Pink (2016)

"No means 'NO'!" Nadat een aantal notoire verkrachtingszaken in India tot massale protesten leidde en wereldnieuws werd, is in dat land mondjesmaat wetgeving tot stand gekomen om vrouwen beter te beschermen en daders strenger te straffen. In die context past deze film, die mij niet alleen bestemd lijkt voor binnenlands gebruik in India, maar ook ver daarbuiten. Los daarvan is het een boeiende film over corruptie en over vooroordelen inzake vermeend aanstootgevend gedrag van vrouwen in het openbaar. Vooral het tweede deel, waarin mannelijk chauvinisme beetje bij beetje wordt afgepeld en blootgelegd sprak mij enorm aan. Dat is met name te danken aan de kundige regie van Chowdhury en aan de overtuigende acteerprestaties, die van Taapsee Pannu en van good old Amitabh Bachchan in het bijzonder. Een indrukwekkende film. Let op! Als de aftiteling begint is de film nog niet afgelopen. "No means 'NO'!"

Ai... ik weet niet waarom ik er toch aan begin... ik ben geen fan van de bollywood-cinema, maar vanwege de hoge waardering ben ik toch maar gaan kijken. Ik snap dat dit onderwerp taboedoorbrekend is, het moet een risicovolle onderneming geweest zijn voor de makers en de cast. Maar als ik de film puur cinematisch moet waarderen dan houdt het niet over. Het acteerwerk is ondermaats, de soundtrack komt forcerend over, het camerawerk is saai, kan er niet veel meer van maken. *2,5

Ik hou niet van Indiase cinema en dit herinnert me er weer aan waarom : als je een film over verkrachting maakt mag je gerust wat taboes proberen te doorbreken. De film faalt daarin en blijft precies gehuld in die taboesfeer, manipuleert de kijker in een belachelijk opgevoerde rechtszaak dat totaal ongeloofwaardig overkomt (waarin de rechter zelfs duidelijk partij lijkt te kiezen voor de dames) en is doorspekt met onnodig sentiment. Dat het einde erg voorspelbaar is maakt het er ook niet beter op. Het is allemaal best door te komen maar veel indruk maakt het verder niet.