Nomadland (2020)

Wat een triest kutland dat Amerika. Dit gaat niet over kiezen voor vrijheid of gezellig rond toeren zoals indianen vroeger. Nee dit gaat over alles verliezen, je het snot voor ogen werken zodat Jeff Bezos weer een milardje bij kan plussen. Dit gaat over een overheid die geen fuck scheelt dat hele dorpen gewoon kapot gaan omdat "de markt" in stort. Mensen raken ontheemd en trekken naar elkaar toe. Want wat moet je anders? En als dat je leven is, ben je niet meer gewend na jaren weer "normaal" in de maatschappij te functioneren. Wat denk je dat dit doet met je zelfvertrouwen zo het schuim der aarde verworden te zijn? Als je dit een saaie film vind of denkt dat dit zoals into the wild is dan heb je het niet begrepen. Dit is een film die gaat over wat er gebeurt met de "losers" in een land als de VS. En laat zien dat dit hele mooie mensen zijn. Die gvd meer aandacht en hulp nodig hebben. Daarom win je Oscars. Ik kan me voorstellen dat dit voor ons niet de impact heeft die het heeft voor Amerikanen. Omdat het hier allemaal iets beter geregeld is. Maar als je niet begrijpt waarom deze film een Oscar wint dan heb je denk ik niet begrepen waar deze film over gaat. Als het goed is voel je van alles voor deze mensen. Medelijden, respect en hekel je bedrijven zoals amazon en de staat. Stelletje gore uitzuigers die hun moeder zelfs zouden verkopen. Alles voor de megawinsten en dan heb je graag mensen zoals Fern die geen kant op kunnen en om te overleven misbruikt kunnen worden. Walgelijk werkelijk waar. En als een film zoveel losmaakt dan is het een goede film.

In het jaar waarin iedereen dromen moest opbergen, een leven (voor even) vaarwel moest zeggen en zich moest aanpassen aan de staat der dingen, aan de ander, aan de eenzaamheid…in dat jaar moest ‘Nomadland’ wel een Oscar winnen, nietwaar? Het is een ongewoon pretentieloze film voor zo’n grote prijs, een ode aan gewone mensen, een atypische verheerlijking van een ander soort Amerikanisme dan dat van het grote kapitaal of het onovertroffen succes. ‘Nomadland’ verheerlijkt, stipt aan, verkent, omschrijft: de verbroedering, de solidariteit, de doodgewone goedheid, de terreur van herinneringen, het slachtofferschap van een plunderend kapitalisme, de eenvoud, de pure menselijkheid van...nou ja, van wie? Hedendaagse nomaden. Zij die nergens thuishoren, nergens kunnen aarden, nergens voet aan wal krijgen, de rust voorbij zijn…zij zijn een ander Amerika, een United States met een gezicht, een naam, een verhaal, een hoop ellende waar ze – ondanks de omstandigheden – toch iets mee weten aan te vangen. Chloé Zhao maakt er nauwelijks iets bijzonders van, en toch is ‘Nomandland’ een kleine grote film. Een karakterstudie met weinig plot, weinig continuïteit…noem het een nomadische verteltrant, van ergens naar nergens, vooral veel onderweg…en je verveelt je geen seconde. Juist, ontroerend. Daarom nog niet meesterlijk. Maar toch: ontroerend. 3,5*