Deux Jours, Une Nuit (2014)

Als Belg is het een schande maar dit was mijn eerste kennismaking met films van de broers Dardenne (denk ik). En de kennismaking was aangenaam, duidelijk vakmanschap gecombineerd met een bijzonder goede Cotillard (wat een actrice eigenlijk).

Cotillard zet een erg overtuigend depressief persoon neer in deze film. Boeiend om haar buien te zien, angst, besluiteloosheid, vechtlust. En dan als laatst de bevrijdende glimlach als ze weloverwogen het besluit neemt het aanbod van haar leidinggevende niet te accepteren. Erg herkenbaar allemaal! 4☆

Zoals 'I, Daniel Blake' (2016) een sociaalrealistisch huzarenstuk is in het oeuvre van Ken Loach, zo is 'Deux Jours, Une Nuit' (2014) dat ook voor het werk van de gebroeders Dardenne. Zo'n sleutelfilm waar decennialang opgebouwde maatschappelijke thema's vlijmscherp inhaken op de actualiteit. Wat dat aangaat vind ik deze prent van de Dardennes een tandje sterker door de manier waarop systeemkritiek wordt verpakt in een scherp moreel dilemma. Zou jij bereid zijn om je vakantiegeld op te offeren zodat een collega met psychiatrische problematiek haar baan kan behouden? Simpel maar doeltreffend, als een thrillerachtige snelkookpan waarin Sandra Bya (Marion Cotillard) in een korte tijdsspanne haar collega's ervan moet overtuigen om haar niet weg te stemmen. Het arbeidsconflict geeft extra spanning omdat Cotillard's personage zichtbaar gebroken is door een burn-out en deze vernederende queeste eigenlijk niet aankan. Meer nog dan door de maatschappijkritiek zelf komt 'Deux Jours, Une Nuit' (2014) als een mokerslag binnen door die doorleefde, gelaagde vrouwenrol.