The Birds (1963)

“It's the end of the world!” Horrorfilm zoals alleen Hitchcock die kan maken. The Birds heeft een rustige opbouw en de introductie van de verschillende personages duurt lang, maar Hitchcock en de acteurs zorgen er wel voor dat het interessant blijft. Het kustplaatsje als locatie voor een horrorfilm werkt ook goed, en het geluid van de vogels gaat op een gegeven moment echt onder je huid zitten. Vooral op het laatst, wanneer de vogels een huis proberen binnen te dringen, is het genieten geblazen. Samen met Psycho is The Birds de enige echte horrorfilm die Hitchcock heeft gemaakt, en de man laat weer eens zien dat hij alles kan.

Eindelijk volledig gekeken. Toen ik écht geïnteresseerd raakte in film was deze te zien op de BBC. Dat moet dan een kleine 20 jaar geleden geweest zijn. Toen een poging ondernomen maar halverwege gewoon afgezet. Het was één van mijn eerste klassieke films en een dusdanige tegenvaller dat het jaren geduurd heeft voor ik weer een wat oudere film wou kijken. De laatste jaren wel spijt van gehad, want erg veel zin om er opnieuw aan te beginnen had ik niet. Ondertussen ook al aardig wat Hitchcock films gezien en het is gewoon mijn regisseur niet. Nu dan toch eindelijk The Birds volledig gezien en dat blijkt ook maar weer. Staat te boek als horrorfilm, maar ik vind het vooral een praatzieke film die nergens spannend weet te worden en vooral veel oninteressante, pratende mensen in beeld brengt. Het is me achteraf ook een raadsel hoe met dit tot 120 minuten heeft weten rekken, al voelde het meer aan als 180 minuten. De personages zijn absoluut niet boeiend, het verhaaltje is eerder lachwekkend en de effecten weten ook helemaal niet te overtuigen. Het is ook niet verwonderlijk dat deze film niet hetzelfde effect als Jaws had, de vogel(tjes) weten geen seconde angst aan te jagen. Maar zo heb ik alle grote Hitchcock films gehad en is er toch weer een klein trauma uit mijn filmverleden weggewerkt. Heel veel is er alleen niet veranderd in die 20 jaar. 1.0*

Na Psycho de volgende Hitchcock aan de beurt. Een film overigens die ik al eerder zag, wat voor indruk de film toen achterliet weet ik niet meer. Net als Psycho bedient de film zichzelf van een aanloop waarvan ik denk; het zal! Helaas duurt deze aanloop nog langer dan de andere film, en kan al het relationele gekibbel en de reden waar Melanie Mitch van kent me niet een moer bommen. Het wachten is op de eerste aanval, iets wat bijna 50 minuten op zich laat wachten. Het begint met een aantal speldenprikken en een behoorlijk schokmoment rond de dode. Het is de opbouw naar de aanval op de school en later het dorp die geweldig te noemen zijn en de film eindelijk de draai geeft die ik wens te zien. Stiekem denk ik heel veel dingen te herkennen in het restaurant, waar ieder zijn eigen zegje doet, waar een bepaalde wisselwerking en diversiteit heerst, iets dat me heel erg aan Stephen King's The Mist doet denken. Zo ook het fenomeen dat Melanie de schuld krijgt. De latere aanval op het huis en de poging in de auto te komen zijn bizar en vooral psychologisch te noemen. De hand van de meester valt uiteraard in veel dingen te herkennen, zo ook Hitchcock zelf in het begin van de film met de twee hondjes. Opvallende is andermaal net als in Psycho de aanwezigheid van een vrouwelijke hoofdrol. En niet bepaald bang aangelegen, maar een zelfstandige, zelfredzame vrouw. Behalve dat zijn ze ook niet bepaald lelijk te noemen. Verder zien de aanvallen er voor die tijd echt puik uit en wordt er prima gewerkt met spanning maar ook de onzekerheid en twijfel die eerst bij de mensen overheerst. Om nogmaals de chaos in het stadje te benoemen, het feit dat de brandweer een brandstofbrand met water wil blussen voor lief genomen. The Birds komt niet in de beurt van Psycho, en dat ligt vooral aan de totstandkoming van het verhaal en de aanloop. Eenmaal opgang boeit de film toch meer dan, ondanks het matige begin, en mag The Birds toch echt wel als een goede en mooie film genoemd worden.