Neverwas (2005)

Snel lachende en snel aangedane jongen spelende Aaron Eckhart als psychiater, hm... Intelligente, erudiet sprekende man spelende Ian McKellen als schizofreen, ehm... (tenzij hij toch iets anders zou mankeren dan schizofrenie) Dan nog een vrouwelijke voice-over ergens in het begin, die juist weer als een uit de bocht gevlogen schizofrene psychiater klonk, tja... 't klopt niet erg. In mijn ogen niet zo'n goede casting dus. Behalve Nick Nolte dan top acteur. Wél een interessant gegeven en ook de muziek vond ik erg mooi, de beelden echter te 'warm' gekleurd met veel rood en geel. Ik vond het een mooie 'coming-of-age', op de hogere leeftijd van circa 40 jaar weliswaar. Een ontdekkingstocht naar afstamming en naar wie men is (en mag zijn). Zoetsappig eind. De wereld in het algemeen en die van de psychiatrie in het bijzonder is vol lieftalligheid, kleurtjes en luchtbelletjes... dacht het niet.

Een erg interessant idee, een iets tegenvallende uitwerking. Vooral in het laatste half uur of zo worden de lijntjes behoorlijk slordig aan elkaar vastgeknoopt. Haast van het één op andere moment komt Zach in het reine met zijn verleden, en plotseling is het goed dat Gabriel in zijn kasteel blijft wonen. Het lijkt wel alsof ze niet meer genoeg tijd hadden op het eind. Daarnaast had de sfeer wel wat grimmiger gemogen en de beelden minder warm, inderdaad. Aaron Eckhart en Brittany Murphey konden er zeker mee door. Het is echter Ian McKellen die de show steelt hier, wat ik overigens al verwacht had, maar toch. Hij slaagde er zelfs in om het grootste deel van de tijd mij Gandalf te doen vergeten, tot tegen het einde in het kasteel, als hij een zwaard vasthoudt en zijn stem verheft. Dankzij hem krijgt deze film alsnog 3,5 ster.

Aardige film met een onvoorstelbare cast. Het gegeven is boeiend, en de manier waarop de film op het einde de raadsels oplost is redelijk elegant – ik was even bang dat de sprookjesachtige muziek van Philip Glass een voorbode zou zijn van het verschijnen van een soort Narnia-achtige wereld die Zachs vader op magische wijze zou hebben gecreëerd, maar gelukkig houdt de schrijver-regisseur het verhaal binnen realistische grenzen. Toch heeft de film me ook nergens zó gepakt als de bedoeling zou moeten zijn, misschien wel omdat ik verhaalelementen als zelfmoord, depressie en een psychiatrische instelling niet helemaal vind passen bij een zoektocht naar het waarheidsgehalte van een sprookje. Ian McKellen is perfect, de opdringerige muziek was behoorlijk storend, en Jessica Lange herkende ik eerst niet eens – net als Faye Dunaway heeft zij niet zozeer haar eigen gezicht laten liften alswel feitelijk een geheel nieuw gezicht aangemeten gekregen, waarbij mèt de aanduidingen van haar "gevorderde" leeftijd (56!) meteen ook alle karakter uit haar gelaat is verdwenen.