Quadrophenia (1979)

Te lang geleden gezien om nog enige herinnering aan te hebben, en bovendien kende ik de plaat toen nog niet. Nu herzien, en het was toch wel een heel andere film dan ik eigenlijk had verwacht, met minder muziek om de beelden te sturen en veel meer serieus drama. Als je deze film ziet als uitbeelding van hoe een vrij kansloze jongere probeert om te gaan met het vinden van een richting in zijn leven terwijl het zielloze arbeidersbestaan hem bedreigt, zou je kunnen zeggen dat Quadrophenia niet wezenlijk anders is dan Saturday night and Sunday morning 19 jaar eerder of Trainspotting 17 jaar later, maar de achtergrond van Mods versus Rockers, de bijbehorende stijlgevoeligheid, de nadruk op muziek en het portret van een tijdsgewricht waarin zowel de regisseur als de vier Who-leden opgroeiden maken hier toch een wezenlijk andere film van. Phil Daniels is Jimmy zoals ik maar weinig acteurs met hun rol vereenzelvigd heb gezien, zijn vriendengroepje is scherp getekend, en de dramatische spanning blijft wat mij betreft de hele film door gehandhaafd. Nog altijd een vrij intense ervaring die ik absoluut niet gedateerd vind. En nogmaals, Phil Daniels máákt de film.         Gezien via de Universal-Blu-ray uit 2011, met uitstekend beeld en geluid + Nederlandse ondertiteling op mijn versie + audiocommentaar van Franc Roddam, Phil Daniels en Leslie Ash + twee leuke docu's van samen vijf kwartier. Opmerkelijk dat er bij dat audiocommentaar wel wordt ingegaan op hoe on-politiek-correct sommige opmerkingen van de personages over het enige Jamaicaanse personage (Ferdy de dealer) zijn, maar dat daarnaast niemand iets vertelt over hoe gangbaar zijn aanwezigheid in een verder geheel blanke groep was en of dat iets zegt over de Mod-cultuur.

Uitstekende film waarin de Mods vaak overhoop liggen met de Rockers. Een mooi tijdsdocument over een jeugdcultuur uit het Engeland van midden jaren '60. Tevens een coming-of-age film met een vrij treffend einde. Uitstekend gecast met een paar bekende koppen aan het begin van hun carrière (waaronder het filmdebuut van Sting).

Een iconische film voor de mod revival geloof ik, de scene rondom Paul Weller c.s. Zoals ik al vreesde is het niet allemaal even geweldig, geen bijzonder verhaal en veel te lange speelduur, maar als sfeerschets is wel behoorlijk geslaagd. Vooral de scènes in Brighton zijn de moeite waard, met een grappige bijrol van de jonge Sting. Het deed me op veel vlakken denken aan Northern Soul. En hoewel alles natuurlijk gebaseerd is op het gelijknamige album van The Who, past die theatrale jaren '70 rock echt totaal niet bij de uitgebeelde periode natuurlijk. Toch een beetje vreemd. Hun '60s hit My Generation zit daarentegen wel als gegoten uiteraard.