White Christmas (1954)

Afgrijselijke kerstmusical met een cast die gewoonweg niet likeable is. Ik vond het allemaal phoneys, die de 'oh zo knusse jaren '50'-sfeer proberen te representeren.Op mij komt dat niet meer over. De liedjes inclusief het welbekende White Christmas vond ik over de gehele linie ook suf.

Een toepasselijke titel als je nu naar buiten kijkt. De film leek wat moeite te hebben om op gang te komen en werd voor mij persoonlijk pas beter toen ze aankwamen bij het hotel. White Christmas heeft een heerlijke feel-good en typische jaren 50 sfeer en dat was voor mij de reden dat ik bleef kijken. Een traag begin wordt goed gemaakt als de chemie tussen Phil en Bob & de Haynes-zusters de tijd krijgt om te groeien. Niet een ultieme kerstfilm voor mij, maar zeker wel de moeite waard door de warme sfeer en het hartverwarmende einde. 3*

Ik denk niet dat iemand dit zal aanzien voor een klassieke of zelfs maar belángrijke musical, maar als ik mijn verwachtingen bijstel kom ik hier eigenlijk zó veel sterke punten tegen dat mijn oorspronkelijke scepsis net zo gauw verdween als mijn matige herinnering aan de eerste keer dat ik deze film zag. Bing Crosby laat altijd alles achteloos lijken maar blijft toch steeds geloofwaardig, van Danny Kaye ervaar ik na een aantal andere films nú pas de kwaliteiten (charme, humor en dans), Rosemary Clooney zingt als de beste (Love, you didn't do right by me, prachtig) en Vera-Ellen danst zelfs nog iets beter, Dean Jagger speelt ontroerend, het camerawerk en het kleurgebruik zijn allebei prachtig zonder tot Singin' in the rain-achtige zuurstokkleuren te vervallen, en Irving Berlin levert diverse pakkende liedjes. (Het publiek van 1954 was er eveneens enthousiast over, want het was de meest succesvolle film van dat jaar.) Enige minpuntje is wat mij betreft de aanblik van het figuur van Vera-Ellen, want haar benen zijn zó onaangenaam dun dat het een wonder is dat zich daarin zóveel gedisciplineerde spieren bevinden dat ze de sterren van de hemel danst – en dansen kán ze. (De geruchten gaan dat ze aan anorexia leed.) Ik vergeet gewoon de flauwe plot vol miscommunicatie en geniet van de liedjes, de dans, de sets en de feel-good-sfeer.