Silence (2016)

Hoe vaak hoopte ik wel niet dat men zijn voet op een afdruk van Christus zette. Zij van de problemen af, ik van de film - deze was echt gewoon niet door te komen en daarmee veruit de slechtste (en enige slechte van) Scorsese. Wat vooral meespeelt is dat ik die mensen niet begrijp. Wat is er nu moeilijk aan voor de bühne je geloof af te vallen en verder te genieten van je leven? Dan wordt dit vertolkt via hoofdrolspeler Garfield en hij is gewoon een matig acteur die dat gevoel ook niet aan mij als kijker weet over te brengen, al probeert hij dat 158 ellenlange minuten wel. Nee, dan wist Driver in die paar minuten dat hij in beeld was toch meer indruk te maken, net als Qui-Gon Jinn die een zekere autoriteit uitstraalde. Vanaf dat moment werd het niveau ook iets beter. Ik wist ook niet wat de film nu wil zeggen, Scorsese is een gelovig man maar deze film leek me eerder anti-reclame voor het geloof. Buiten dat was nu juist dan het slot het meest interessant en had van mij de hele film mogen zijn, maar dat werd nogal afgeraffeld met een voice-over die sowieso vervelend is in de hele film waarin alles wordt uitgelegd, ook door de acteurs trouwens. Show, don't tell om een cliché erbij te pakken. Zo blijft dit een afstandelijke film waar men mij als kijker nooit meekreeg. Maar als film is dit ook gewoon vreselijk saai gebracht in een tergend traag tempo. Geen muziek aanwezig (althans, niet op de band) en redelijk duf camerawerk. Je merkt wel dat nagedacht is over de composities, maar in een saai kleurenfilter en veel mist waar weinig mee gedaan wordt maakt dit gewoon dat het visueel erg karig blijft. Af en toe nog wel een mooi plaatje van golvend water, maar dat is het dan ook. 1,0*.

Uitstekende film waarin twee paters naar Japan afreizen om een vermiste pater op te sporen. Deze film over christenvervolging speelt zich af in het Japan van de 17de eeuw en ziet er prachtig uit. Alhoewel het verhaal op zich wat eentonig is, is de film dat zelf niet. Een aantal boeiende dialogen en de momenten tussen Andrew Garfield en Liam Neeson op het einde vormen sterke scenes.

Een uitstekende Scorsese die weer eens aantoont dat het geen Amerikaanse misdaad en maffia moet zijn om een film te brengen met veel cinematografische kwaliteiten. Een moeilijk op het scherm te brengen verhaal dat evenwel, ondanks een stevige lengte, niet verveelt, veel afwisseling brengt, ons een weinig gekend aspect van de Japanse geschiedenis brengt en overwegingsstof over het geloof en tot hoever een mens kan gaan om dit geloof in stand te houden. Enkele merkwaardige scènes. Keurige vertolkingen.