Black Christmas (1974)

De bijtende horrorkomedie 'Scream' (1996) had al in de jaren zeventig al een voorloper met 'Black Christmas' (1974), waarin een waanzinnige huishoudt in een studentenhuis voor jonge vrouwen. Leuker dan de suspensevolle POV-shots of de creatieve kills, zijn de mogelijke slachtoffers als Jess (Olivia Hussey), Barb (Margot Kidder), Mrs. Mac (Marian Waldman) en Phyl (Andrea Martin). Kwieke, bitsige dames die ironische oneliners spuien en hun eigen excentriciteiten hebben. Vooral Barb is hilarisch als de nymfomane kenau die de fragiele egootjes van mannen vernietigt met haar grensoverschrijdende uitspraken. Deze horrorprent is dan ook eerder grappig dan eng, maar dat mag in dit geval de pret niet drukken omdat het eens de slachtoffers zijn die de show stelen en niet de moordenaar zelf.

Blijkbaar de moeder der Slashers. Maar echt geslashed wordt er niet echt. Alles gebeurd off screen. Enerzijds draagt dit wel bij aan de spanning. Ook de toon die door de killer werd gebruikt bij zijn telefoontjes kan je geslaagd noemen. Alleen was het voor mij allemaal net niet voldoende. Misschien het gebrek aan spanning. Misschien de weinig tot de verbeelding sprekende moorden. Zoals al eerder werd geopperd, het leek wel een detective verhaal i.p.v. enge slasher.

Een film met een POV van een stalker, een jongen die een hockeymasker draagt en John Saxon als luitenant. Wat dat betreft is Black Christmas uit 1974 echt de moeder van de slashers. Het is vrij duidelijk waar John Carpenter een paar jaar later de inspiratie vandaan haalde voor zijn Halloween, een film die veelal wordt gezien als de eerste slasher, maar vooral de film was die het subgenre populair maakte. In mijn herinnering was Black Christmas vooral erg serieus qua toon, maar de luchtige momenten vielen ditmaal op. Huisbaas mevrouw Mac heeft een paar geestige scènes en ook de onderonsjes op het politiebureau - met luitenant Saxon, agent Nash en die lachende collega - zijn amusant. Verder valt op dat Black Christmas veel tijd steekt in diens personages. Door de vele vervolgfilms van series als Halloween en Friday the 13th zijn we inmiddels gewend dat het slachtvee in slashers maar inwisselbare figuren zijn, maar hier zijn de slachtoffers daadwerkelijk personages die we leren kennen. Ze zijn niet allemaal even memorabel, maar we blijven daardoor wel geïnteresseerd. Dat moet ook wel, want om de moordpartijen hoeven we het niet te doen, het zijn er niet veel en ook veelal buiten beeld. Wat dat betreft weet regisseur Clark uitstekend wat je wel en niet moet laten zien, de film is sterk in zijn mysterie. Hij geeft ons leuke personages, goede spanning, een fijne duistere sfeer en een paar voortreffelijke shots. Halloween, Friday the 13th en A Nightmare on Elm Street mogen dan de bekendheid en vervolgen hebben gekregen, geen van hen zou waarschijnlijk hebben bestaan zonder deze zwarte kerst. 4 sterren.