Le Notti di Cabiria (1957)

'Le Notte Di Cabiria' is de verbindende schakel tussen Fellini's meer bekende 'La Strada' en 'La Dolce Vita'. Cabiria is net zo onnozel (en innemend) als Gelsomina (uit 'La Strada), maar komt wel in aanraking met de Romeinse jet-set (die we later leren kennen in 'La Dolce Vita'). Het hoerenbestaan van Cabiria is al niet vrolijk en de mannen die ze uitkiest duwen haar nog verder in de shit. Toch eindigt de film met een optimistische scene en een lachende hoofdrolspeelster Giulietta Masina.

Nieuwe Fellini, dezelfde problemen. Ik heb gewoon enorm veel moeite met de luidruchtigheid van zijn films. Zowel de personages als de muziek maken erg veel (schel) geluid, zo erg dat ik meestal het volume wat lager moet zetten bij zijn films. Dat neemt scherpte er een beetje vanaf, maar de irritatie blijft wel jammer genoeg. Een film die staat of valt met de acteerprestatie van Masina. Ergens zie ik wel hoe iemand haar een best leuk personage kan vinden, maar extreem overacting en gedrag dat het bloed van onder m'n nagels haalt maken haar voor mij een compleet onuitstaanbaar personage. Daarmee valt het drama ook meteen in het water. En verder haal ik gewoon niet zoveel uit Fellini's films. Het kwettert allemaal tegen een redelijk vlot tempo door, zodat de bijna 2 uur eigenlijk niet al te saai hoeven zijn, maar als het verder niet weet te boeien dan baat het ook gewoon niet. Rest een leuk postertje, dat dan weer wel. 1.0*

Fellini houdt van contrasten: geluk tegenover ongeluk, armoede tegenover weelde, naïeviteit en goedgelovigheid tegenover bedrog... Tussen de beginscene en de scene naar het einde toe waarin Cabiria telkens van haar geld wordt beroofd ligt haar ganse leven: de prostitutie om de armoede te omzeilen, de hoop uit de vernederingen te geraken met de zucht naar ware liefde... Fellini voert het aan in enkele losstaanden onderdelen, het leven op straat, de filmster, de processie, de hypnotiseur, de charmeur en zoals nogal dikwijls een sfeertje van fatalisme dat over het arm zijn en het zich niet kunnen losmaken aan dit minderwaardig bestaan hangt. Wordt trouwens bevestigd door de eindscene waarbij Cabiria precies in haar droefheid een zeker levenskracht terugvindt. Zij is niet alleen en hier hoort ze wel thuis... Giuliette Masina is een certitude voor dergelijke rol.