Drive (2011)

Cool. En niet alleen vanwege de roze letters, het gekraak van de leren handschoentjes, Los Angeles, het jasje of de nagenoeg briljante openingsrit. Al is dat al heel wat. Refn komt nogal ambitieus voor de dag met een elegante, expressieve visuele stijl. Uitgekiende beelden met meer sprekend vermogen dan de spaarzame dialogen, zelfs de soundtrack lijkt meer te vertellen dan de personages, maar op deze manier ontspint zich geleidelijk aan een film die biologeert. De slow motion met de twee vertrekkende gangsters in de garage is bijvoorbeeld iets dat hoe dan ook de aandacht trekt. Keerzijde van die aanpak is dat de sudderende relatie tussen The Driver en Irene wankelt op de grens van surreëel en artificieel. Op zich niks mis met Mulligan, maar het komt allemaal een beetje moeizaam over doordat ze een ietwat merkwaardige positie inneemt tussen de mystiek die Gosling aan de dag legt en de rest van de cast. De scène in de lift heeft daar minder minder last van. Het enorme contrast, ook vanwege de stemmige ambiance van de film, hakt er daar in. Iets dat geldt voor alle uithalen van geweld. Fel en furieus. Ik hou wel van de zwijgzame (arche)types en Gosling komt een heel eind met deze vertolking. Iets te glad op de kin, maar een fascinerende verschijning, het zal wel iets met het fabeltje van de schorpioen en de kikker van doen hebben, in vooral een, zoals gezegd, coole film.

Refn’s stijl als regisseur leek me op voorhand al niet echt iets voor mij en deze film heeft eigenlijk al mijn vooroordelen over hem bevestigd. Het flinterdunne verhaaltje neemt zichzelf veel te serieus en eigenlijk alleen een kapstok voor wat verschrikkelijk onsubtiele symboliek (die maskers… al is het shot dat je Gosling met z’n masker op door een mozaïekruit naar Ron Perlman ziet kijken wel fenomenaal), dus de film leunt, zoals ik eigenlijk wel verwachtte, geheel op het audiovisuele aspect. De soundtrack vond ik vrij drakerig, maar visueel is het inderdaad best mooi. Al vond ik het bloed wel érg nep, wat de impact van de geweldsuitbarstingen wat teniet doet. Vooral vanwege de uitstekende cast en de look van de film kom ik uit op op een kleine drie sterren. Slecht is het allemaal namelijk zeker niet, maar het meesterwerk wat velen hier in zien is mij ontgaan.

Deze film afgelopen avond herzien en wel als openluchtvoorstelling in Arthouse Lux in Nijmegen. Hoewel de beelden op het grote scherm niet goed tot zijn recht kwamen blijft het gewoon een uitstekende film. Het filmpubliek op het terras dacht er enigszins anders over. Sommigen schrokken zich bij sommige actiescènes de lazarus. Maar ja, Drive is nu ook niet bepaald een arthouse film. Liefhebbers daarvan houden toch meer van drama met niet al te veel geweld en zeker niet zoals getoond werd in Drive waarin het geweld plotseling verschijnt op momenten waarin je het niet verwacht. Voor mij is dat juist de sterke kant van deze film die behalve uitstekend acteerwerk van Ryan Gosling ook nog eens beschikt over een uitstekende soundtrack met als uitschieter de song Desire - Under Your Spell Waardering: verhoogd naar 4.5*