Viskningar och Rop (1972)

Mijn tweede poging om door te dringen tot het werk van Ingmar Bergman, maar het is wederom niet helemaal aan mij besteed. Het is me allemaal teveel theatraliteit, teveel expressie, teveel symboliek, te bombastisch. Waarschijnlijk doe ik de grootmeester hier ernstig geweld aan, want ik zie tegelijk ook waar de legendarische status van de regisseur aan te danken is.

Een vrij ongemakkelijke film van Bergman waar de stiltes werden doorbroken door het het geschreeuw van de aan pijn lijdende en stervende Agnes. Ze wordt bewaakt door haar zussen en dienstmeisje, maar al snel wordt duidelijk dat het verleden bepaalde wrevel tussen hen heeft doen ontstaan. Fijn regiewerk van Bergman met mooie shots. Een film die me een mistroostig gevoel gaf niet goed wetende hoe ik om moest met de familiesituatie, een situatie waarop ik als kijker uiteraard geen vat of invloed op had.

Het is toch wat zoeken in de films van Bergman. Dat de man zijn invloed had op andere regisseurs kan ik zeker begrijpen. Hij heeft ook een aparte stijl die visueel soms hard kan zijn en vol symboliek zit. Ook in deze Cries and Whispers zie ik een visueel interessante film. Maar genieten is het toch niet. Het blijft allemaal nogal afstandelijk. Zelfs voor een kijker als ik die wel houdt van de wat oudere Europese films en theatraal acteerwerk, is dit geen eenvoudige film. Het is bij deze film dan ook eerder een lichte bewondering voor de unieke aanpak, maar als kijker van een film die je aangrijpt is het eerder een moeilijke rit.