The Quiet (2005)

“All I wanted was to be invisible.” Prima. Echt spannend is The Quiet niet en een bepaalde twist is eigenlijk geen twist (vinger opsteken wie echt dacht dat Dot doofstom was). Wat er zich afspeelt tussen vader/dochter komt ook niet als een verrassing, maar de acteurs doen het goed en de regisseur zorgt voor een beklemmende sfeer. Belle, Cuthbert, Donovan en Falco weten wel raadt met het materiaal en het einde is een anticlimax, maar het wordt wel sterk gebracht. Ik had nog een twist in het verhaal verwacht (strijdt tussen Belle en Cuthbert?), maar het eindigt zonder grote knal.

Er hangt een unheimische sfeer over deze film, die last heeft van een zwak scenario en van zwak acteerwerk. Je hebt al snel door dat de vermeende handicap van het meisje fake is. Daarnaast krijgt de crux van het verhaal (de incest) amper aandacht. De climax komt plompverloren uit de lucht vallen en wat daarna volgt is te gek voor woorden. Kortom, een matige film.

Camille Belle en Elisha Cuthbert spelen charmante en intrigerende personages, maar de regie van Jamie Babbit slaagt er niet in om de film zelf maar enigszins van de grond te krijgen. Dit uit zich vooral in de vormgeving van het thrillerelement, want die is traag en oogt voorspelbaar. Bovendien ademen de overige personages zoals Martin Donovan en Edie Falco amper eigenzinnigheid uit, waardoor de escalerende chemie niet weet te overtuigen. De regie van Babbit oogt wat zoutloos wanneer het gaat om de opbouw van druk en spanning, want een zeker gevoel van dreiging wordt nergens aangewakkerd. Wel geslaagd is de relatieopbouw tussen Belle en Cuthbert, al helemaal gezien de beperkte speelduur die ze ervoor hebben. Het tempo wordt opgeschroefd naarmate het laatste kwartier verstrijkt, maar daarvoor kijk je een lange tijd naar een film die simpelweg nergens weet aan te slaan ondanks de verontrustende thema’s. De visuele look oogt trouwens ook erg onafgemaakt en clichématig.