Jodaeiye Nader az Simin (2011)

A separation was een film die ik al lang op mijn lijstje had staan. Ik vind het steeds boeiend om via een kwalitatieve film andere culturen en gebruiken op te snuiven. De openingsscène vond ik overigens ijzersterk en gaf me meteen een goed gevoel: je ziet een koppel bekvechten met elkaar wegens een meningsverschil om het land te verlaten. Achter de camera spreekt de rechter hen toe. Dit soort meningsverschil waarbij er niet echt sprake is van daders of schuldigen herhaalt zich even later, maar heeft nog een grote impact op het uiteengevallen gezin.

Door de nakende echtscheiding van Simin en Nader dient Nader een oplossing te zoeken om overdag te zorgen voor zijn dementerende vader. De huishoudster/verzorgende ziet haar taken niet goed zitten en heeft de zorg voor de bejaarde vader onderschat. Ook haar geloof speelt haar parten wanneer ze de bedlegerige man moet verversen. Er wordt namelijk een hulplijn ingeschakeld om in te schatten wat kan en mag. Haar eigen leven is weinig gestructureerd - haar dochter komt mee, de verplaatsingen zijn lang en lastig, het was niet duidelijk wie ging komen, enz. Dat dit vroeg of laat fout ging aflopen, stond in de sterren geschreven. Nadat ze de bejaarde man alleen achterliet, wordt ze ontslagen.

Er wordt een klacht neergelegd door de vrouw wegens slagen en verwondingen naar een zwangere vrouw. Nader was hier al dan niet van op de hoogte en wordt aangeklaagd. Hij komt in een hel terecht en in een welles-nietes-spelletje. Ook hij op zijn beurt dient klacht in voor de verwaarlozing naar zijn vader. De situatie escaleert en is een triestig voorbeeld van een ontspoorde ruzies met louter slachtoffers. Het is geen kwestie van wie gelijk heeft, maar hoe met elkaar wordt omgegaan. Bizar ook om op te merken dat de verhoren werden afgenomen samen met de tegenpartij. Dat gaf geregeld vonken. De gelijkheid tussen man en vrouw, geloofsovertuiging en de kloof tussen arm en rijk zit mooi verweven in de film. Het tempo is traag, maar de sterke dialogen blijven het boeiend houden.

Het is ook een film die me confronteert met mijn vooroordelen over een streng islamitisch land. Er is inderdaad wel een ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, maar dat betekent niet dat de vrouwen monddood worden gemaakt of ongelukkig zijn. Maar uiteindelijk is het wel de man die het laatste woord neemt. De film oogt erg realistisch en levert uitstekende acteerprestaties.

Wat mij betreft een aanrader: ruim verdiende 4,0*!

Een meesterlijke film! Mijn tweede Farhadi beviel me nog zo veel meer dan het toch ook niet misselijke Salesman; in Separation zijn de situaties echter nog beter invoelbaar en grijpt het verhaal vanaf minuut 1 de kijkertjes bij de strot.

Een kibbelend echtpaar dat bij de rechter een scheiding af komt dwingen, dat is het startschot van een twee uur durend drama waarin de man van het stel zich vervolgens genoodzaakt ziet een verzorgster voor zijn dementerende vader aan te nemen. Deze verzorgster heeft weer haar eigen problemen en één en ander culmineert in een confrontatie met grote gevolgen.

Farhadi gaat bovenop de huid zitten in een verhaal waarin waarheid, eergevoel, intermenselijke relaties, recht, ouderschap, sociale klasse en geloof allemaal hun rol spelen. Via levensechte dialogen, vaak in ruzie-achtige sfeer, geeft de film bovendien een uniek inzicht in de Iraanse maatschappij. Alle hoofdpersonen, hoe goed ze het soms ook menen, hebben daarbij hun eigen zwakheden en fouten; ze zijn feilbaar, ze zijn mens.

Aan het eind van het verhaal blijven er dan ook louter verliezers over, behalve de kijker, die een waar meesterwerkje heeft mogen aanschouwen. Een prachtfilm.

Tip: Darbareye Elly (2009) is Farhadi's absolute meesterwerk.

Vind ik ook.

Dank voor den tip heren, gaat er zeker binnenkort van komen

En Le Passé. Ook een echte aanrader. Als ik de films van Farhadi zou moeten ranken dan zou het zoiets zijn:

1. Darbareye Elly (2009) - MovieMeter.nl

2. Le Passé (2013) - MovieMeter.nl

3. Jodaeiye Nader az Simin (2011) - MovieMeter.nl

4. Forushande (2016) - MovieMeter.nl

5. Todos Lo Saben (2018) - MovieMeter.nl

Waarbij de bovenste drie echt heel dicht bij elkaar liggen. Forushande en Todos Lo Saben zijn ook zeker geen slechte films, maar net iets minder.

Ik kan me wel vinden in IH88's rangorde.

ik zou dat aanpassen naar volgorde 3-1-2-4 denk ik. 5 nog niet gezien

al zat er teveel tijden tussen A Separation en About Elly om ze eerlijk te kunnen vergelijken. Maar Le Passé komt hoe dan ook op de derde plek.

Erg solide.

Een film die het ook eindelijk eens waardig is om in de IMBb top 250 te staan. Dat was voor de rest ook de enige reden waarom ik de film keek, anders had ik hem eerlijk gezegd volledig over het hoofd gezien. Films uit het Midden-Oosten trekken me ook in het algemeen iets minder.

Maar was uiteindelijk nog wel verrast door een sterke uitwerking in dit drama. Vooraf zat ik best tegen die 123 minuten op, maar regisseur Farhadi weet ze kundig te gebruiken, al is 123 minuten dan toch weer net iets te veel voor een film die niet veel verder verteld dan een rechtbankdrama en wat bijzaakjes.

Maar de film is voor de rest erg indringend. Erg sterke ruzies voor de rest die de film ook goed boeiend houden. Ik hou er wel van, al is 80 minuten achter elkaar geruzie soms iets te druk. Je mag ook weleens een momentje rust hebben, en deze film gunt je niet veel rust.

Goed, sterk acteerwerk van Moaadi. Hatami en Hosseini maken ook indruk, maar Moaadi is toch echt wel de duidelijke winnaar hier. Farhadi en Bayat vond ik wat minder. Vooral bij Bayat kon ik de uitdrukkingen niet serieus nemen. Ik vond het vaak iets te gemaakt.

Voor de rest ontbreekt het de film wel een beetje aan een "wauw" gevoel. Een echte impact geeft het ook niet echt. Want ondanks een hoop geruzie ontbreekt het de film voor de rest aan wat druk en frustratie. Het is boeiend, en soms indringend, maar de impact blijft echter uit.

Maar voor de rest een kundig in elkaar gezette film. Visueel lekker rauw en realistisch. Normaal vind ik dit soort simpele filmmakerij op visueel vlak niet interessant, maar hier komt het de film echt wel ten goede. 1 van de weinige films waarin het ook echt een beetje past. Maar goed, van Iran verwacht ik ook niet snel een bombastische 100 miljoen blockbuster.

Indrukwekkend sociaal drama. Erg knap hoe Farhadi de tekortkomingen in zijn eigen cultuur op zo een subtiele wijze weet bloot te leggen. Er worden zoveel thema's behandeld, zonder dat het ergens geforceerd overkomt. Ook indrukwekkend hoe ieder karakter iets innemends heeft.

Een realistische film, zowel qua verhaal als qua acteerwerk. Dat vind ik er goed en sterk aan. Ik vond het deel tot aan de miskraam het interessantst. Daarna kostte het mij enige moeite om mijn aandacht erbij te houden. Het deed mij qua uitwerking en verhaal erg denken aan The Salesman, van dezelfde regisseur. Die maakte iets meer indruk op mij. Voldoende. 3*

Na een paar minuten afgezet ivm de hoofddoekjes, verschrikkelijk....

Mooie film die zowel familiedrama als thriller is en waarin een interessant kijkje wordt gegeven in de Iraanse maatschappij die net iets anders is dan de onze maar waar de menselijke emoties dezelfde zijn. De film laat iets van de man-vrouw-verhoudingen, de klassenverschillen en de rol van het geloof zien, maar is universeel in z’n boodschap dat het voor ook eerlijke, goede mensen moeilijk is om eerlijk te blijven als er iets op het spel staat.

Mooie beelden uit een voor mij onbekende wereld en dat maakt het interessant om te bekijken. Het genre is 'dama' maar ook voor het gezin ontpopt zich een drama. Eigenlijk kijk je gewoon mee met de problemen waar dit gezin mee te maken krijgt en het is moeilijk partij te trekken in wie er hier nu exact fout zit. Ik ben geen psycholoog maar alle betrokkenen hebben mijn inziens hun deel. Het zijn gewoon problemen die man en vrouw in relatie kunnen krijgen, dat soort dingen zijn universeel.

Het verhaal werkt niet echt naar een einde toe, niet naar een happy end, Je hebt enkel meegekeken met deze mensen. Dat geeft een beetje een onvoldaan gevoel.. Maar goed, als je dat soort verhaallijnen wil zien dan keek je wel een Hollywood productie toch? Nu heb je het gevoel een mooie interessante film gezien te hebben met goede acteurs... Anders dan anders, en daar hou ik van...

Na een huwelijk van 14 jaar wil Simin [Leila Hatami] scheiden van Nader [Payman Maadi] om hun 11-jarige dochter Termeh [Sarina Farhadi] betere kansen te bieden. Nader wil echter voor zijn dementerende vader [Ali-Asghar Shahbazi] blijven zorgen en daarom geeft de rechter geen toestemming voor de scheiding. Nader is echter wel gedwongen om een Razieh [Sareh Bayat] in te huren om overdag voor zijn vader te zorgen, ook al kan hij zich dat amper permitteren. De verdwijning van een som geld leidt tot een conflict waarbij beide betrokken families in een conflict geraken. Een voortreffelijke geacteerd familiedrama en aanklacht tegen de sociale en juridische ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. De mannen hebben het voor het zeggen, maar in feite zijn zowel Nader als Raziehs echtgenoot [Shahab Hosseini] afhankelijk van hun echtgenotes om te overleven. Terechte winnaar van de Oscar voor Beste Buitenlandse Film.

Het viel me wel aan. Alleen het einde? Vond ik dom

Ik dacht altijd ooit te maken te hebben met een echtscheidingsdrama. De plot doet al iets anders vermoeden maar de uiteindelijke film heeft toch weer een andere insteek. Die is meer gericht op gescript drama. Wat ik daarmee bedoel is dat de film een beetje gemaakt voelt. Alles dat er gebeurt is bedoeld om de ellende maar groter te maken en de plot vooruit te helpen, waarbij de personages en hun potentiële boeiende intermenselijke contacten wat ondersneeuwen. Dan is dit verder een prima film, goed geacteerd en één die ook nergens verveelt en blijft boeien, maar uiteindelijk ook niet de impact geeft die een wat subtielere benadering had kunnen geven. Visueel ook een beetje saai. Prima om iets naturel te willen houden, maar dit is wel heel degelijk allemaal. Niettemin heb ik me nog wel prima vermaakt, dus de film krijgt ondanks de gemiste kansen (vooral dat, de film kent niet echt gebreken) wel een dikke voldoende. 3,5*.

Interessante Iraanse praatfilm. Soort Perzische Rijdende Rechter.