Lakposhtha Parvaz Mikonand (2004)

Indringende oorlogsvertelling, waarin we een opschepperig jongetje ontmoeten die verliefd is op een mooi meisje. Hij is een jong zakenmannetje in de handel van landmijnen; zij is een schuchtere vluchtelinge met een trauma. Zo simpel hun verhaal verteld wordt, zo groot is het thema tegelijkertijd. De film schept een ongelofelijk tragisch beeld van hoe het is om te leven in een oorlogsgebied. De beelden van kapotgeschoten tanks en het desolate landschap aan de Iraakse-Turkse grens, geven de film een akelig eenzaame sfeer mee. Het acteer-werk is voor het grootste gedeelte in handen van kinderen. Ze spelen weliswaar niet de sterren van de hemel als volwaardige acteurs, maar ze weten toch geloofwaardig te zijn door hun authentieke uitstraling. Daarbij zijn dit ook de kinderen die in deze ellende hebben geleefd. Met deze film wordt het leed in Irak talloze malen inzichtelijker gemaakt dan in de eindeloze stroom aan generieke nieuwsberichten. Een film die iedereen eigenlijk gezien zou moeten hebben, al is het maar om een menselijk kader tegenover de actualiteit te kunnen zetten.

Onthutsende film over een vaak vergeten aspect van de oorlog: de (wees)kinderen. De Koerdische regisseur Bahman Ghobadi confronteert de kijker met het rauwe beeld van de omstandigheden, waarin deze kinderen hun weg moeten zoeken: een modderig tentenkamp te midden van legerschroot en omringd door landmijnen. Volkomen aan hun lot overgelaten hangt alles af van hun doorzettings- en improvisatievermogen. Tegelijkertijd levert Ghobadi een dijk van een prestatie door het fraaie acteerwerk, dat hij uit de kinderen weet te halen. Voorop Avaz Latif, die in de rol van het meisje Agrin met haar treurige, ietwat verbaasde en tegelijk lege blik een onvergetelijke indruk achterlaat. Een hartverscheurende film, haast een documentaire, die andermaal de waanzin van de oorlog op dramatische wijze blootlegt.

Een Iraanse post oorlogsfilm waarbij de weeskinderen uit een vluchtelingenkamp centraal staan. Zoals te verwachten viel vaak schrijnende toestanden van al het leed van deze kinderen. Temidden van achtergebleven landmijnen trachten ze te overleven, mede dankzij de landmijnen, want deze leveren nog wat voedsel op. Gelukkig gaat het er iets luchtiger aan toe bij de erg energieke Satellite, een jongen die zijn bijnaam te danken heeft aan de communicatielijnen die hij verbindt tussen de verschillende dorpen. Het kleine meisje is tegen wil en dank misschien de grote ster. Haar leed en trauma is echter hartverscheurend. Getekend komt ze uit de oorlog. Prima acteerwerk van haar en al de anderen. Ghobadi leidde dit allemaal in erg goede banen.