Rush (2013)

Vanaf het moment dat Max Verstappen in de F1 mee draaide kwam mijn nationalistische gevoel weer bovendrijven. Sindsdien volg ik regelmatig een wedstrijdje, en zag ik dat er tevens een film gemaakt was over 2 legendes: Lauda en Hunt. Vroeger veel over hen gehoord van mijn vader. De strijd, de passie en de spanning die erbij kwam kijken was weerzinwekkend. Beide konden elkaars bloed wel drinken, maar tegelijkertijd respecteerde zij elkaar door hun enorme drive en doorzettingsvermogen om de ander te verslaan en met de winst aan de haal te gaan. De film schetst een zeer realistisch beeld van deze strijd. Onder aanvoering van 2 geweldige acteurs, laat Rush je soms naar adem happen van de spanning. De verschillen tussen hen worden direct duidelijk waardoor een aangename verdeeldheid heerste in mijn hersenpan. Want tja, plezier is minstens net zo belangrijk als winnen. Maar, je doet uiteindelijk mee om te winnen. Ik gunde het beide mannen enorm, en keek daardoor reikhalzend uit naar de finale. Deze was formidabel, en tevens het einde maakte diepe indruk, met de officiële beelden. Karakters heerlijk realistisch uitgediept, boeiende randzaken, uitstekend acteerwerk, strak spannend verhaal, en een grande finale. Dikke 4,5*.

Ik heb niets met Formule 1. Misschien is dat ook wel de reden dat ik deze film nog nooit opgezet had, ondanks de hoge scores hier. Ik kon er niet verder naast zitten… Rush gaat m’n herinnering in als een film met een nagenoeg perfecte pacing en een excellerende main cast. De speelduur van twee uur vliegt voorbij, mede omdat ik volledig meeleefde met zowel Hemsworth als Brühl. En dat verbaasde me haast, want twee grotere tegenpolen zul je niet snel tegenkomen. De macho, de womanizer en de levensgenieter die zichzelf geconfronteerd ziet met een bedachtzame streber, die bijna antisociaal lijkt, maar daardoor wel grootse ambities kan koesteren. Het personage van Hemsworth sluit naadloos aan bij het imago dat hij als acteur ook heeft, waardoor hij als geen ander in staat is een rol als deze te vertolken. Brühl verraste met zijn intense, krachtige acteerprestatie. Dit is de eerste keer dat ik hem écht zag uitblinken. Verder verraste Ron Howard enorm. De man had een beetje een suf imago in mijn perceptie, zeker nadat ik afgelopen jaar Inferno en een matige Beatles-docu van hem zag. Hier acht ik hem echter hoofdverantwoordelijk voor de heerlijke pacing. Op technisch vlak ontbreekt het Rush verder aan niets. Het camerawerk is sterk, met prachtige shots tijdens de races zelf, en de cinematografie rust qua vormgeving wat op een documentaire-stijl, die hier goed tot haar recht komt. De muziek van Hans Zimmer is afwisselend episch en sfeervol, sluimerend en alomvattend. De montage tenslotte is spot-on, en draagt ook weer bij aan de prettige pacing. Een meeslepende film. Pakkend als het gaat om de acteerprestaties en het script, maar ook in de representatie van de autosport. Trefzekerder dan ooit is Rush in het overbrengen van de gevaren die aan de Formule 1 verbonden zijn. Als leek in dat wereldje zal ik, vermoed ik, toch altijd met andere ogen kijken. 4.5*

In de jaren ’70 was je als coureur in de Formule I je leven niet zeker. Niki Lauda [Daniel Brühl] weet zich zonder de financiële steun van zijn rijke familie voldoende sponsors te werven om zijn plaats in de Formule I te kopen en al snel staat hij bekend als een koele coureur met een ongeëvenaard technisch inzicht. James Hunt [Chris Hemsworth] is een ongeleid projectiel die zich met hulp van de steenrijke Alexander Lord Hesketh [Christian McKay] langzaam opwerkt, maar uiteindelijk door een speling van het lot terecht komt in F1-circuit en Lauda’s belangrijkste rivaal wordt. De rivaliteit tussen Lauda en Hunt staat centraal in deze typische Ron Howard-film die degelijk gemaakt is en nooit verveeld, maar die je snel weer vergeten bent.