Alternatieve titel: Terug naar de Toekomst, 24 maart, 22:22 uur
Eindelijk maar toch, de klassieker herzien. Vrijwel het hele gezin is nu 6+ dus een ideale zondagmiddagfilm. Het duurt even voordat het op gang komt, maar als Doc verschijnt, krijgt het allemaal wat meer vaart.
Maar dan verschijnen er Libische terroristen (!) in een VW busje (!) en vindt er plotseling behoorlijk wat grafisch vuurwapengeweld plaats, waardoor ik mijn twijfels heb bij die 6+ rating. Maar goed, de jaren 80 waren nou eenmaal wat minder gepolijst.
Dat kan ook gezegd worden van het absurde personage Lorraine, dat een orgasme krijgt na iedere blik die ze wisselt met Marty McFly. Ze praat en hijgt geiler dan een babbelbox-truus van Menno Buch in de jaren 90 die iemand met een licht verstandelijke beperking aan de lijn heeft en met overdreven gespeelde hitsigheid zijn telefoonrekening opdrijft tot astronomische hoogte. Dat had een tandje minder gekund.
De filmmuziek van Alan Silvestri is de afgelopen 40 jaar eindeloos gerecycled in talloze toepassingen en dat is natuurlijk niet voor niets. Het geeft een gevoel van simpel avontuur, nostalgische goedmoedigheid, 80 kitsch en gewoon een lekkere klassieke familiefilm.
Het boek was een ongekende huisvrouwensensatie en werd door menigeen giechelend aan elkaar cadeau gedaan. Voor de luie lezer zoals ik is er het medium film, dus heb ik 10 jaar na de hype maar eens gekeken waar het destijds nou allemaal om te doen was.
Zonder enige vooringenomenheid kan ik zeggen dat voor een film gebaseerd op een boek, de personages onverwacht bagger zijn. Bovendien zijn de dialogen stom en alle handelingen vaag en ondoordacht.
En dan moeten we ook nog geloven dat een goed uitziende dame van 21 maagd is? Houd toch op. In het echt zou zij al meer lullen gezien hebben dan een gepensioneerd uroloog. En die Grey, een soort Twilight-versie van Gordon Gekko maar dan slechts 27 jaar oud, wist ook totaal niet te overtuigen. Juist door die leeftijd is hij ongeloofwaardig als zowel business tycoon als BDSM-meester.
Maar wat hier echt niet goed gaat, is dat het een gemiste kans is om BDSM in een ander daglicht te stellen. Het is iets waar iedereen wel eens over nadenkt, in welke rol of gradatie dan ook. Maar de samenleving vraagt van ons dat we op kringverjaardagen vooral benadrukken dat het "echt niets voor mij" is. Want als we het taboe doorbreken en praten over seks, dan moeten we toch echt de schijn ophouden dat we zoveel mogelijk "vanilla" zijn, om maar niet als freak gezien te worden.
En daar zit het grote manco van 50 Shades of Grey: de hoofdpersonen zijn gemankeerde freaks en bevestigen het vooroordeel in plaats van ons te trakteren op een nieuwe invalshoek, die de simpelen van geest een frisse blik op ietwat "afwijkende" slaapkameravonturen zou kunnen bieden.
Daarnaast is de "actie" voor een film over BDSM ook wel héél erg tam. Ik snap best dat je een nietsvermoedende kijker niet moet choqueren met een dildo ter grootte van een lantaarnpaal, maar kom op... In dialogen wordt gesproken over anaal fisten, maar in de praktijk zitten we op driekwart in de film nog te ouwehoeren met een veer van een pauw.