Brutti, Sporchi e Cattivi (1976)

Flodder in Rome vang ik af en toe in de berichten op. Dat lijkt me heel goed uitgedrukt. Helaas zijn dit soort films niet mijn ding. Te veel onsmakelijke beelden, vooral als die familie aan het eten was. Verder ontzettend lelijke vrouwen. De mooiste scènes waren voor mij van die familie op het bagagerek van het busje op weg naar de eetbestemming ergens aan het strand en die familie met allerlei huisraad de heuvel opklauterend op weg naar een nieuwe bestemming en het slot was natuurlijk ook heel veelzeggend. Voor de rest: tja je moet er van houden van dit soort films die gaan over de onderkant van de samenleving. Ik behoor dus duidelijk niet tot de liefhebbers en als we het toch over de films van Ettore Scola hebben, geef mij dan maar een film als Una Giornata Particolare, Voor mij heel wat beter te pruimen. 3,0*

Dit is zo een film die me altijd zal bijblijven omwille van zijn onvoorstelbare, schokkende brutaliteit en als het niet brutaal is dan is het even onthutsend, zoals de dagelijkse scène waarbij een tienermeisje zorgt voor haar educatieve taak namelijk de schoolkinderen verzamelen en voor de rest van de dag in een afgesloten "speel"ruimte afzonderen. Eerder ongeneerd dan grappig en, al is het voorbeeld van deze familie erg extreem, de beelden van de krottenwijk en de gedragingen van hun bewoners zijn zo verontrustend dat de film toch eigenlijk ook de vinger legt op een wonde: een sociaal, maatschappelijk ontoereikend beleid. Wordt de politiedienst die het dossier van de familie bijhoudt, toch niet aardig in het belachelijke gesteld ? De slotscène bevestigt het intrieste van het leven op deze heuvel, in het zicht van de grootstad.

Op één uitzondering na, de mooie buurvrouw Tomassina, ademt de hele film lelijkheid uit. De verkrotte buurt die meer op een stortplaats lijkt, de lelijke mensen die de revue passeren, de één al vreemder dan de andere, ... het maakt van de film een waar spektakel. En dat is het ook! Je komt soms ogen tekort om al die rariteiten te observeren of om de gebeurtenissen te kaderen. Mooi in beeld gebracht, dat zeker! Het bonte allegaartje van de familie Mazzatella woont met 15 samen in een donker klein huisje dat is ingedeeld in slaapbarakken. Er is duidelijk een hoek af bij de familie, niet in het minst bij de pater familias. Geweldig hoe hij tekeer kan gaan en zijn familie (met één oog) in de gaten houdt. Hij vertrouwt ze voor geen haar. Super hoe hij opeens een lelijke scharrel in huis haalt en die gewoon mee in het bed legt waar zijn vrouw bij is... Naast het komische luik kan je er ook niet om heen dat deze schrijnende toestanden een soort maatschappijkritiek uitdragen van hoe het beleid soms grandioos faalt om zorg te dragen voor al zijn bewoners, specifiek de minderbedeelden.