Il Grande Silenzio (1968)

Stond al lang op mijn lijstje deze en vandaag was het dan zo ver.Door alle positieve berichten/recensies had ik hoge verwachtingen (ook omdat het genre me lief is) en Il Grande Silenzio stelde niet teleur. Allereerst zijn daar de prachtige,sneeuwrijke buitenopnames,veelal opgenomen in de Dolomieten in de omgeving van Cortina d'Ampezzo en San Cassiano (Zuid-Tirol) die deze western een extra dimensie geven. Jammer genoeg blijft de soundtrack van Ennio Morricone,zoals op deze pagina al eerder opgemerkt hier iets bij achter.Slechts op het einde als Loco en zijn mannen richting Snow hill rijden maakt ie indruk.Niet dat de score slecht is maar voor Morricone's doen wat gewoontjes,zeker als je hem vergelijkt met de toppers van Sergio Leone of bijvoorbeeld Navajo Joe. Wat wel imponeerde was het verhaal dat zeker voor die tijd hard en (mede door de setting en het opmerkelijke einde) origineel was.Iets wat vooral tot uiting kwam in de glansrol van Klaus Kinski,ik ken niemand die zo'n sinistere en ter gelijkertijd aimabele schurk kan neerzetten als hij.In zijn kielzog zetten overigens ook Jean-Louis Trintignant en niet te vergeten Frank Wolff uitstekende prestaties neer. Wel kende de film enkele schoonheidsfoutjes zoals in het begin toen het trio voor het eerst met de postkoets in Snow hill aankwam.In de scene met Loco en de sherrif was er zware sneeuwval en bij Silenzio iets verderop was het droog.Kleinigheidjes die overigens niet aan de klasse van de film afdoen. Wel betreurenswaardig dat ik het moest doen met een Duits nagesynchroniseerde versie,dat drukt de pret toch wel een beetje.Had deze graag op een nog groter scherm en met de originele audio track gezien. Maar ook dat laatste doet niets af aan de status van Il Grande Silenzio als klassieke en invloedrijke western. Erg goed.

De spaghettiwestern bleek een alleenrecht te zijn van Leone of regisseurs die hem wilden evenaren. Uiteraard is Sergio Corbucci één van de uitzonderingen die eerder met Django een klassieker maakte. Ook hier zet hij een eigen stijl neer. Ok, de muziek van Morricone en de zwijgzame protoganist zijn herkenbaar. Maar qua stijl is het zeker z'n eigen ding. Personages zijn nog meer uitgewerkt en mooi shots in de sneeuw. Het opvallende aan de film is dat zowat alles gebeurde 'volgens de wet'. Je kan je over veel dingen vragen stellen natuurlijk, maar alle personages proberen binnen de wet te blijven. Dat maakt het eens zo interessant natuurlijk en doet je na de film zeker nog nadenken. Sterk einde trouwens. Het blijft goed tot het einde.

Goeie film waarin een groep premiejagers jacht maakt op een onschuldige groep mensen. Het voor een spaghetti-western ongebruikelijk besneeuwde landschap levert een aantal mooie plaatjes op. De muziek van Ennio Morricone maakt het totaalplaatje mooi af. Nog net 3.5 sterren ondanks dat afgezien van het einde de film in zijn geheel wat standaard is.