Teresa Venerdì (1941)

Vroege De Sica voor hij naam en faam ging maken als regisseur van neorealisme films. Het is qua structuur een klassieke comedy of errors. Geen topfilm, maar de scènes met Anna Magnani, een monument van de Italiaanse cinema, zijn om je vingers bij af te likken.

Het is verrassend dat dit mogelijk was in Italië in 1941. Het is zeker geen wittetelefoonkomedie, want de telefoons zijn zwart. Vittorio De Sica laat zich van z'n komische kant zien, al zit er ook een sociaal aspect aan met de tegenstelling tussen de strenge kostschool voor weesmeisjes en de meer gegoede burgers. Het is een misverstandkomedie met leugens en te ontwarren knopen. De draak wordt gestoken met een oude dokter die voor elk kwaaltje wonderolie voorschreef. Met haar doordringende blik doet Adriana Benetti aan Paulette Goddard denken. Teresa oogt onschuldig, maar weet haar plannetjes te bekokstoven. Ze leent een passage uit een toneelstuk om medelijden op te wekken. Een contrast hiermee vormt Loletta (Anna Magnani), die zowel op als naast het podium grote, theatrale gebaren bezigt. Dit was plezierig escapisme in een moeilijke tijd.

Vittoria De Sica, nog van vóór zijn meest bekende verschijning als flamboyante, grijze(nde) vijftig(+)er, maar reeds verantwoordelijk voor het script én in de regiestoel in deze romantische komedie (de liefde staat centraal) waarin hij naast een sterk spelende Adriani Benetti, de hoofdrol vertolkt. Zoals gewoonlijk mengt De Sica humor en drama en is er ook nu een sociaal maatschappelijk aspect aan toegevoegd en dat is ook nu de tegenstelling tussen rijk en arm. Maar het is een komedie, gestoeid op misverstanden, zoals in de beste Franse vaudeville, dat anderhalf uur eenvoudig filmplezier bezorgt. Anna Magnani, eerder in een bijrol, lijkt hier wel "a special guest", maar onderlijnt toch weer haar persoonlijkheid en klasse.