Il Paese del Sesso Selvaggio (1972)

Toch verplichte kost voor de liefhebber van cannibal movies. Niet omdat het zo hoogstaand is, wel omdat het wordt beschouwd als de eerste in zijn genre en daarmee het startschot gaf voor heel erg veel copycats. Het speelt zich in tegenstelling tot vele andere genregenoten niet af in Zuid-Amerika maar in Azië. Een man wordt tijdens een expeditie gevangen genomen en wordt al snel verliefd op het mooiste meisje van het dorp. En terecht, want Me Me Lai is schitterend en is hier ook meer naakt te bewonderen dan aangekleed. Later doet ze het nog eens dunnetjes over in onder andere Jungle Holocaust. Ondanks de verschrikkelijke dubs waar het genre vaker mee te kampen heeft vond ik de chemie tussen Rassimov en Me Me Lai zeker wel goed. Wat me een stuk minder kon bekoren was het geromantiseerde verhaal op zich. Op een gegeven moment is het neukend van hutje naar hutje hoppen zonder dat er echt koppen rollen. Want heel erg vijandig komen de kannibalen niet over. Logisch ook, want John valt steeds beter in de smaak. Toch valt er best nog wat te genieten met hier en daar wat gore. Al zit ook deze grondlegger boordevol dierenleed. Je hoort men er minder over omdat de film een stuk minder bekend is, maar ik vond het minimaal zo erg als in Cannibal Holocaust, met als uitschieter de krokodil. Genietbaar voor de liefhebber, maar wordt later ingehaald door onder andere Cannibal Ferox en het sublieme Cannibal Holocaust.

The Man from Deep River is misschien de film die het kannibalengenre in gang zette, maar behalve die historische noot is het verder niet zo'n gedenkwaardige film. Het grootste probleem is dat het allemaal doorzichtig nep is. We hebben wat schijnbaar een Brit moet zijn, maar die alle gesprekken in het Italiaans doet. Uiteraard belandt hij in de rimboe en wordt hij gevangen genomen door een stam, maar nergens heb je het idee dat we echt in de jungle zijn, dat 'John Bradley' echt in gevaar is of echt deel van de stam wordt, of dat we te maken hebben met een echte stam in plaats van een verzameling Thaise amateur-acteurs die van de straat geplukt zijn. Om het nog even ongeloofwaardiger te maken wordt er ook nog een romance in het plot gebouwd, want er is een lokale schone in het dorp die natuurlijk als een blok voor onze vreemdeling valt. De kannibalenfilms staan bekend om hun brute geweld (met name films als Cannibal Holocaust en Ferox), maar dat is hier ook vrij tam - al heeft deze film helaas wel weer uitgebreid echt dierenleed. En dan bedoel ik ook écht serieus uitgebreid. Ook iets waar het genre bekend om staat. Kannibalisme is om eerlijk te zijn ook een beetje een bijplotje: de stam waar John Bradley terechtkomt en in opgenomen wordt is niet kannibalistisch, maar de Kuru-stam waartegen ze uiteindelijk vechten is dat wel. Nee, ik kan niet zeggen dat ik hiervan onder de indruk was; nep, spanningsloos, grote delen voelen meer aan als een romcom of iets als The Blue Lagoon, behalve dan dat er af en toe weer een krokodil of aap wordt afgeslacht.

Deze film moest het voor mij helemaal hebben van de mooie erotische plaatjes van Maraya die voor mij in haar nakie een lust voor het oog was. Als kannibalen-film stelt het eigenlijk nauwelijks iets voor hoewel ik dat nu ook weer niet bepaald hinderlijk vond en ik kan dit bovendien ook niet direct een horrorfilm noemen maar eigenlijk gewoon een gemiddelde avonturenfilm waarvan de afloop sowieso voorspelbaar was. De animal cruelty was natuurlijk wel een minpunt maar ik ga de film daar niet te veel op veroordelen. Als ik me daar zo aan stoorde had ik 'm gewoon niet af moeten kijken. 3,0*