Fremont (2023)

Redelijke film over een jonge Afghaanse vrouw die als immigrant woont en werkt in Amerika. Een nogal een droog portret (het voornamelijk statische camerawerk en acteerwerk dragen hier ook aan bij). De droogkomische interacties tussen de personages zijn hier en daar wel leuk, maar het wordt wel langdradig.

De film lijkt wat op Sometimes I Think about Dying (Film, 2023) die ook nu in de Nederlandse bioscopen draait: in beide gevallen is het een zwarte komedie over een jonge vrouw die voorzichtig het liefdespad opgaat. In dit geval betreft het een Afghaanse immigrante die het geluk heeft gehad om als vertaler voor het Amerikaanse leger net op tijd toen de Taliban de macht grepen het land te kunnen verlaten en in Amerika een normaal leven leidt met contacten met onder meer collega’s op het werk, haar Afghaanse buren en een psychiater maar juist vanwege dat normale leven toch nog een stukje geluk mist: een vriendje. Ze werkt in een fortune-cookie-fabriek waar ze op een gegeven moment de spreuken mag bedenken hetgeen haar psychiater inspireert tot het zelf bedenken van een aantal nieuwe geluksspeuken waaronder ‘In de haven is een schip veilig maar daar is een schip niet voor gemaakt’ hetgeen haar waarschijnlijk weer inspireert tot een gewaagde actie om het liefdesgeluk te vinden. Anders dan de hoofdpersoon in Sometimes I Think about Dying is zij niet zozeer introvert – al praat ze erg weinig waardoor de film toch een introvert karakter heeft hetgeen wordt versterkt door de zwart-witbeelden – maar gaat het meer over vertrouwen dat zoals ook bij internetdaten het geval is het risico meebrengt dat je wordt belazerd, hetgeen een spreuk die ze zelf had bedacht waarmaakt: het geluk dat je zoekt zit in een ander gelukskoekje. Al met al is het een kalme film die gelijk de gelukskoekjes gaat over het vinden van geluk en vol levenslessen zit en die nergens overdondert maar goed in elkaar zit. PS;. Ik weet niet wat het is met de vermelde tijdsduren van de films de laatste tijd maar ook bij deze film vind je overal een andere tijdsduur; hij duurt in ieder geval korter dan de 98 minuten die hier wordt opgegeven.

Ja, fijne film en helemaal in mijn straatje. Een slice of life in prettig zwart-wit en geen grootse verhalen maar echte mensen. Hoogtepunten zijn de scènes met de automonteur. Vooral de nieuwkomer Anaita Wali Zada is eindeloos boeiend om naar te kijken. Een hele fijne lieve zachte uitstraling maar ook met een enorme muur om haar heen waar emotie niet echt binnen lijkt te dringen. Als de dokter een heel verhaal vertelt met allerlei betekenis dan vraagt ze enkel wat het woord 'decimeren' betekent, een woord dat die dokter in zijn lange verhaal gebruikte. Wat is het? PTSS zoals de dokter denkt? Of iemand die gewoon heel introvert is met een bepaalde apathie? Maar deze film is eerder een karakterschets waarin iets wordt getoond dan dat de filmmaker daadwerkelijk iemand wil ontleden. Vaag deed de film qua thematiek en stijl denken aan het bijzonder mooie Here (Film, 2023) , al is die nog net een slagje beter (hoewel afgerond de score gelijk is). Af en toe had het tempo wel iets beter gemogen maar naar boven afgerond 4,0*.