Beirut (2018)

Mooi gefilmd in een tragische omgeving. Beirut als theater van de allesvernietigende burgeroorlog, waarvan begin en einde voor een buitenstaander niet zomaar te begrijpen zijn en iedereen wel iets tegen iedereen heeft. Wat nog even fijntjes uitgelegd wordt in de scene waarin de taxi zich een weg baant naar het hotel. En achteraf, veel later, is het niet heel duidelijk of er nou eigenlijk iemand iets opgeschoten is met de hele ellende - maar er zijn wel ontelbaar veel mensen dood, gevlucht, en een eeuwenoude historische stad is weg. En hebben we daar wat van geleerd? nee, want een klein stukje verderop gebeurt gewoon hetzelfde nog maar eens. Wat dat betreft is de film precies actueel. En wat ook behoorlijk goed lukt is om over te brengen hoe ingewikkeld de bedoening in elkaar zit, en hoe iedereen voor zichzelf probeert daar prettig uit te komen. Niet noodzakelijkerwijs op een nette of eerlijke manier, vanzelf. Geen heel fraai beeld van de mensheid, maar wel erg mooi gefilmd.

Sterke thriller. Het verhaal zit goed in elkaar en wordt vakkundig uitgewerkt door Anderson. De spanning volgt al snel en richting het einde wordt deze steeds meer opgevoerd. Als kijker moet je wel je hoofd erbij houden, maar heel complex wordt het niet. Hamm zit lekker in zijn rol en laat zien dat hij een prima acteur is. Visueel ziet de film er goed uit met een mooie eighties setting. Prima thriller. 4.0

Best oké. Brad Anderson maakt op zich een prima film in een genre dat mij eigenlijk zelden aanspreekt. Politieke thrillers, gemaakt door Amerikanen, over een conflict in het Midden-Oosten: het zorgt zelden tot nooit voor de beste cinema. Anderson slaagt er evenwel in om een sfeervolle en strakke film te maken. Hij maakt handig gebruik van Beirut als sfeervolle doch chaotische setting. Met Jon Hamm en Rosamund Pike beschikt hij over twee hoofdrolspelers die hun werk uitstekend doen. Enkel dat einde is me net wat te Amerikaans, wapperende vlag incluis, en zorgt ervoor dat mijn score net niet ietsje hoger ligt. 3