The Cider House Rules (1999)

Ik zou Lasse Hallström niet meteen mijn favoriete regisseur noemen, maar toch is er sprake van een zekere geruststelling wanneer ik zie dat hij de regie op zich genomen heeft. De man maakt doorgaans prettige films. Daarnaast pronkt The Cider House Rules met een behoorlijke cast en ook ik had er positieve verhalen over gehoord. Ik herken me wel in wat Fisico hierboven schrijft. Het was een aangename verrassing dat de film niet overdreven sentimenteel was, want daar vreesde ik wel een beetje voor. Het is eigenlijk een tamelijk rustig drama. Iets té rustig soms, want vanaf het moment dat Homer het baantje als appelplukker neemt krijgt de kijker een reeks sub-plotjes voorgeschoteld die niet bijster interessant zijn. De situatie met Rose, de opbloeiende liefde tussen Homer en Candy, de afzwakkende dr. Larch... Het maakt allemaal maar weinig impact. Desondanks wil de film niet uitgesproken saai worden. Tobey Maguire is wellicht wat houterig, maar dat past prima bij deze rol. Tevens wordt hij goed bijgestaan door Charlize Theron, Delroy Lindo, Paul Rudd en Michael Caine. Ook het einde is achteraf gezien toch wel hoe ik het had willen zien. De film liet me daardoor achter met een verzadigd gevoel. The Cider House Rules brengt in feite niets nieuws onder de zon en daardoor is het naar mijn mening ook geen film die je absoluut gezien moet hebben. Daar staat wel een kalm en dus aangename speelfilm tegenover. Hallström weet, zoals ik onderhand van hem gewend ben, het verhaal weer keurig in beeld te brengen. 3*

Film die 20 jaar lang aan mij voorbij gegaan is, en nu dan gezien vanwege de behoorlijke reacties en vele Oscarnominaties, zeven maar liefst waarvan twee verzilverd. Maar wat er nu zo bijzonder is aan deze film is mij niet duidelijk geworden. Aardig is het begin nog in het weeshuis, een aparte wereld met bijzondere beschermheer, en een weesje waar men vanwege uiteenlopende redenen niet vanaf komt. Het doet in de beginfase een beetje aan The Curieus Case Of Benjamin Button denken, een buitenbeentje beperkt door de omgeving, niet bepaald wereldwijs die toch besluit de vleugels uit te willen slaan en dit aan de hand van Candy en Wally besluit te doen met de nodige dingen in het verschiet. Een coming of age in de maak denk ik dan... Vervolgens verzand het verhaal rond Homer in een mij nietszeggende episode op de appelplantage waar weinig meer gebeurt dan een plichtmatige liefdesaffaire met Candy. Vooral het laatste is trouble in the making. Het zal uiteindelijk gaan om de krachttoer van Dr. Larch om Homer over te halen terug te komen naar de plek waar hij nodig is, die zijn thuis is, die hij als geen ander begrijpt en waar wellicht zijn roeping ligt, toch lijkt Homer niet over te halen te zijn. Het zal gaan om de moeite die hij heeft met de abortuspleging, en het feit dat dit hem toch wel een beetje opgedrongen wordt, en de poos weg zal zijn eigen twijfel zijn richting de duidelijke 'roeping'. Groot probleem wat mij betreft is dat Homer geen moment aanspreekt als karakter, er weinig gebeurt en het geheel zich vooral tempoloos vertrekt. Nee, ondanks dat er wellicht een gelaagde boodschap in zit dat een mens moet rijpen, ergens aan toe moet zijn/naar toe moet groeien en zijn roeping of lot niet ontloopt, is The Cider House Rules een drama dat mij totaal voorbij gaat en zijn Oscarwaardering niet laat zien, zeg maar gerust een zoutloos drama zonder pinch. Deze komt er niet snel weer in.

Mij te sloom en te braaf. Mooie cast, goed acteerwerk, maar goh, die Homer… zo plichtsgetrouw! Get a life! Verder allemaal heel degelijk.