Alice Doesn't Live Here Anymore (1974)

Vond het een veel mindere Scorsese, eigenlijk trok het op niks. Het verhaal vond ik maar mager, er kon me maar weinig aan boeien. De acteerprestaties waren ook maar ondermaats buiten die van Harvey Keitel en het kleine mannetje. Het is allemaal ook zo saai en standaard weergegeven, dat maakt het er ook niet boeiender op. Iedere topregisseur maakt wel al eens een slechte film? Dan is deze zeker de slechte van Scorsese. 1,5*

Die onvoorstelbare jonge etter speelt natuurlijk een cruciale rol in het leven van Alice, een jonge vrouw, energiek maar ook zo kwetsbaar. Goede film, natuurlijk, maar nu bepaald geen meesterwerk. Die evergreens in het begin van de film vormden een passende en zeer goede intro en van de acteurs kan men alleen maar tevreden zijn, ook die in een bijrol als Diane Ladd (Flo).

Ik ben het niet eens met eerdere commentaren, dat dit een van Scorsese’s mindere films is. Ik vind deze rijk geschakeerde karakterstudie een van zijn betere, nee zijn beste. Het is een soms aangrijpend, soms grappig, soms beangstigend, maar altijd empatisch verhaal over een jonge weduwe, die samen met haar zoontje met wisselend succes het hoofd boven water probeert te houden in de keiharde praktijk van alledag. Ellen Burstyn vult op vlekkeloze wijze de hoofdrol in; een van de beste vertolkingen uit de jaren ’70, die terecht beloond werd met een Oscar. Ook de rest van de cast laat zich niet onbetuigd: Alfred Lutter als het weerbarstige zoontje, Jody Foster als diens vroegwijze vriendinnetje, de driftige Harvey Keitel, de ingetogen Kris Kristofferson en niet in de laatste plaats de hilarische Diane Ladd als de grofgebekte collega van Alice. Ze zijn allemaal in topvorm. Dit voortreffelijke acteerwerk plus het pakkende verhaal maken deze film tot mijn favoriete Martin Scorsese. Een meesterwerk is wellicht teveel gezegd, maar het komt wel in de buurt.