Ainda Estou Aqui (2024)

De publiekswinnaar van het IFFR. Goede film, hij begint erg spannend, kakt vervolgens af en toe een klein beetje in (of het komt omdat het mijn 5de film van de dag was, dat kan ook), maar blijft overall een zeer goede film.

Voormalig Braziliaans congreslid Rubens Paiva [Selton Mello] woont in 1970 in Rio de Janeiro in de veronderstelling dat het autoritaire regime dat verantwoordelijk was voor zijn afzetting hem met rust zal laten zolang hij zich gedeisd houdt. Maar in 1970 wordt hij toch opgepakt en later ook zijn echtgenote Eunice [Fernanda Torres] en oudste dochter Veroca [Valentina Herszage]. Eunice en Veroca komt vrij, maar krijgen geen duidelijkheid over wat er met Rubens is gebeurd. Wel worden ze vanaf hun vrijlating 24 uur per dag in de gaten gehouden door agenten in burger. Het scenario gaat niet zozeer over politiek in Brazilië, maar over een moeder met vijf kinderen die leven in onzekerheid over het lot van een vader en echtgenoot. Torres kreeg de meeste lof voor haar acteerprestatie, maar het is te danken aan Salles, casting director Leticia Naveira en de jonge acteurs die de kinderen van Rubens Paiva spelen dat het ensemblespel zo authentiek is. Aan het einde zien we foto’s van de echte familie Paiva.

Twee weken terug gezien in Enschede in een zaal die vol Portugeessprekende personen zat, geinig om eens mee te maken. Dit is een film die echt steeds beter en beter wordt en juist het stuk dat me normaal weinig doet, aan het eind met een enorme tijdssprong, wist me enorm te raken. Misschien wel omdat Salles in die anderhalf uur ervoor al flink heeft lopen beitelen. Geduldig maar precies en om dan keihard binnen te komen met nog een klein tikje. Al helpt het geweldige acteerwerk Torres daarbij ook. Naturel, ingetogen maar zo ongelooflijk innemend en invoelbaar. Zij was echt het hart van de film en 100% mens. Zeldzaam mooie vertolking. De film begint sterk met het luchtige sfeertje (de jaren 70 en later de jaren 90 worden sowieso erg sterk neergezet) dat in de tunnel heel snel omslaat. Dat je als kijker weet: allemaal leuk en aardig en je kan best een goed leven hebben in die dictatuur maar ineens ook niet. Misschien komt dan wel het zwakste deel rond die ondervragingen, iets dat we al vaker hebben gezien. Gelukkig neemt de film dan een andere afslag. Niet meer de claustrofobische thriller maar een familiedrama over achterblijvers dat precies de juiste toon wet te raken en enorm goed weet neer te zetten wat zo'n verdwijning doet daarmee. Dan helpt mee dat in het begin ook precies genoeg tijd is genomen voor de familie om ze te leren kennen. Maar juist de laatste drie kwartier zijn ronduit geweldig. Als het gaat om terugkijken, gerechtigheid en waarbij een zweem van melancholie zit. Het land is verder gegaan in die jaren, de achterblijvers blijven altijd hangen in de jaren 70 tot dat puzzelstukje eindelijk opgelost kan worden. Ik was echt geroerd hierdoor en dat gebeurt niet vaak. 4,5*.