Tenebre (1982)

Mindere Argento. Dit is mijn tweede Argento, en ik zie al langzaam wat voor stijltjes hij gebruikt. Het is ook tevens waarom hij zo beroemd is als horror-regisseur. Ik bepaalde maten kan ik wel zien waarom, maar deze Tenebre vond ik echter weinig interessant. Geef mij dan maar het veel betere Suspiria. Ook deze film deelt een aantal overeenkomsten met Suspiria. Zo zijn de moorden hier ook wederom met veel detail gebracht en wordt er weer een apart muziekje op de achtergrond gespeeld. Regelmatig ook aparte camerabewegingen en felrood bloed. Echter moet ik concluderen dat deze film een stukje "realistischer" is in vergelijking met Suspiria. En daarom dus ook minder leuk. Suspiria voelde aan als een soort sprookje. Maar deze is eigenlijk gewoon een detective-thriller. Horror kan ik dit niet bepaald noemen. De kills weten gelukkig nog wel te boeien en gaan vaak en gelukkig lang door. Soms zijn ze wat saaier, maar de allereerste kill zet in ieder geval wel de toon gelukkig. De rest van de kills zijn iets minder interessant maar wel leuk. Slechts eentje springt er echter nog bovenuit. De spuitende arm. Ook hier mooi, felrood bloed dat gespat wordt. Maar voor de rest heeft de film minder te bieden. Het acteerwerk is best slecht en de lompe accentjes overtuigen niet. Maar het is vooral het verhaal dat het laat aftweten. Nu is verhaal ook niet een grote factor in Argento-films, maar er moet iets zijn om te boeien, en dat is er hier gewoon niet. Jammer, want Suspiria was destijds wel erg leuk. Deze is veel minder en vooral saai. Dan zijn die 101 minuten behoorlijk lang.

Heerlijke Giallo die ik al veel eerder had gezien, zo ontdekte ik tijdens het kijken, wat overigens heel lang geleden moet zijn geweest. Filmcliché: als het in een film gaat stortregenen dan wordt dat meestal aangekondigd met een harde onweersknal, gewoon vanuit het niets lol... Het komische zit 'm misschien wel in het 'amateuristische': zij in de parfumerie, de camera die door de ogen van de moordenaar naar haar staat te gluren, tussen de parfumflesjes door, zwaar hijgend. Of juist heel flauw soms, Jerry Zucker-achtig: een keel wordt doorgesneden en in het volgende shot zien we een tuinsproeier. Situaties die zich absurd langzaam voltrekken, die worden uitgerekt als het ware, zoals het meisje dat door twee Dobermanns achternagezeten wordt, dat lijkt maar te duren en te duren. Het werkt in ieder geval op de lachspieren. De Palma deed dat ook, in slow-motion vaak zelfs: Carrie die zich inzeept, de liftscène in Dressed to Kill... De moorden zo lekker theatraal en over de top: 'Viezerik, viezerik!' Mooie vrouwen trouwens. Pas op het laatste moment had ik door wie de moordenaar was, dat vond ik wel knap. Als de moordenaar in beeld stapt en je alleen z'n schoenen ziet dan weet je: nu gaat de camera omhoog.. en ja hoor! De camera gaat langzaam omhoog en op dat moment, heel gek eigenlijk, besef je opeens wie de moordenaar is. Echt fantastisch! Ook erg geestig en heel droog: de kleptomane die op het politiebureau haar straf in natura wil uitbetalen en de agent die meteen akkoord gaat haha..