Naar de Klote! (1996)

Best een aardige film dit....acteerwerk is zo slecht nog niet en geeft een leuk tijdsbeeld neer van de 90s.(mooie tijd ) Het verhaal is nog speciaal maar het hierboven genoemde is zo leuk om te zien dat hij lekker wegkijkt en soms een feest der herkenning is.

Ik kan mij nog herinneren dat hiervoor geadverteerd werd bij de plaatselijke videotheek. Fascinerende titel voor het elfjarig jongetje dat ik toen was. Helaas kunnen de makers niet veel meer met het flinterdunne uitgangspunt van een apocalyptisch avondje feesten doen dan een anderhalf uur lange reclamecampagne brengen voor de belangrijke muziekstromingen van die tijd. Wansmakelijke rotmuziek onder het genot van hyperactieve editing, lelijke filters en een dronken cameraman. En toch heeft het wel iets. Misschien omdat o.a. Thom Hoffman en Hugo Metsers zo ongegeneerd erop los aan het schmieren zijn dat het vanzelf wel grappig wordt.

Deze film kwam uit toen ik begon aan mijn middelbare school, en de gabbercultuur mijn outfit en muzieksmaak tijdelijk overhoop haalde. Deze film leek me destijds te gek, en de soundtrack van Flamman and Abraxas vind ik nog altijd de beste hardcoreplaat. Daarna bekeerde ik me vrij snel naar de wereld van rock ‘n roll, dus veel weet ik er dan ook niet van. En de film... ach, het heeft zijn charme. Amsterdam wordt neergezet als een wilde gevaarlijke stad, waar DJ’s koning zijnvoor alle jonge hippe mensen, die zelf los gaan op beats en pillen. Jong zijn en jezelf kapot feesten is het motto, als in het aloude Live fast and die young. Opmerkelijk hoe vaak het woord ‘opa’ als scheldwoord wordt gebruikt. Het besef dat we eens allemaal ouder worden is blijkbaar nog niet doorgedrongen tot deze mensen. Erg leuke beelden wel van die party’s, compeet met wazige muziekfragmenten, en hallucinerende beelden. Ik vond de roes van het feesten erg goed neergezet. Het verhaal daarnaast, waarin we keerzijde zien van dit leven, is een stuk minder. Drugsdealers, kapotte relaties, vriendinnen die elkaar bedriegen voor geld en carriere.... het zal allemaal wel. Echt meeleven kon ik met niemand, wat is te wijten aan het gebrekkige acteerwerk. Zelfs Tygo viel me hier wat tegen, terwijl ik hem normaal gesproken erg kan waarderen. Wellicht dat het rammelende script hier debet aan is, waarin personages soms een enkele scene op komen draven, en we ze vervolgens niet meer zien. De gangsterkarakters waren zo over de top dat ik regelmatig in de lach schoot. Met name de dealer die telkens telkens in steenkolen-Engels begint te praten werkt op de lachspieren. Deze film is desondanks toch leuk om eens gezien te hebben: het geeft een leuk tijdsbeeld, en net als in het veel betere Trainspotting, is de film een leuk tijdsdocument van een cultuur die tijdelijk het wereldbeeld van Nederlandse jongeren domineerde.