Ordinary People (1980)

Fenomenaal. Zo mooi als je een film opzet die aan het einde van de rit zoveel beter is dan dat je verwachtte. Ik had best een mooie film verwacht, nou ja.. ik wist niet wat ik echt moest verwachten van deze 'Ordinary People', maar dit blijkt dus gewoon een zeer aangrijpend meesterwerk te zijn. Slik. Naast dat slikken, erg veel kippenvel. Zelden zie ik een film die gedurende de gehele speelduur zo vaak in de roos schiet qua scenario, dialogen en acteerwerk. Constant indringend. Elk woord is raak en elke emotie voelbaar. Timothy Hutton speelt buitenaards goed. Wát een echte en overtuigende prestatie. De onderhuidse spanning is onvoorstelbaar. Een gebroken gezin waar zoveel gevoelens spelen, maar niks tot uiting komt. Moeders verdiende geen sympathie, want ik leefde zo mee met Conrad. En met vader Sutherland, die tussen de twee vuren in zat. Moeilijk, erg moeilijk. Als kijker zit je je constant op te vreten. Op het ene moment krijg je de bibbers, een ander moment kan je wel janken. Een traan, een lach, 'Ordinary People' biedt het allemaal. Maar vooral een levensecht portret van een gezin in verval. Alles lijkt altijd maar goed te gaan. Totdat een tragedie gebeurt - in dit geval het verlies van een zoon en broer. Mary Tyler Moore staat dan ook centraal in dit gezin. Ze laat niks toe en is voor mij de persoon die er als moeder had moeten zijn. Ze had alles kunnen voorkomen. Toch? Ontkenningen, geen moeilijkheden willen hebben en verder gaan in een steriel leventje waar alles precies zo moet gaan hoe zij het wil. Het is moeilijk. Het uiten van gevoelens en ze überhaupt willen en kunnen voelen. Deze prent brengt dit bijzonder sterk aan het licht. Robert Redford heeft hier een klasse prestatie neergezet. Een film die je bij je strot pakt en niet meer loslaat. Van Pachelbel tot liefdes in relaties en gezinnen. Wat een film. Prachtig.

Prachtige film over een ontwricht gezin waarvan een zoon door een ongeval om het leven is gekomen. Een aangrijpend familiedrama over rouwverwerking en waarin ieder de tragische gebeurtenis op hun eigen manier een plekje proberen te geven. Hetgeen waar niet over gepraat wordt is in zo'n beetje iedere scene voelbaar. De gehele cast is uitmuntend en een sterk regiedebuut van Robert Redford (misschien ook wel zijn beste film).

Voor sommige films is er altijd een leeftijd om ze te zien. Ik ben blij dat ik deze film nu pas als eind 40'er zie, want om sommige issues te vatten is het nodig om al iets verder in het leven te staan en ervaringen te hebben opgedaan. Ordinary People was de grote Oscarwinnaar in 1981, en Hutton verdiende de zijne dubbel en dik want zijn depressief personage grijpt je bij de keel. De film draagt zijn titel goed, want het gaat hier over doodgewone burgers die in een situatie zijn beland die hun leven overhoop gooit. Ze verloren hun zoon in een ongeluk. De overlevende zoon, Conrad zit opgescheept met een schuldgevoel die hem tot wanhoop en zelfmoord drijft, in die mate dat hij psychologische hulp zoekt. Dit gevoel wordt nog versterkt wanneer hij de emotionele steun niet krijgt van zijn ijzige moeder. Deze moeder-zoon relatie vond ik veruit het interessantste aspect in de film : is het OK om meer te houden van één van je kinderen dan van een andere? Dat is soms iets wat je nu nog vaak hoort bij vrienden of familie. Daar wordt dan eens lacherig over gedaan maar er kunnen consequenties aan vasthangen. Een tijd geleden vertelde één van mijn beste vrienden dat hij meer van zijn jongste dan van zijn oudste hield. Ik betwijfel of dat wel kosher is. Ordinary People is ook een schoon voorbeeld van een film die uitblinkt door zijn herkenbare personages die niet staalhard of heldhaftig in het leven staan, en die niet het hoofd kunnen bieden aan om het even welke moeilijke situatie. Alsof zwakheid niet zou mogen bestaan in een film . Ook de dialogen vond ik hier vaak geweldig goed werken. Alleen is dit geen film die veel moeite doet om visueel nog een extraatje te bieden waardoor het eerder als "toneel op grotere schaal" aanvoelt dan als film. Maar goed, 3,5* lijken me beslist verdiend.