In Bruges (2008)

Eén van de betere films die ik de laatste tijd gezien heb. Hoewel Ralph Fiennes en Brendan Gleeson allebei een ijzersterke en komische acteerprestatie neerzetten, was het voor mij Colin Farell die uitblonk in zijn rol. Vooral zijn gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal maken de van hun eigen al grappige dialogen vaak nog sterker.(dat sloffen in de kerk ) Ook wanneer zijn toon wat emotioneler wordt, bleef het in mijn ogen geloofwaardig en binnen zijn karakter passen. Het hele verhaal vloeide ook op een natuurlijke manier naar het einde toe. De hele film zit vol met foreshadowing en elke scène is er één die een volgende scène in gang zet of die later in de film relevant wordt. Denk aan hoe het kleingeld in één van de eerste scènes wordt geweigerd aan de kassa, zodat hij de muntjes later kon gebruiken om zijn 'landingsplek' vrij te maken... of hoe de dikke Amerikanen tegen al het 'advies' toch de torentrap beklimmen, waardoor de toren de avond erna gesloten is doordat één van hen een hartaanval had Het deed de hele film heerlijk 'af' aanvoelen. De climax van de film was ook echt bevredigend en paste helemaal binnen het karakter van de film. Daarnaast vond ik de film ook gewoon ongelooflijk grappig. Ik heb regelmatig hardop gelachen. "A bottle?!" Wat ik ook zeer bijzonder vond, was dat de hele film erin slaagde als één aan te voelen. Ik bedoel dat de film niet opgedeeld was in aparte grappige, emotionele en spannende scènes. Maar dat elke scène vaak alledrie tegelijk was. Eindelijk nog is een nieuwe filmmaker ontdekt die echt goed is , ga zeker zijn andere films eens bekijken. 4,5*

“Maybe that's what hell is, the entire rest of eternity spent in fucking Bruges.” Fantastisch. Dit is echt mijn soort humor, en vanaf het begin zat ik met een grote glimlach naar de avonturen van Gleeson en Farrrell in Brugge te kijken. Een schitterende stad, en ook audiovisueel valt er genoeg te genieten. Vooral het laatste gedeelte met de achtervolging tussen Farrell en Fiennes is briljant. In Bruges is een maffiakomedie, en vanaf de eerste scene is al duidelijk dat McDonagh er met gestrekt been ingaat. Niemand wordt gespaard, en McDonagh zoekt de grenzen op van wat nog als humor kan worden gezien. Prima, en In Bruges heeft niet eens een heel bijzonder verhaal, maar alles wordt tot in de perfectie uitgevoerd.

You’re an inanimate object! Farrell mag dan af en toe in gedrochten van producties terecht komen, af en toe loop je tegen een pareltje aan dat hem de perfecte ruimte verschaft om zijn range als acteur te etaleren. Hier speelt hij de onderbegaafde crimineel met voelbaar zwaar hart en een aanstekelijke antipathie voor toeristische burgerlijkheid. Gleeson vormt zijn perfecte tegenpool en samen zijn ze simpelweg onweerstaanbaar. Beste filmduo in lange tijd. Fiennes, dé man als het gaat om charismatische dreiging, is het kersje op de taart. Hoe klein zijn rol ook moge zijn, hij steelt haast iedere scene met droge one-liners en perfecte delivery. Uiterst vernuftig geschreven met vele details die subtiel vooruitwijzen (Gleeson die zijn kleingeld niet kwijt kan en het later gebruikt om passanten voor zijn sprong te waarschuwen is een heerlijk voorbeeld). Toch neemt het script nooit de intellectuele high road en blijft het lichtvoetig. Farrell schakelt fenomenaal tussen cynisme, verdriet en betraande oenigheid en daarmee heeft McDonagh de ideale troef in handen om zijn wispelturige plot voort te stuwen. De eindscene is ook perfect (en minder open dan men vaak denkt): Farrell die - alle wensen en pogingen tot zelfmoord ten spijt - uiteindelijk vurig wenst dat hij niet doodgaat. Louterend afscheid van een onweerstaanbaar personage. Tel er nog bij op een handvol excentrieke bijrollen en enkele zéér memorabele scenes en je hebt een film die niet alleen veel slimmer is dan de pretentieloos vermakelijke toon doet vermoeden; het is er ook een met oneindig veel herkijkwaarde en meer quoteable stukjes dialoog dan we sinds The Big Lebowski gezien hebben. Zonde van dat afgrijselijke stukje soundtrack op het laatst. 4,5*