È Stata la Mano di Dio (2021)

Het is weer een typische Sorrentino-film dus we worden opnieuw getracteerd op een lange, Fellineske film vol fraaie gestileerde beelden, kleurrijke personages en semi-interessant of quasi-diepzinig gebabbel. Dit keer is het een semi-autobiografische film die de coming-of-age van een puberjongen in Napels laat zien wiens leven wordt beheerst door de mogelijke komst van Maradona bij de voetbalclub van Napels maar meer nog door z’n hunkering naar z’n eerste seksuele ervaring, bij voorkeur met z’n verleidelijke, wulpse maar psychisch gestoorde tante. Z’n jeugd wordt echter bedorven door een dramatische gebeurtenis waardoor hij geen filosoof meer maar filmmaker wil worden, want Fellini gaf aan dat film een afleiding van dus vlucht uit de werkelijkheid is en dat kan de getroubleerde jonge man wel gebruiken. Van Fellini leert hij zo dat film de werkelijkheid mooier of interessanter kan maken en van de Napoletaanse filmmaker Capuano dat je lef nodig hebt om succesvol te zijn en dat je een verhaal te vertellen moet hebben, welke lessen Sorrentino met deze film in de praktijk lijkt te brengen. Zijn verhaal lijkt te zijn dat je leven, althans als puber, wordt bepaald door onverwachte gebeurtenissen – de hand van God lijkt naar het lot te verwijzen – die je vormen tot de volwassen persoon die je wordt en die meer grip op het leven heeft. Al levert de film weinig vernieuwing, weet Sorrentino wel de wat alledaagse werkelijkheid interessanter te maken zodat de film nooit verveelt.

Erg fijne Sorrentino waarbij de sfeer van die typische Italiaanse cinema wordt uitgeademd. Het plot is een soort coming of age van de jonge Fabietto. Opgroeiend in een hechte familie en omgeving waar hier en daar een hoekje af is. Daar waar het het leven ondanks de sleur toch de moeite waard is. Zeer kleurrijke personages passeren de revue, maar het geheel dat al bij al weinig samenhang heeft, is toch goed te volgen. Een film die me op geen enkel moment heeft verveeld. Maradona loopt als een rode draad doorheen de film en doorheen het leven van elke Napolitaan. Een obscure stad en club in verval die door God werd uitverkoren. De film herbergt enkele geweldige scènes en personages zoals het familiefeestje met de boze afzijdige tante en het nieuwe lief van een ander familielid, de immer geweldige Toni Servillo als vader van Fabietto, de wulpse tante, Capuano en tot slot de scène met de barones die me spontaan aan Chalamet's perzik deed denken. Het knappe van de film, naast het stilistische vakmanschap, is hoe het leven in de film aan elkaar wordt gebreid. Liefde, vriendschap, toekomst, verdriet en passie worden mooi met elkaar verweven tot één mooi geheel. En ondanks het feit dat God is neergedaald in Napels, en ondanks het feit dat de hete tante Patrizia ondergeschikt is aan Maradona, toch blijkt dat het leven en geluk relatief is. Fabietto ontdekt dat zijn leventje een illusie was aan de huidige werkelijke realiteit. Film maken lijkt voor hem uiteindelijk de ideale vlucht om terug naar die droomwereld te gaan.

Wederom een rijk gevulde film van Paolo Sorrentino waarin het goede Italiaanse leven, Napels en de familiebanden worden geëerd. Aan de meeste personages zit wel een steekje los. Die exhibitionistische tante van Fabio (Sorrentino zal gedacht hebben: als we dan een sexy tante opvoeren zal ik eens wat laten zien) belandt uiteindelijk zelfs in het gekkenhuis. Er komt een seksscène in voor die huiveringwekkend is. Het is teveel om op te noemen, zeker omdat het verhaal soms alle kanten op stuitert. Om Gerard Reve te citeren: er komt weer geen normaal mens in voor. Maar wat een kijkgenot!