The Peanut Butter Falcon (2019)

Wat een fijne film. Eigenlijk is het niks meer dan een feelgood buddy movie die niet eens zo veel om het lijf heeft. Maar alles wat de film doet, doet ie met verve.

The Peanut Butter Falcon neemt je mee op een heerlijk voortkabbelend avontuur waarin humor, sentiment en een heel klein beetje actie perfect hand in hand (in hand) gaan. De fijne klik tussen de acteurs, de sfeervolle beelden en een perfect passende soundtrack maken het af.

LaBeouf

Dit zijn mijn soort films. Op avontuur, sympathiek, prachtig acteerwerk en heerlijke sfeer. Heel cynisch zou je zeker kunnen zeggen dit vaker gezien te hebben. Toch is de mix in deze film nabij perfect. LeBeouf is een acteur waarbij je een beetje bang bent dat hij heel graag serieus genomen wil worden waardoor die wat gaat overcompenseren. Maar hier laat hij zien een echte acteur te zijn. Hij speelt de pannen van het dak. Gottsagen wordt ook geroemd en zeker wel terecht, maar het is LaBeouf die hem de middelen geeft waardoor het werkt. Zij maken de film en ondanks ik altijd wel een zwak heb voor Dakota is zij voornamelijk een plotdevice om hen te laten shinen.

Einde vond ik ook wel werken. Had het vermoeden dat Tyler wel beetje dood was maar de film neemt het sprookjes einde over na het uitblazen van de kaarsen. Ik als kijker wou ook in het sprookje blijven geloven.

4 sterren.

Fijne buddy film met een onvoorstelbare chemie tussen Shia LaBeouf en Zack Gottsagen, die beiden een topprestatie afleveren. Dakota Johnson is ook aanwezig, maar dat is vooral als decoratie. Daar is trouwens niks mis mee, want het oog wil ook wat.

Peanut Butter Falcon is een aandoenlijke film waarbij LaBeouf en Gottsagen een unieke band opbouwen zoals ik ze niet vaak heb gezien in films. Later schuift Johnson ook aan en zorgt het feel good gehalte van de film ervoor dat je altijd met een big smile zit te kijken. Dat de onderlinge band zo goed werkt is o.a. doordat de regisseurs subtiel zijn in hun regie en het drietal alle ruimte geeft om te stralen. Ze laten daarnaast de prachtige omgevingen voor zichzelf spreken, waardoor de film tegelijkertijd een relaxte sfeer krijgt. Misschien is het verhaal soms wat vergezocht, maar de film voelt haast aan als een realistisch sprookje, waardoor ik er zelf geen problemen mee heb gehad. Ook leuk om Mick Foley en Jake the Snake Roberts nog even een keer in een kleine rol te zien.

Misschien niet een film voor iedereen, want er speelt iemand met het syndroom van Down in de hoofdrol en je moet dat gedrag wel kunnen accepteren, maar anderzijds denk ik ook dat je je daar maar overheen moet zetten. Ontzettend knap gedaan uiteindelijk en het is een hartverwarmende rol waarbij iemand met het Down syndroom niet als een zwak persoon wordt weggezet.

3,5*

The Peanut Butter Falcon heeft zeker zijn mooie momenten maar voor mij mist er toch iets echt memorabel. Het is ten tijde grappig omdat Zak zegt wat hij denkt en dat leidt soms tot grappige uitspraken. Dat zag ik ook al in Down The Road, wat een fantastisch programma is in België, met personen met Down syndroom die samen op reis gaan (onder begeleiding). Als je dat programma gezien hebt is deze film helaas minder sterk.

Er zijn een aantal zaken in de film die me wat tegenvielen. Zo vond ik het jammer dat Dakota Johnson bleef zoeken en ze de twee "voortvluchtigen" uiteindelijk terugvond. Hierna volgt er dan nog een soort romance tussen Shia en Dakota. Ook die twee lui waarvan Shia hun gear heeft opgeblazen, blijven hun achtervolgen. Ik vond dat allemaal bijzaak en het leidt af van waar de film echt over gaat: de band tussen Shia en Zak.

The Peanut Butter Falcon is een heerlijke feelgood movie met een goed verhaal en acteerwerk waarin je merkt dat de acteurs er gewoon zin in hadden. Wat wil je nog meer. Weinig woorden aan "vuil" maken, gewoon kijken. Zal je verrassen.

“Maybe we could be friends and buddies... bro dogs... and chill. Have a good time!”

Mooi. The Peanut Butter Falcon is een feel good film met een rauw en realistisch randje. Gottsagen is geweldig als Zak, een persoon met het Syndroom van Down die droomt van een carrière als worstelaar. En ook LaBeouf en Dakota Johnson doen het goed.

Ze vormen samen een leuke drie-eenheid, en het liefste wil je ze blijven volgen op hun avonturen door het binnenland van de Verenigde Staten. Je ziet de onderkant van de samenleving met veel hillbilly’s, maar gelukkig blijft de toon luchtig en niet zo zwaarmoedig. Sterk gedaan door de regisseurs. Of het einde zich afspeelt in het hoofd van Zak, of dat ze echt met z’n drieën naar Florida reizen wordt in het midden gelaten, en het is een sterke keuze. Het geeft het einde een bitterzoete smaak.

Feelgoodfilm met het verhaal van The Adventures of Huckleberry Fin en de thematiek van One Flew over the Cuckoo’s Nest (hier: gehandicapte mensen horen niet te worden opgesloten) maar de film wijkt nergens van de gebaande paden en hij neigt aldoor naar het flauwe. De uitwerking van het op zich aardige plot is herhaaldelijk zo over the top en ongeloofwaardig dat het het moeilijk maakt de film serieus te nemen. Ik had er wat meer van verwacht.

Oppervlakkige karakteriseringen en een weinig verrassend verhaal worden gecompenseerd door de chemie tussen de drie hoofdrolspelers en kleurrijke bijrollen van met name Bruce Dern, als Zaks tijdelijke kamergenoot, Wayne Dehart als een blinde predikant en Thomas Hayden Church als de voormalige worstelkampioen die het eindstation van deze roadmovie moet zijn. Zak [Zachary Gottsagen] is een jonge man met Down-syndroom die door zijn familie in de steek is gelaten en door de overheid is verplicht te verblijven in een bejaardenhuis waar hij verzorgd wordt door vrijwilliger Eleanor [Dakota Johnson]. Wanneer Zak er eindelijk in slaagt uit zijn 'gevangenis' te ontsnappen, verstopt hij zich in de boot van Tyler [Shia Laboeuf], een visser die worstelt met de dood van zijn broer en zich bovendien de woede van twee concurrenten op de hals heeft gehaald en op de vlucht is. Wanneer Tyler ontdekt dat hij een verstekeling aan boord heeft, verloopt het verhaal vrij precies volgens de receptuur van de roadmovie. Maar door gebruik te maken van locaties in het diepe zuiden, ademt deze onderhoudende film echter de sfeer uit van Mark Twain en wanneer de drie hoofdrolspelers samen komen dit deze verder weinig opzienbarende komische drama even boven zichzelf uit.

Wist vooraf vrij weinig van het verhaal, maar toch wel weggeblazen door de film. Zeker één voor mijn top 10 van dit jaar. Heerlijk verhaal met de nodige humor. Prachtige karakters en heel sterk geacteerd. Fijn dat Shia het weer op een rit lijkt te hebben, want die gast heeft ongelooflijk veel talent.

4*

Een leuke feelgoodmovie met her en der enige spanning maar daarvoor hoef je niet te kijken, daarover gaat de film niet. De spanning wordt veroorzaakt door een boze visser en zijn getatoeerde knecht, deze zitten achter Tyler aan omdat ze denken dat hij een fikkie heeft gestookt met hun netten.

Kijken naar deze film is om je te ontspannen en een fijn gevoel ervan over te houden. De laatste shot is daartoe duidelijk een laatste aanzet. Daar zou je in de lijn van deze film ook zelfs nog een vervolg kunnen maken.

Van ons krijgt deze film een kleine 8.

Leuk, sympathiek filmpje met een Huckleberry Finn-achtige vibe. De ontluikende vriendschap tussen de rebelse Shia LaBeouf en de met down-syndroom behepte Zack Gottsagen is fraai uitgewerkt, iets dat jammer genoeg niet gezegd worden van de rest van het script. Eén en ander wordt afgeraffeld of komt te oppervlakkig aan bod, waardoor de film uiteindelijk een beetje blijft steken in goede bedoelingen. Er had dus wel wat meer ingezeten, maar de sfeertekening en het enthousiaste spel van de cast maken gelukkig veel goed.

Fijne feel good road movie.

De chemie tussen Labeouf en Gottsagen maakt de film.

En misschien kennen we dit soort verhalen inmiddels en is het plot vrij simpel, toch vind ik dit een van de betere buddy films.

Labeouf schittert en zorgt ervoor dat dit niet slechts een filmpje met een downie in de hoofdrol is, maar geeft deze film een body en een soul.

Deze film al een tijdje klaar "liggen" om te gaan kijken, maar was bang dat het een zoetsappig verhaal zou worden. Toch maar eens ervoor gaan zitten, so here we go...

En wat vond ik er nou van:

Wat een heerlijke road-feelgood movie is dit zeg. Natuurlijk enigszins voorspelbaar qua verhaal en ook de nodige cliches komen er in voor, maar "fuck it" ik heb genoten van de film. Shia LaBeouf die toch een tijd lang van het welbekend padje was afgeraakt heeft zich zelf duidelijk teruggevonden en zet hier een hele mooie rol neer. Ook Zack Gottsagen doet het erg goed, maar vooral de chemie tussen Zack en Shia is erg mooi neergezet. En de diverse locatie in het diepe zuiden zorgen dan ook voor een sfeer die het verhaal meer dan goed doet. En laat ik Dakota Johnson niet vergeten. Zeker als ze bij de 2 vrienden aansluit is haar karakter een aanvulling. Het is een klein verhaal en zo ook film geworden, en zo hoort zo'n verhaal ook verteld te worden. Is het een aanrader? JA!!

Het script is inderdaad aardig afgeraffeld en weinig subtiel. Maar bij een film die met zóveel plezier en liefde is gemaakt zie ik dat zonder enige moeite door de vingers. Zack en LaBeouf zijn geweldig samen, maar ook de rest van de cast heeft het naar z'n zin in deze film (die blinde kerel ). Daarnaast is het landschap van het zuidoosten van de VS uitermate fotogeniek en geschikt voor een roadmovie als deze.

Een feel good film die bij mij z'n werk heeft gedaan. 4*

Goeie film over een jongeman met het syndroom van Down die het liefst een professionele worstelaar wil worden. Een onderhoudende roadmovie/feel-good-movie. Alhoewel er genoeg gebeurd, kent het verloop weinig verrassingen. Een fijne cast waarbij de wisselwerking tussen de drie hoofdrolspelers uitstekend is.

Ach best oké want ondanks dat het scenario nergens afwijkt van het beproefde recept van twee tegenpolen (Zak, een wees met het downsyndroom en nurkse krabvisser Tyler) die gedurende een reis van A naar B tegen heug en meug met elkaar opgescheept zitten, hield ik er best een goed feelgood-gevoel aan over. De heerlijke folk-, bluegrass- en gospelmuziek die klinkt, maakte de kijkervaring nog aangenamer. Uiteraard is er ook een love-intrest in de vorm van Eleanor (Dakota Johnson), worstelt Tyler met de dood van zijn broer en duiken telkens de gasten Duncan en Ratboy op. Dit charmante Southern sprookje is hier en daar ook kluchtig en zoetsappig, maar door de ontwapenende Gottsagen en goed spelende LaBeouf die een fijne chemie samen hebben en de film een hoge sympathiefactor meegeven. Heb ik zeker genoten van de film en daarbij was hij ook lekker kort (want ja, ander half uur is tegenwoordig kort).

The Peanut Butter Falconvoelt toch vooral als een gemiste kans. En wel een voor open doel want er zijn genoeg ingrediënten aanwezig echter is het plot veel te makkelijk geschreven. De meeste ontwikkelingen in het plot zie je van mijlenver aankomen en daarnaast worden relaties wel erg snel gelegd wat het geheel minder geloofwaardig maakt. Gelukkig heeft de film desondanks een heerlijke vibe, uiteraard door de sfeervolle locaties en fijne soundtrack maar ook de goede casting met een uitstekende chemie.

3,0*

Ik had geen verwachtingen bij deze film, maar het was nog een toffe film. Een leuke roadmovie met toch wel wat humor. De cast deed het goed en visueel zat het ook wel goed. Het verhaal verveelde niet en mocht gerust nog wat langer duren. 'k vond het wel een aanrader.

Misschien ligt het aan mijn vooroordelen en onderschatting, maar ik heb er in eerste instantie veel respect voor dat een man met het down-syndroom deze rol best goed speelt. Het ligt ook niet aan zijn acteerwerk, of aan dat van LaBeouf, het is meer de film zelf die ik niet te pruimen vind. De film zit propvol ergerlijke clichés, zo'n beetje alles wat er gebeurt zie je al van mijlenver aankomen.

Het verhaal is echt van een schandalig Baby's Day Out-niveau. Ik snap wel dat deze film zo'n hoog gemiddelde heeft, namelijk om dezelfde reden waarom kattenfilmpjes op Youtube zo populair zijn, vanwege het hoge "aaahw-wat-schattig"-gehalte.

Ik deed mijn best iets van sympathie voor Tyler te krijgen, maar ook aan het einde vond ik hem nog steeds een eikel, wat volgens mij niet de bedoeling was.

Meh...

Gooi naar de Oscars

The Peanut Butter Falcon leek wel een open sollicitatie voor de Oscars te zijn. Dit kan ook bijna niet anders wanneer een van de hoofdrolspelers het syndroom van down heeft. Toch vrij uniek in Hollywood, en hopelijk een mooi voorbeeld voor meer regisseurs. Maar als je dit loskoppelt van de de film is deze verder.. niet zo bijzonder. Iemand met het syndroom van down mag sowieso geen reden zijn om een film Oscarwaardig te laten zijn, omdat hij immers net zo goed gewoon een mens is zoals jij en ik. Daarom mag wat mij betreft dat hele uniekheidsaspect er sowieso wel vanaf.

The Peanut Butter Falcon is in de basis een makkelijke wegkijker, maar niet veel meer dan dat. Het verhaal is namelijk te voorspelbaar en bevat te veel Hollywood clichés om boven de middenmoot uit te stijgen. Stop er een personage in die worstelt met de dood van zijn overleden broer en men denkt al snel dat het met drama wel goed zit. Dit is alleen wanneer het in dienst kan staan van het verhaal. Hier voegde het niks toe, en voelde het louter aan als goedkoop sentiment en hierdoor een verplicht nummertje. Net zoals de ontluikende liefde tussen Tyler en Eleanor die ik overigens behoorlijk geforceerd vond.

De filmtitel is wel goed gevonden maar het is jammer dat de film niet meer van dit soort creatieve vondsten bevat. Het bootje op de poster doet dit wel vermoeden, maar maakt dit in de praktijk nooit helemaal waar. Er ontbreekt over de gehele linie simpelweg een bepaalde mate van originaliteit waarmee de film zich daadwerkelijk had kunnen onderscheiden. Leuk voor een keer, maar heb geen te hoge verwachtingen.

3,0*

Ik vond deze film tegenvallen. De humor was niet leuk. De acteur Zack Gottsagen speelde niet overtuigend. Hij was vaak irritant en veel te 'overdreven aan het acteren'. Het verhaal stoorde mij ook. Iemand met een licht verstandelijke beperking kun je gewoon uitleggen hoe dingen werken en dan had hij al helemaal niet steeds hoeven weg te rennen. Confronteer hem gewoon met de feiten. Net als een mens zonder down syndroom. Shia speelde op zich wel aardig. Hij droogt goed op. Zijn baard maakt hem mannelijk en sexy. Verder was zijn personage niet echt een sympathiek persoon. Zeker geen Oscarwaardige film.

Licht verteerbare avonturen film die zich afspeelt in het broeierige en armoedige zuiden van de VS.

Het is niet groots opgezet en het moet het ook absoluut niet hebben van grote avonturen. Humor, geestige dialogen, kolderieke situaties en soms ook een scherp randje maken de film tot wat het is. Alles fijn en klein.

Shia is wel de geknipte man voor de rol van zuidelijke vrijbuiter, die door zijn eigen toedoen zwaar in de problemen komt. Toch krijg je al heel snel sympathie voor zijn personage en dan vooral voor de manier waarop hij met Zak omgaat. Hij heeft natuurlijk ook gewoon gelijk. Mensen zoals Zak horen ook niet opgesloten in een tehuis te zitten. Zij hebben ook recht op leven, vriendschap en avontuur. Maar het is helaas makkelijker om zo iemand weg te stoppen, ver weg van problemen.

Ondanks dat het een fijne film is, miste ik toch wel een klein stukje verdieping in de personages. Van Tyler krijg je middels flashbacks een heel klein stukje geschiedenis mee. Maar Zak weten we eigenlijk helemaal niets. Jammer, want dat had de film misschien ietsje meer body gegeven.

Desalniettemin een prettige zit.

Mooie fijne film. Uiteindelijk heeft het net iets te weinig om het lijf om echt indruk te maken, maar een prettige kijkervaring is het zeker. De vriendschap tussen Zac en Tyler is erg geloofwaardig in beeld gebracht, hoe onwaarschijnlijk deze op voorhand ook is. De climax viel echter wel uit de toon, maar heel erg is dat niet. Film draait niet om het plot maar om het avontuur en de menselijke interactie.

Heel vermakelijk en mooie film. Ik heb me geen moment verveeld en af en toe hardop gelachen.

Films waarbij twee verschillende karakters samen op de vlucht slaan en uiteindelijk best elkaar kunnen vinden zijn er wel meer, zodat deze "Peanut Butter Falcon"' wel goed uit zijn pijp moet komen om aangenaam en boeiend te verrassen.

Het wordt echter één lange poging om ons goed te gevoelen maar eigenlijk is het een non-echte-amusement-gedoe waar alleen de valk zich lekker in zijn vel voelt en natuurlijk ook het meisje Eleanor, ongevraagd maar toch welkom, en zelfs onze Tyler, ondanks een lel van 12.000 dollar op zijn kop.

Teleurstelling.

Let all the wolves of the past be lay to rest.

Film die ik eigenlijk niet kende, of kwam de eigenaardige titel me toch wel bekend voor? Het maakt ook niet uit want wat blijkt dit toch een aandoenlijke en kostelijke film te zijn met een innemend verhaal over goed doen, nieuwe kansen krijgen en voor je droom gaan.

Merkwaardig is de synopsis, sowieso niet echt een reden om te kijken, of juist toch wel? En jongeman met Down ontsnapt uit een verzorgingstehuis om zijn droom als showworstelaar na te jagen. Dit kan nooit serieus worden en gelukkig maar, de eerste poging is grappig, de 'jailbreak' die de tweede poging vormt is nog leuker met een geweldige partner-in-crime Bruce Dern die het jammer genoeg bij een korte rolletje houdt. Het tegengewicht wordt gevormd door Tyler, een aan lager wal en in de problemen geraakte krabvisser. Sowieso volgt er een mooi beeld van verlopen werven, smerige verlopen koppies, schamele bootjes en een ronduit armoedige beeld. Veel belangrijker is een bepaald leed dat Tyler met zich meesleept.

Zak en Tyler vinden elkaar soort van en hoewel Tyler genoeg sores heeft ontfermt hij zich op geheel eigen wijze over Zak. Heel soepel verloopt dit in het begin niet maar daar komt snel genoeg verandering in met grote belevenissen en een hartverwarmende band tot gevolg. Kostelijk is de wisselwerking en een stukje verwerking die op gang komt en de film ontwikkelt zich in een humorvolle kruising tussen coming of age en een buddy-film. Zo zijn er ook de zinnige dingen die gezegd worden rond zorg en omgang. Dat niemand beter wordt van bemoederd worden of betutteling.

The Peanut Butter Falcon herbergt een grote cast met Shia LaBoeuf die andermaal laat zien veel in zijn mars te hebben, Zack Gottsagen is in die zin een ontdekking en het rolletje van Thomas Hayden Church is perfect die op het juiste moment het goede doet als de verlopen worstelaar. Geweldig is dan ook de training en de wedstrijd. Feel good? Zeker! Maar dat maakt in dit geval niet uit. Kostelijke film, heerlijk! Verveelde geen minuut.

Aangename feelgood film, lekker laidback. Een ongewone en doodeerlijke vriendschap ontluikt tussen een berooide riviervisser en een uit een zorginstelling gevlucht mongooltje die ervan droomt om zijn worstelheld te ontmoeten. Het is bovendien geweldig mooi in beeld gezet. De Southern States en de bluegrass deuntjes verhogen eveneens het kijkplezier van dit tragikomische avontuur. Dit is ook ééntje om nog eens te herzien tijdens een zwoele zomeravond. Enig minpunt vond ik het wat slordige en vreemd aanvoelend einde. Verder weinig aan te merken. Eerste film waarin Dakota Johnson me in de positieve zin opviel.

Film die me sterk deed denken aan het Belgische Le Huitième Jour (Film, 1996) van Jaco Van Dormael. Uiteraard omdat we ook hier te maken hebben met een persoon met het syndroom van Down, maar ook omwille van het road movie gehalte waarbij twee schijnbaar van elkaar verschillende personen elkaar ontdekken.

Een feel good film van de hoogste plank waarbij het avontuur van de wereldvreemde Zak alleen maar positieve en heldhaftige ervaringen oplevert. Veel negativiteit omtrent zijn voorkomen is er niet te bespeuren. Integendeel, het is eerder Tyler die als outcast op de vlucht gaat wanneer hij haveloos zijn biezen moet pakken omdat hij als visser niet meer aan de bak komt.

Altijd leuk om Bruce Dern, in een hoe minieme rol dan ook, aan het werk te zien. Dakota Johnson deed het overigens ook prima en vulde het duo LaBeouf en Gottsagen erg goed aan. Fijne, kleine film met het nodige gevoel en vleugje humor omhuld met een vleugje zorg en ethiek. Fijne beelden ook daar ergens in het Amerikaanse South-East.

Geweldige film!