Cosmopolis (2012)

Het boek van Don DeLillo uit 2003 was voorspellend. Aan de hand van een dag uit het leven van een jonge yup zien we deze stijlvol afdalen en zien we in tegenstellingen de crisis aan ons voorbijtrekken. 1. Tegenstellingen: * cosmos [ruimte] versus polis [stad] * de witte super de luxe limo's versus de groezelige stad * de informatieyuppies versus de occupybeweging en de taartgooiers De cosmos behoeft geld, seks en beeldschermen; de polis protesteert. 2. Het afdalen: Packert zelf daalt af, op verschillende wijzen: * in kleding: eerst geen stropdas, dan geen jasje, * van ontbijt, via lunch naar take away diner van aubergines * terug naar zijn jeugd: kapperszaak, zijn pa en wel pas nadat de limo voor 'even' is geparkeerd. In de film worden de [te vele] teksten alsmaar minder abstract. Naar het einde toe wil hij weten wat de betekenis is van alles wat hij doet en van wat er gebeurt. Tevergeefs overigens, het antwoord komt niet.

Veel gepraat maar vrij weinig actie in deze weinig meeslepende verfilming van de gelijknamige roman van Don DeLillo over een emotieloze multimiljardair [Robert Pattinson] die tijdens een limousinerit naar zijn kapper verschillende ontmoetingen heeft die vooral bestaan uit seks en pseudo-filosofische gesprekken. De cinematografie van Peter Suschitzky is een pluspunt maar Cronenberg slaagt er geen moment in om de kijker betrokken te voelen bij het hoofdpersonage of de gebeurtenissen. Alleen Binoche en Paul Giamatti brengen wat leven in de brouwerij. Verder is dit moeilijk door te komen.

Merkwaardig gebeuren. Die Cronenberg is toch wel een bijzonder regisseur geworden. Ging in de latere films binnen zijn regiecarriere een andere richting op dan horror met een sterke basis in effecten. Cosmopolis lijkt te voelen als een film die zijn intelligentie moet tonen, maar uiteindelijk vond ik het vooral een aardig dwaze film die nergens echt overkomt. Wel zijn er audiovisueel wat nette keuzes, zeker wanneer het aankomt op interieur en locatiekeuze. De film voelt wel degelijk modern aan ondanks de toch wel ouderwetse inhoudelijke kwaliteit. Die valt vooral te merken in termen van dialoog en houding. De personages gedragen zich vooral alsof ze vast zitten in de jaren 80 met een nogal een opvallend mekkerende toon die de hele film lang aanhoudt. Verder maakt de film regelmatig merkwaardige keuzes, die vooral worden versterkt door het aardig idiote en storende personage van Pattinson. Ondertussen maakt hij betere keuzes voor filmrollen, dit was namelijk echt een misser. Hij past er totaal niet in, maar ook de overige castleden bakken er weinig van. Veel rollen zitten de film in de weg, de enige die ik vond uitblinken was Giamatti. Soms aardig op visueel vlak, maar verder een film die vooral een merkwaardige en vervelende indruk maakt. Nadat de film was afgelopen heb ik me even op mijn achterhoofd gekrabd over wat de bedoeling precies was. Neem aan dat een liefhebber het vast beter zal zien dan ik, maar ik kan hier maar weinig mee. Mag hopen dat Cronenberg, mocht hij nog een film maken, het gewoon lekker bij horrorfilms houdt.