Call Me by Your Name (2017)

“Nature has cunning ways of finding our weakest spot.” Soms is het moeilijk om onder woorden te brengen wat een film zo speciaal maakt. Call Me by Your Name is broeierig, zomers, verleidelijk en uiteindelijk hartverscheurend. De kortstondige liefde tussen Elio en Oliver gaat echt onder je huid zitten, en als je Elio op het laatst huilend voor de open haard ziet zitten voel je echt de pijn die iedereen wel eens heeft gemaakt. Ik moest in ieder geval gelijk aan mijn eerste vriendinnetje denken (ended in tears), en dat is wat Call Me by Your Name zo speciaal en herkenbaar maakt. Je wordt door Guadagnino langzaam meegevoerd in het liefdesverhaal van Elio en Oliver, en het acteerwerk en de zomerse beelden van Italiaanse dorpjes, meertjes en steden doen de rest. De speelduur van ruim twee uur is zo voorbij. De speech van de vader van Elio (de geweldige Stuhlbarg) maakt de hoge verwachtingen meer dan waar, en het is zeldzaam dat de eindcredits misschien wel de mooiste scene van de film oplevert. En daar komt de speciaal voor deze film geschreven en gecomponeerde muziek van Sufjan Stevens nog bij. Mystery of Love en Visions of Gideon… Weergaloos. Call Me by Your Name voelt aan als een droom en zeer fijne herinnering van Elio, en ik heb het gevoel dat Guadagnino het ook precies zo voor ogen heeft gehad.

Het einde vond ik wel erg mooi en daarom mijn waardering wat opgeschroefd, die schitterende winterplaatjes ineens, de vader die zijn zoon iets opbiecht, dat laatste shot van hem starend in het vuur.. Hij leek daar wel een jonge Marc Almond. Maar op het einde na raakte de film me niet echt. Als nu de hele film zo was geweest als in het slot. Het intellectuele lag er inderdaad te dik op: de boeken, de muziek, dat meningsverschilletje over de herkomst van het woord abrikoos, een verhit gesprek aan tafel over de politiek.. De kleuren zijn opvallend. Prachtig dat mintgroen, jammer alleen dat het weer zo'n trendkleur is. Op kerktorens zie je het ook vaak terug, op oude beelden.. Heeft dat niet iets met koper te maken? Het water zag er in ieder geval schitterend uit; nog nooit zo'n mooie kleur water gezien. Maar het begint zo stilletjesaan wel een cliché te worden dat het in films over homo's altijd weer over de eerste ontluikende liefde moet gaan, over uit de kast komen en hoe al die domme hetero's daar op gaan reageren. Echt origineel is het liefdesverhaaltje ook niet, dacht eigenlijk meteen aan 'Voor een verloren soldaat', die ik overigens beter vind. De verliefdheid komt hier en daar wel over, zoals in de discoscène, als de Amerikaan op de dansvloer staat te dansen en de jongen toekijkt vanaf de zijlijn. Maar de Amerikaan lijkt wel in zijn eigen wereldje te leven, alsof hij zich niet helemaal over wil geven aan de liefde. Ik snap wel dat het voor hem iets ingewikkelder ligt, hij zegt op een gegeven moment niet voor niets: 'Mijn vader zou me naar een instelling sturen.. ', maar toch. De liefdesscènes zien er vrij onhandig en preuts uit, raar zelfs, alsof de regisseur het niet echt aandurfde en niemand voor het hoofd wil stoten. Hij droeg wel een leuk shirt van de Talking Heads trouwens. Had ook zo'n soort shirt vroeger, maar dan van The Cure.