeiend drama af.