Blow-Up (1966)

Antonioni! Werkelijk. Na 'Zabriskie Point' een nieuw meesterwerk van de man. Wat een film! Is alles wel wat het lijkt? Vatten we dingen wel op hoe ze werkelijk zijn? Zijn alle dingen om ons heen wel zo? Of denken we te veel, beïnvloed het één het ander en is de werkelijkheid wat mensen denken en hoe dingen echt zitten toch nét wat anders. De eindscéne met de ''tennisbal'' (én het stuitergeluid ineens) vat alles perfect samen. 'Blowup' is een aaneenschakeling van fantastische scenes; Hemmings in z'n dikke auto, de (foto)studio van de man, de vrouwen, de propeller, de stoeiscéne met de 2 dames is niets minder dan briljant, de wandelingen in het park (de foto's + het opzoeken van het lijk) zijn verschrikkelijk meeslepend (de geluiden ook steeds; de wind, de takken; prachtig) en vanaf het moment dat alle foto's + negatieven missen uit z'n studio gooit Antonioni er nog een andere wending achteraan. Deze film heeft zoveel. Prachtig. En dat alles gegoten in een heerlijk jaren 60 sfeertje. De kleding, de kapsels, het inrichten van de huizen, een optreden van Yardbirds (ook heerlijke scene tijdens dat concertje) en de fijne camerastandpunten die Antonioni vaak gebruikt. Een genot om naar te kijken dit. Had deze prent al tijden klaar liggen - op één of andere manier is het er nooit van gekomen, maar ik ben blij deze prent eindelijk gezien te hebben.

Sinds in Brian De Palma's Blow Out heb gezien was ik al nieuwsgierig naar Blowup. Blowup is namelijk de inspiratie voor De Palma's Thriller geweest. Bovendien is het concept van de film bijzonder sterk. In het London van de jaren '60 maakt een jonge impulsieve fotograaf foto's van een koppel in het park. Als hij later een vergroting van een van de foto's maakt komt hij erachter dat hij een moord heeft gefotografeerd. David Hemmings (die later in Dario Argento's Giallo Profondo Rosso zou spelen) speelt een nogal impulsieve fotograaf die geen seconde rust lijkt te kennen. Zodoende lijkt het ook haast dat de film nauwelijks tijdsprongetjes bevat. Het geeft mij zelfs de indruk alsof er geen script was en Antonioni ter plekke de hele film heeft verzonnen. Want 80% van de film heeft eigenlijk helemaal geen toegevoegde waarde voor het verhaal. De hoofdpersoon loopt totaal uit het niets een club in waar een The Yardbirds een optreden geven. Een gitaar wordt kapot geslagen en de fotograaf vind het nodig die te bemachtigen om de een of andere reden. Het lijkt erop dat Antonioni alleen maar bezig was met een tijdsbeeld schetsen van de jaren '60 en niet met het vertellen van een verhaal. Daardoor is de film behoorlijk saai en zelfs moeilijk uit te zitten. Het verhaal begon pas halverwege echt te boeien en wordt uiteindelijk compleet vergeten. De fotograaf doet namelijk helemaal niets met zijn ontdekking. Al met al dus geen prettige kennismaking met de veelgeprezen Michelangelo Antonioni, ik zie de genialiteit van deze film in ieder geval niet in. Opzich een interessant tijdsbeeld en dan met name de combinatie van de allernieuwste trends samen met de alom aanwezige overblijfselen van de industriële periode van London. Maar daarvoor kun je ook gewoon een film als Frenzy van Hitchcock opzetten.