De game zonder doel of enig beloningsysteem was al niet aan mij besteed. Daarom verbaas ik me over het fanatisme waarmee mijn twee zoontjes (7 en 10) dit spelen. Geen doel, voortgang of stimulans om iets te doen. Gewoon een beetje bouwen en aanklooien. Het zal wel. Maar goed, ieder zijn ding.
Dus zodoende werd ik meegesleept naar de bios. En de film op zich was nog wel te doen. Een game-verfilming in zijn meest simpele vorm. Het is visueel aantrekkelijk: de computer heeft weer goed zijn best gedaan om mooie achtergronden op de greenscreens te toveren. Geen enkele acteur wordt echt uitgedaagd, al is het wel leuk om Momoa zichzelf en zijn stoere imago te zien persifleren. Sowieso weer een klassieke, veilige cast met uiteraard een big mama als excuusnegerin, nerd jongetje, zeurzus en stoere kerel die helemaal niet stoer is. Maar goed, toe maar.
Maar de echte beleving van de film zit in de bioscoopzaal. Van tevoren had ik al gelezen dat het internationaal een rage is om de bios te verbouwen en op zijn minst met popcorn te smijten. Dat viel wel mee, maar het (veelal puber-)publiek joelde en applaudisseerde bij de meest willekeurige dingen. Van "I am Steve" tot en met "chicken jockey" en op het laatst, bij het obligatoire eindgevecht, bij letterlijk iedere rake klap of succesvolle actie van een hoofdpersoon.
Een hele rare belevenis, zowel surrealistisch als ergerlijk.
Alternatieve titel: Terug naar de Toekomst, 24 maart, 22:22 uur
Eindelijk maar toch, de klassieker herzien. Vrijwel het hele gezin is nu 6+ dus een ideale zondagmiddagfilm. Het duurt even voordat het op gang komt, maar als Doc verschijnt, krijgt het allemaal wat meer vaart.
Maar dan verschijnen er Libische terroristen (!) in een VW busje (!) en vindt er plotseling behoorlijk wat grafisch vuurwapengeweld plaats, waardoor ik mijn twijfels heb bij die 6+ rating. Maar goed, de jaren 80 waren nou eenmaal wat minder gepolijst.
Dat kan ook gezegd worden van het absurde personage Lorraine, dat een orgasme krijgt na iedere blik die ze wisselt met Marty McFly. Ze praat en hijgt geiler dan een babbelbox-truus van Menno Buch in de jaren 90 die iemand met een licht verstandelijke beperking aan de lijn heeft en met overdreven gespeelde hitsigheid zijn telefoonrekening opdrijft tot astronomische hoogte. Dat had een tandje minder gekund.
De filmmuziek van Alan Silvestri is de afgelopen 40 jaar eindeloos gerecycled in talloze toepassingen en dat is natuurlijk niet voor niets. Het geeft een gevoel van simpel avontuur, nostalgische goedmoedigheid, 80 kitsch en gewoon een lekkere klassieke familiefilm.
Het boek was een ongekende huisvrouwensensatie en werd door menigeen giechelend aan elkaar cadeau gedaan. Voor de luie lezer zoals ik is er het medium film, dus heb ik 10 jaar na de hype maar eens gekeken waar het destijds nou allemaal om te doen was.
Zonder enige vooringenomenheid kan ik zeggen dat voor een film gebaseerd op een boek, de personages onverwacht bagger zijn. Bovendien zijn de dialogen stom en alle handelingen vaag en ondoordacht.
En dan moeten we ook nog geloven dat een goed uitziende dame van 21 maagd is? Houd toch op. In het echt zou zij al meer lullen gezien hebben dan een gepensioneerd uroloog. En die Grey, een soort Twilight-versie van Gordon Gekko maar dan slechts 27 jaar oud, wist ook totaal niet te overtuigen. Juist door die leeftijd is hij ongeloofwaardig als zowel business tycoon als BDSM-meester.
Maar wat hier echt niet goed gaat, is dat het een gemiste kans is om BDSM in een ander daglicht te stellen. Het is iets waar iedereen wel eens over nadenkt, in welke rol of gradatie dan ook. Maar de samenleving vraagt van ons dat we op kringverjaardagen vooral benadrukken dat het "echt niets voor mij" is. Want als we het taboe doorbreken en praten over seks, dan moeten we toch echt de schijn ophouden dat we zoveel mogelijk "vanilla" zijn, om maar niet als freak gezien te worden.
En daar zit het grote manco van 50 Shades of Grey: de hoofdpersonen zijn gemankeerde freaks en bevestigen het vooroordeel in plaats van ons te trakteren op een nieuwe invalshoek, die de simpelen van geest een frisse blik op ietwat "afwijkende" slaapkameravonturen zou kunnen bieden.
Daarnaast is de "actie" voor een film over BDSM ook wel héél erg tam. Ik snap best dat je een nietsvermoedende kijker niet moet choqueren met een dildo ter grootte van een lantaarnpaal, maar kom op... In dialogen wordt gesproken over anaal fisten, maar in de praktijk zitten we op driekwart in de film nog te ouwehoeren met een veer van een pauw.