The Vow (2012)

Film met een aardig verhaal, dat naar het einde toe steeds meer verwatert. Blijkbaar was dat de bedoeling, want hoewel het verhaal volgens de aftiteling nog niet af was, laat men de film uitgaan als een nachtkaars. Jammer, want er had veel meer ingezeten, zeker gezien het goede acteerwerk van Tatum en McAdams en de prima chemie tussen hen beiden. Bovendien zouden filmmakers eens wat anders moeten verzinnen om het einde van een film aan te kondigen, dan het kopiëren van de Chaplin/Goddard-scène uit Modern Times. Dat hebben we nu al zo vaak gezien...

Had een zwaarmoedige film verwacht over iemand die ontwaakt uit een coma en aan geheugenverlies lijdt, met alle clichés die daarbij horen, dus met enige tegenzin opgezet. Maar de film bleek veel luchtiger dan waar ik op had gerekend. Eigenlijk was ik alleen nieuwsgierig naar Rachel McAdams en Channing Tatum. Voor de dames en heren die altijd hebben willen weten hoe de billen van Tatum eruitzien, dit is je kans, 3 seconden in beeld. Tatum is geen geweldig acteur of zo, maar voor actiefilms en dit soort romantische gedoe bezit hij de juiste skills. De film kijkt op zich wel aardig weg, maar het verhaal heeft eerder weg van een nietszeggende romcom, bouquetreeksachtig. En mensen die door ziekenhuizen rennen, een groot filmclichè, ook hier weer. Iemand komt met zwaar letsel in het ziekenhuis te liggen en ja hoor.. daar komt de familie aangerend (meestal verschijnt er op dat moment net een verpleegster of een arts die ze tegenhoudt). Toch nog een ontroerende slotscène met Pictures of You van The Cure.

Jammer. Interessant concept dat de ruimte biedt voor een sterke stoot aan sentiment. Daar gaat de film dan ook voor, begrijp me zeker niet verkeerd. Het verschil is vooral dat het niet aanvoelt als een echt oprechte, realistische film terwijl The Vow er duidelijk op uit lijkt te zijn om de film wat menselijker te maken. Dat wil alleen niet zo goed lukken. Het probleem is niet zozeer McAdams, die doet wat ze kan met het materiaal dat ze heeft. Het is gedeeltelijk wel Tatum, die gewoon niet zo geschikt is voor dit soort rollen. In zelfspottende en/of machorollen vind ik hem goed passen, als een echt menselijk personage is dat wat moeilijker. Het soms totale gebrek aan enige expressie zorgt ervoor dat de film met hem in de hoofdrol regelmatig moeilijk te waarderen valt. Verder wordt er nogal de nadruk gelegd om een reactie te provoceren vanuit het publiek. Alle elementen die daarvoor benodigd zijn worden dan ook ingezet. De muziek, de volgorde, de dialogen etc. Het is allemaal bedoeld om je mee te trekken in het verhaal, maar helaas kon het mij gewoon niet overtuigen. Wellicht dat ik teveel films heb gezien binnen dit kaliber, maar zoals The Vow het doet komt gewoon niet oprecht op me over. Het kabbelt voort naar soms interessante sequenties en eindigt vervolgens ook net zo vaak weer bij matige sequenties. Zo wisselt de film de kwaliteit voortdurend, maar uiteindelijk vind ik wel dat het negatieve daarvan de film overheerst. Voor een concept als deze wordt er gewoon niet oprecht genoeg gehandeld, waardoor het uit mij geen greintje sympathie kan trekken. En dat is uiteraard jammer, maar het is niet anders.