Leprechaun 3 (1995)

'Tell me, what was Judy Garland really like?" Hé, deze Leprechaun-film vond ik leuk! De humor werkte in dit deel plotseling, voornamelijk omdat er bijna geen spoor is van echt bedoelde horror, iets wat best eens kan liggen aan de regisseur. Warwick Davis schudt de ene na de andere oneliner uit zijn mouw, en het is zeker een geánimeerd keretje. Het werd op een gegeven moment dubbel zo leuk met twee Leprechaunsdie rijmpjes op elkaar afvuurden, een leuke vondst in het verhaal die het allemaal leuk hield. De Leprechaun heeft ook zeker wat leuke trucjes in huis die het niet moeten hebben van de 'gore' maar echt van de originaliteit van de moorden. Alle personages in de film behalve de hoofdrollen zijn klootzakken, dus was het prachtig om te zien hoe er met ze afgerekent werd. De cast was over het algemeen best wel leuk, en het was verrassend om Caroline Williams te zien opduiken als slonzige casinomedewerkster. Haar lot in het bijzonder was erg leuk bedacht en ze acteerde lekker over the top. John Gatins doet het ook best leuk, zeker zijn accent verderop in de film, maar ik moet zeggen dat ik overdonderd werd door de beeldschone Lee Armstrong. Ze moet heel wat verschillende emoties doormaken en dat doet ze allemaal geweldig sympathiek. De outfit die ze gedurende de film draagt was zeker ook niet verkeerd, want ze heeft een prachtig lijf. Af en toe overacteerde ze iets te veel, maar al met al vond ik haar één van de leukere verschijningen die ik de laatste tijd in films gezien heb. Dus; een leuke cast, een ton aan goede en minder goede maar nog steeds melige grappen, en een totaal gebrek aan pretenties maken hier een aangename film van, en de eerste redelijke Leprechaun film.

De Leprechaun wandelt door de drukke straten van Las Vegas en hobbelt zo een casino in, zonder dat er iemand nadrukkelijk naar hem omkijkt. Zou het een satirische metafoor zijn voor de grijpgrage geldgraaiers die Las Vegas bevolken? Nou, dat waag ik te betwijfelen getuige het matige verhaal en - inmiddels wel 'vertrouwde' - zwakke karakteriseringen en dito vertolkingen. De Leprechaun [Warwick Davis, nog steeds in topvorm] is weer op zoek naar die ene ontbrekende munt uit zijn collectie. Deze keer blijkt degene die de munt in handen heeft al zijn wensen in vervulling kan laten gaan. Maar wanneer anderen daar achter komen is de Leprechaun niet langer meer de enige die de munt koste wat kost in bezit wil krijgen. Het dieptepunt was nog niet bereikt, maar deze dwaze onderneming komt aardig in de buurt. Zeker niet zo grappig als het zelf denkt te zijn.

Warwick Davis mag zijn pot met muntjes naar Las Vegas meenemen om daar wederom voor dood en verderf te zorgen. Je zou denken dat hij wat eerder opgemerkt zou worden, maar in de wereld die regisseur Brian Trenchard-Smith schept is dat ondenkbaar. Het verloop volgt verder relatief braaf de lijntjes die de vorige delen hebben uitgetekend. Dat betekent dat je kan rekenen op een boel aan excentrieke personages, redelijk creatieve moorden en een buitengewoon kinderachtig verloop. In geen enkel opzicht biedt deze film een technische of inhoudelijke vooruitgang en na enige tijd gaat het zelfs vervelen, maar als simplistisch vermaak wil het nog wel werken.