Little Miss Sunshine (2006)

Degelijke film, waarin geslaagde en minder geslaagde scènes zoeken naar een balans. Het uitgangspunt is zeer de moeite: een zogeheten roadmovie waarin zeer diverse familieleden met elkaar een tocht ondernemen in een krakkemikkig volkswagenbusje. Ondanks de gelaagdheid van de personages is Little Miss Sunshine een wat simplistische film. De eenvoud van het plot is hierbij meteen ook een zwakte. Niet alle 'grappen' vond ik even de moeite, en het is dan op acteerwerk dat acteurs als Paul Dano en Steve Carrell de kar moeten trekken. Vooral het einde vond ik wat vervelend, Abigail Breslin vond ik hier meer een overdreven spring in 't veld dan een beloftevolle kindactrice. Toch is mijn invloed resumerend nog wel redelijk positief, vanwege de oprechte poging een makkelijk plot met complexe personages te verenigen. 3* (p.s. Matt Ross heeft wel flink afgekeken voor Captain Fantastic, zeg... Of noemen we dat inspiratie opdoen? )

“A real loser is someone who's so afraid of not winning he doesn't even try.” Heerlijke film. Little Miss Sunshine blijft ook bij herziening ontroeren en de familie Hoover, met al zijn gebreken, blijft boeien. De humor heeft een ironische en donkere ondertoon en de personages hebben tal van problemen, maar worden nooit karikaturen van zichzelf. De film heeft een heerlijke vibe en al bij de introductie van de verschillende personages voel je ondanks al het drama de komische ondertoon. Maar regisseurs Dayton en Faris nemen hun personages serieus en ondanks dat ze soms als volslagen malloten overkomen, blijven het mensen van vlees en bloed. Breslin is het middelpunt van deze gekte als dochter Olive, die aan een miss verkiezing mee wil doen en haar familie zover krijgt om in een bus ernaartoe te reizen. Elk familielid heeft zo zijn eigen problemen, maar uiteindelijk gaan ze allemaal mee. En uiteraard zullen ze tijdens deze reis nader tot elkaar komen en hun problemen onder ogen moeten komen, maar de manier waarop dit gebeurd is uiterst origineel en bevredigend. De acteurs zijn allemaal geweldig op dreef en vooral Carell laat hier weer zien meer te kunnen dan schijtlollige karakters spelen. Het einde laat op een mooie manier zien dat je tevreden moet zijn met wie je bent en wat je hebt. Tegeltjeswijsheden, maar als het allemaal zo vermakelijk wordt gebracht maakt dat voor mij niets uit.

Mwah. Iets te flets niemendalletje. Niet slecht geregisseerd en al zeker niet geacteerd, maar echt veel stelt het ook weer niet voor. Feel good, dat wel, maar zo'n finale scène waarin de ganse familie het podium op komt is toch niet mijn idee van humor. Hier en daar een scherper of cynisch kantje dat voor wat welgekomen pit zorgt. Abigail Breslin doet het absoluut niet onaardig (tegenwoordig is het veel minder soeps) als spilfiguur in de familiale roadtrip. 2,5