Hooligans (2005)

Voetbal doet me niet zoveel. En dat is in dit geval maar goed ook. Welgeteld twee flarden van wedstrijden zien we in deze film (eentje zelfs als we het trapveldje van de puppillen niet meerekenen), maar dat maakt voor deze film niet uit. Voetbal is slecht bijzaak, zoals Pete het zelf uitlegt. Deze hooligans gaat het om de eer, om de reputatie van hun club hoog te houden. En om kameraadschap. Elijah Wood blijft toch altijd Frodo voor mij. Dat is niet zijn schuld want die rol paste hem gewoon heel goed, maar als badass kan ik hem moeilijk serieus nemen. Desondanks lukt dat hier wel. Vooral omdat hij als sulletje begint, en zich langzamerhand ontpopt tot een ware vechtersbaas. Die transformatie komt weliswaar vrij snel, maar ach, dat houdt de vaart er mooi in en doet weinig af aan de geloofwaardigheid. Wat wel enige afbreuk doet aan de geloofwaardigheid js het feit dat een onbekende jongen wel heel gemakkelijk bij deze club betrokken raakt. Een club die wars is van buitenstaanders, spuugt op journalisten... hoe geloofwaardig is het dat deze buitenstaander binnen een paar dagen meevecht en meedenkt in de plannen van deze club? De gevechten zijn lekker rauw, je voelt de energie werkelijk. Goede muziek ook, dat pept lekker op en geeft de film de nodige attitude. Onder het laatste gevecht is de muziek echter eens stuk dramatischer, waarmee meteen de zinloosheid en de tragiek van al dit eindeloze geknok mooi verbeeld wordt. (De muziek bij de laatste vecht scene deed me trouwens enorm denken aan Brothers in Arms van Dire Straits, wellicht dat ze daar de rechten niet voor kregen?) Maar dat zijn kleine details. Een film waarbij ik anderhalf uur intensief meeleef met een club vandalen die er heel andere hobby’s op na houden dan ik, doet iets goed. En als ik zelf de kick voel van een potje vechten en zelfs begrip op kan brengen voor de territoriumdrang van deze working class heroes, dan is Hooligans gewoon een prima film! 4*

“You don't run, not when you're with us... You stand your ground and fight!” Prima film. Subtiel is Hooligans zeker niet, en vooral op het laatst gaat regisseur Lexi Alexander als een sloopkogel te keer. Want uiteraard moet de "held" wel iets leren van het aftuigen van fans van rivaliserende voetbalclubs, en uiteraard moet er ook iemand doodgaan. Maar het familiegevoel dat ontstaat in zo'n supportersgroep wordt goed weergegeven, en het voetbal is bijna secundair aan de band die de supporters onderling hebben. Wood is niet geweldig, maar gelukkig is Hunnam uitstekend op dreef. Dat rauwe Britse sfeertje van bier, vervallen huizen, slecht weer, voetbal en vechtpartijen komt goed over.