Mia Aioniotita kai Mia Mera (1998)

Dit was geloof ik de eerste (hoe zal ik het noemen) 'Europese' film die ik zag (in de zin van geen 'blockbuster-type' en niet Belgisch). Ik was 16 en speelde al een paar jaar het 'Theme' van de soundtrack ervan op de piano. Ik was eens ergens op die partituur uitgekomen, en toen ik besefte hoe mooi die 2 pagina's muziek waren, besloot ik de titel ervan eens te google'en. Tot dan toe beperkte mijn film-ervaring zich tot de gemiddelde nieuwe komedie die uitkwam, af en toe een Belgische film en hier en daar eens eerder toevallig een (soort van) klassieker die ik zonder er verder bij na te denken op tv zag. Toen ik deze film zag was ik overdonderd. Eigenlijk vreemd als ik eraan terugdenk. Ik had niks met poëzie, ik was nog verre van een filmliefhebber, en niet zo lang daarvoor zou ik zo'n film waarschijnlijk gewoon saai hebben gevonden. Maar die film bracht zoveel nieuws, en ik vond hem prachtig. De scene die mij als het mooist bijblijft is de bus-scène, al weet ik weer niet waarom. Het is dus ondertussen al 5 jaar dat ik hem gezien heb, en eerlijk gezegd ben ik een beetje "bang" voor hem opnieuw te kijken, omdat ik een twijfel of ik hem nu wel weer zo goed zou vinden (al heb ik dat wel vaker gedacht, en voorlopig + gelukkig was dat nooit het geval). Wie een sfeer van filosofie en 'poëzie' (bestaat daar nu echt geen mooier woord voor) en de perfecte combinatie daarvan wil ervaren, moet deze film kijken. Het beeld van Alexandre en zijn hond langs de kade is een van de puurste en mooiste die ik al ooit zag.

Vanavond het genoegen gehad om deze film in de bioscoop op groot scherm te zien tijdens het retrospectief in Gent. Ik denk dat het 15 jaar geleden is dat ik de film zag, en e.e.a. was aan opfrissing toe. Ik heb weer genoten, al werd voor mij wel duidelijk dat deze film misschien net wat te gekunsteld en geforceerd is om zich met Angelopoulos' beste werk te kunnen meten. Desalniettemin, de metafoor van de dichter die woorden koopt van de dorpsgenoten omdat hij als banneling zijn moedertaal is vergeten, blijft voor mij één van de meest gedenkwaardige vondsten in de geschiedenis van de cinema.

Mijn eerste Angelopoulos denk ik als ik me niet vergis. Mja, het lijkt wel de Griekse Fellini of Antonioni. Abstract en zwaar, weinig toegankelijk. Angelopoulos neemt je mee op een soort van lokale roadtrip tussen de levenden en de doden. Erg spiritueel en poëtisch allemaal. Het kleurgebruik is typisch Grieks. De kleuren wit en blauw zijn oververtegenwoordigd en omvatten de nationale trots van Griekenland. Ook het cameragebruik is sterk, sierlijk, gracieus zelfs. Prima rol van Ganz die als Alexandros zijn laatste dag slijt in het bijzijn van een Albanese straatjongen. Een aantal mooie scènes hier en daar, de rouwstoet, de zwerm straatkinderen die ijverig auto's kuisen, de busscène. Metaforisch bij momenten en ik was er niet altijd even goed bij. Ik zie wel potentieel in deze film en Angelopoulos, maar ben toch minder wild dat de meeste anderen hier.